“ที่มาเพื่อจะมาจับผิดแบบนั้นใช่ไหมครับ ?” เฮียถามพ่อ
“เปล่า ฉันก็แค่คิดว่าคนคบกันควรจะไปรับไปส่งที่มหาวิทยาลัย” คุณพ่อมองฉันกับพี่เลย์สลับกัน
“ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งๆ น่ะครับ” พี่เลย์ตอบ
“อ่า! ถ้าอย่างนั้นฉันก็พอเข้าใจได้”
ฉันลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อพ่อไม่ได้ซักถามอะไรไปมากกว่านี้
“งั้นเดี๋ยวยังไงผมขอตัวกลับไปที่โรงแรมเลยแล้วกันนะครับ” ผู้ชายที่ชื่อจอแดนบอกกับคุณพ่อ
“จะรีบกลับไปไหน อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนจะดีกว่า”
“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ”
ผู้ชายที่ชื่อจอแดนเขาพยักหน้าตอบพ่อ จากนั้นก็หันมายิ้มหวานให้ฉัน โดยไม่สนใจเลยว่าพี่เลย์กำลังนั่งอยู่ข้างๆ ฉันในตอนนี้
ฉันค่อยๆ หันมองพี่เลย์เขาก็ดูท่าทางไม่ไม่ใจอะไรสักเท่าไหร่
นั่นสิ!! ทำไมเขาต้องมาใส่ใจในเมื่อฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน
“จะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันเลยไหมตาเลย์” คุณพ่อถามพี่เลย์
“แน่นอนครับว่าผมต้องอยู่”
“
