วันนี้หลังจากเรียนเสร็จพี่เลย์ก็มารอรับฉันที่หน้ามหาวิทยาลัย เพราะเราต้องไปลองชุดที่ต้องใส่ในงานหมั้นด้วยกัน
“ไอริส ฉันว่าพักนี้พี่แตมมองแกแปลกๆ นะ” ก่อนจะแยกตัวกับเมล จู่ๆ เมลก็พูดขึ้นมา
“แปลกยังไงเหรอ ?”
“แกไม่รู้สึกบ้างหรือไง เมื่อก่อนเวลาเจอกันพี่แตมก็จะยิ้มให้แก เข้ามาทักทายบ้างตามประสาพี่รหัส แต่เดี๋ยวนี้มองแกตาขวางตลอดเลย”
“เมล ฉันว่าแกคงคิดมากเกินไปแล้วแหละ ไม่เห็นจะเป็นแบบที่แกว่าเลย”
“แกไม่สังเกตเองต่างหาก ต้นเหตุคงเป็นเพราะพี่เลย์แหงเลย ชัวร์ๆ ฉันมั่นใจ”
“ไม่มีอะไรหรอก พี่แตมจะมองฉันอย่างที่แกว่าทำไม”
ถึงฉันจะเริ่มคิดทบทวนตามที่เมลว่า แต่ก็ไม่อยากคิดมากอะไรอีก เพราะในตอนนี้สมองของฉันมันก็มีเรื่องที่ต้องให้คิดเยอะแยะไปหมด
“แกนี่แสนดีเกินไปแล้วนะ ไปบวชชีเถอะไอริส อย่างแกคงไม่เหมาะที่จะอยู่ในสังคมจอมปลอมนี้หรอก” เมลพูดติดตลก
“บ้า! ไปแล้วนะพี่เลย์รอนานแล้ว พรุ่งนี้เจ
