ตอนที่5 คนที่ตามหา
“ฉันวางยาไว้ตรงนี้นะทานหลังอาหารสามมื้อ เย็นๆ จะแวะกลับมาดูนายอีกทีแล้วเราค่อยคุยกัน อีกสักเดี๋ยวคงมีคนเอาอาหารเช้ามาให้ นายเข้าใจภาษาที่ฉันพูดมั้ย”
เอลลี่จ้องหน้าชายหนุ่ม
“อืม…”
มิคาอิลพยักหน้าตอบ ถึงแม้ว่ายังไม่กระจ่างใจสักเท่าไหร่ก็ตามที
“โอเค งั้นฉันไปละ”
เอลลี่หมุนตัวกลับก่อนจะค่อยๆ ถอนใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยคะเนด้วยสายตาผู้ชายคนนี้อาการไม่ได้หนักหาสาหัสเหมือนที่เธอกังวลใจในตอนแรก หญิงสาวคิดว่าจะให้เขาพักรักษาตัวสักวันสองวันพออาการทุเลาแล้วค่อยให้ออกจากไร่ไป
“ที่นี่ที่ไหน?”
คิ้วเรียวเลิ่กขึ้นกับประโยคคำถามที่ดังมาจากข้างหลัง อย่างน้อยเธอก็รู้อีกอย่างหนึ่งว่าผู้ชายรูปลักษณ์เหมือนพวกฝรั่งมังค่าคนนี้พูดภาษาไทยได้ชัดแจ๋ว
“ฟาร์มบุษบา…”
หญิงสาวตอบคำถามโดยไม่ได้เหลียวหลังกลับไปมองชายหนุ่ม เธอเปิดประตูเดินออกไปจากห้องทันที นั่นทำให้ไม่ทันได้เห็นริมฝีปากที่ยกยิ้มของเขา
“ฟาร์มบุษบา… เอลลี่ บุษบาในที่สุดฉันก็พบเธอ”