พชรตามมาส่งสินีถึงห้อง ตอนแรกหล่อนไล่ให้เขากลับไปแต่เขาก็ตามมาจนได้ ชายหนุ่มตรงไปนั่งยังโซฟาอย่างถือวิสาสะ ส่วนเจ้าของห้องได้แต่ยืนเคว้งอยู่กลางห้อง ทั้งคู่รู้สึกประดักประเดิดเล็กน้อย เพราะนี่นับได้ว่าเป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่เข้ามาด้วยสติเต็มร้อย
“นายกลับไปได้แล้ว”
“สิชอบไล่ผมจัง” ชายหนุ่มแกล้งพ้อ แต่เจ้าของห้องนี่สิกลับเริ่มทำตัวไม่ถูกกับการที่ถูกเรียกชื่อตัวเองออกมาอย่างนั้น ซ้ำยังด้วยน้ำเสียงที่ละมุนแบบนั้นอีก
“ก็นี่มันห้องของฉัน”
“ผมรู้แล้วครับ”
“รู้แล้วก็กลับไปได้แล้ว”
“ผมไม่กลับ”
“เอ๊ะ!” โดยไม่ทันตั้งตัวร่างบางก็ถูกรวบเข้าไปกอด
“นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ” สินีพยายามแกะมือของเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“ผมไม่ได้จะทำอะไร”
“งั้นนายก็ปล่อยฉันสิ”
“สิไม่เหนื่อยหรือไง” คำถามของชายหนุ่มทำให้สินีสงสัย
“สิก็รู้ว่าผมไม่ไปไหนแล้วยังจะไล่ผมอีก สู้เก็บแรงไว้ดีกว่า” คำพูดสองแง่สองง่ามของเขาทำให้หล่
