ตอนที่3 ใจเต้นแรง
817 Words
ตอนที่3 ใจเต้นแรง
หัวหน้าคนงานเล็งปืนไปที่ร่างของชายปริศนาซึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้นถนนเย็นเฉียบ เขาเดินเข้าไปใกล้แล้วให้เท้าเขี่ยร่างนั้นให้หงายขึ้น
“ตายจริง เลือดโชกไปหมด”
เอลลี่อุทานด้วยความตกใจกับเสื้อผ้าที่อาบโชกไปด้วยหยาดน้ำสีแดง จนแทบจำสีเดิมของเสื้อที่ชายแปลกหน้าสวมใส่อยู่ไม่ได้ หญิงสาวย่อตัวลงใช้ปลายนิ้วอังที่ปลายจมูกโด่งๆ ของร่างไร้สติ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อสัมผัสได้ว่าร่างนั้นยังมีลมหายใจ
“มันตายหรือยังครับคุณเอล”
“เขายังไม่ตายพี่สน… กรี๊ดด”
เอลลี่หันไปบอกหัวหน้าคนงาน ในจังหวะนั้นเองชายแปลกหน้าเหมือนจะรู้สึกตัวขึ้นมา เขาคว้าข้อมือของหญิงสาวกำแน่นเอลลี่ที่กำลังเผลออยู่เลยตกใจร้องเสียงหลง นายสนเองที่ตกใจไม่แพ้กันก็วาดมือที่ถือปืนส่ายเปะปะไปมา ด้วยสัญชาตญาณบางอย่างของหญิงสาวเธอสะบัดข้อมือออกจากการจับกุมของชายแปลกหน้า ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้วใช้เท้าเตะเข้าปลายคางของชายหนุ่มจนสลบเหมือดแน่นิ่งไปเหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนไม่มีใครได้ทันตั้งตัว เจ้านายและลูกน้องได้แต่มองตากับปริบๆ สลับกับมองหน้าของชายแปลกหน้าที่มีเลือดอาบ
“พี่สน เอลไม่ได้ตั้งใจนะก็หมอนี่ดันมาจับข้อมือเอลเอง”
“ไอ้สนไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นครับ” หัวหน้าคนงานทำเสียงอ่อยๆ “เรารีบไปกันเถอะครับคุณเอลไอ้นี่หน้ามันฝรั่งจ๋าขนาดนี้ไม่ใช่คนแถวนี้แน่ ไม่รู้ว่าตายไปหรือยังเท้าคุณเอลหนักใช่ย่อยซะเมื่อไหร่”
“พี่สนก็พูดเข้า ขืนปล่อยไว้แบบนี้เขาต้องตายแน่ๆ เลือดท่วมตัวซะขนาดนี้แถมยังโดนเอลเตะเสยปลายคางเข้าให้อีก”
“ก็คุณเอล…” นายสนทำหน้าปูเลี่ยมๆ พูดไม่ทันขาดคำอีกฝ่ายก็สวนกลับมา
“ไม่ต้องมาโบ้ยความผิดให้เอลคนเดียวเลยนะ เดี๋ยวก็หักเงินเดือนซะหรอกมีอย่างที่ไหนให้นั่งรถมาเป็นเพื่อนก็แอบหลับตลอด แถมยังเถียงคำไม่ตกฟากอีกมาช่วยกันพยุงเขาขึ้นไปไว้ท้ายกระบะรถเร็วเข้า ขนาดหมูหมากาไก่เรายังช่วยเลย นี่คนทั้งคนพากลับไปรักษาที่ฟาร์มก่อนแล้วกันพอเขาฟื้นแล้วค่อยว่ากันอีกที” หญิงสาวหันไปดุลูกน้องคนสนิทอย่างไม่จริงจังนัก จนฝ่ายที่ถูกต่อว่าหน้าหดเล็กลงเหลือไม่ถึงครึ่งนิ้ว
“ถ้าคุณเอลหักเงินเดือนอีกคราวนี้ไอ้สนได้ขี้ม้าแทนข้าวแน่ๆ ถอยออกมาครับเดี๋ยวสนจัดการเอง อึ๊บ โหยไอ้ยักษ์นี่ตัวหนักเป็นบ้า คนอะไรวะตัวทั้งสูงทั้งใหญ่ยังกับยักษ์ปักหลั่น” นายสนบ่นพึมพำขณะประคองร่างหมดสติ
“มาเดี๋ยวเอลช่วย” เจ้านายและลูกน้องช่วยกันพยุงร่างชายแปลกหน้าโยนขึ้นไปใส่ไว้ท้ายกระบะ ซึ่งกว่าจะยัดร่างใหญ่โตขึ้นไปได้ก็เล่นเอาเหงื่อตกไปตามๆ กัน
“คนอะไรวะตัวหนักเป็นบ้า แล้วนี่กลับไปคุณเอลจะให้มันพักฟื้นอยู่ที่ไหนครับ”
“ก็อยู่กับพี่สนไงไม่นานถาม”
“โหยยย ไอ้สนนี่ซวยตลอดศกจริงๆ”
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องบ่น”
หญิงสาวพูดยิ้มๆ เหลือบมองกระจกมองหลังซึ่งมีคนแปลกหน้านอนไม่ได้สติอยู่ แว่บหนึ่งที่หัวหน้าคนงานพลิกร่างของเขาให้เธอได้เห็นหน้า ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เธอคิดว่าตัวเองต้องเคยเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ที่ไหนสักแห่งแน่ๆ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ใบหน้าแม้จะอาบไปด้วยเลือดทว่ายังคงมีเค้าความหล่อเหลาเด่นชัด ไหนจะร่างใหญ่โตที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนั่นอีก จากการที่ได้ช่วยพยุงร่างของเขาทำให้หญิงสาวสัมผัสกับร่างชายชาตรีนั่นเข้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นานกระทั่งตอนนี้ยังหาคำตอบให้ตัวตนเองไม่ได้ว่าทำไมหัวใจเธอถึงได้เต้นแรงใบหน้าร้อนวูบวาบไปหมดเพียงเพราะได้สัมผัสกับร่างกายและมองใบหน้าที่สงบนิ่งของชายแปลกหน้าคนนี้เท่านั้น ทั้งที่ก่อนหน้าเธอไม่หวั่นไหวให้กับผู้ชายคนใดมาก่อน ชายหนุ่มที่เข้ามาขายขนมจีบให้เธอแต่ละคนหน้าตาดีราวกับพวกดารา พ่วงด้วยดีกรีเศรษฐีเมืองไทยทั้งนั้นแต่กลับไม่มีใครทลายกำแพงเข้ามาเดินเฉียดในหัวใจของเธอได้เลย
ผิดกับผู้ชายคนนี้ที่ทำให้เธอหัวใจเต้นแรงแก้มสาวร้อนวูบวาบ…
- Writer
