น้ำแข็ง | โกหก + เผชิญหน้า
1584 Words
“น้ำแข็ง มีผู้ชายมานั่งรออ่ะ” ฉันหันมองน้องสาวฝาแฝดเซ็ง ๆ เพราะกาแฟชอบล้อเล่นและกวนใจเวลาฉันทำงาน
“ไร้สาระ ว่างมากรึไง?”
“ฉันพูดจริง ๆ นะ หล่อด้วย เธอไปกิ๊กกั๊กกับใครอ่ะ ไม่บอกกันเลยนะ” ฉันนั่งทำงานต่อไม่ตอบกาแฟ ก่อนจะรีบเซ็นสรุปเคสคนไข้ของวันนี้ให้เสร็จ ๆ แล้วหยิบเคสกับกระเป๋าลุกขึ้น
“นั่นไง ๆ รีบไปเดทเหรอ”
“ฉันจะกลับบ้าน”
“แล้วผู้ชายหล่อ ๆ คนนั้นล่ะ เขารอเธออยู่นะ เดี๋ยวสิน้ำแข็ง น้ำแข็ง พี่นาวา เอ้ย... ผอ.เรียกเราไปพบอ่ะ” เมื่อฉันเปิดประตูออกมาและได้ยินประโยคสุดท้าย ฉันก็หยุดยืนถอนหายใจทันที
ฉันเหนื่อยมากเพลียมาก ฉันราวด์คนไข้ตรวจคนไข้ ทั้งวัน ฉันอยากกลับบ้านไปนอนโง่ ๆ บนเตียงแล้ว
แต่สุดท้ายฉันต้องมาพบผอ.ก็คือพี่นาวาลูกพี่ลูกน้องฉันเอง ซึ่งพี่นาวารับตำแหน่งนี้จากลุงไม่นาน และโรงพยาบาลก็เป็นของตระกูลพ่อฉัน ที่เป็นหมอตั้งแต่รุ่นทวดยันรุ่นปัจจุบัน
“น้ำแข็ง กาแฟนั่งก่อน” เมื่อฉันกับกาแฟเปิดประตูเข้าไป พี่นาวาก็ชี้เก้าอี้สองตัวหน้าโต๊ะทำงาน พี่นาวาเป็นศัลยแพทย์และบริหารโรงพยาบาลนี้พร้อม ๆ กัน สภาพก็อย่างที่เห็น โทรม และไม่มีเวลา
“มีอะไรคะพี่นาวา?” กาแฟถามเสียงใส ก่อนจะขยับไปใกล้ ๆ เอามือท้าวคางบนโต๊ะ
“ช่วงนี้ทำไมเข้าเวรสาย?” ฉันมองหน้าพี่ชายตกใจ อะไรกัน ฉันเพิ่งสายวันแรก กาแฟต่างหากที่ตื่นสายไม่ทันเวรทุกวัน
“เมื่อคืนไม่ค่อยสบายค่ะ” ฉันตอบเรียบ ๆ แต่ทำน้องสาวฝาแฝดหันมาขมวดคิ้วใส่
“อ้าว... เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับบ้าน ไปนอนป่วยที่ไหนน้ำแข็ง?” กาแฟนี่กวนประสาทฉันชะมัด นั่งเฉย ๆ เอาหูทวนลมไม่เป็นรึไง
“โรงแรม ฉันขับรถกลับไม่ไหว”
“ทำไมพ่อโทรหาไม่รับล่ะ?” ขณะที่กาแฟถามซักไซ้ พี่นาวาก็นั่งรอคำตอบมองหน้าฉันไปด้วย
“ฉันปิดเสียง ฉันง่วง”
“เอาล่ะ ๆ พอ พี่ว่าบ้านกาแฟกับน้ำแข็งไกล พี่มีคอนโดไม่ได้อยู่ ไกลจากโรงพยาบาลสองกิโล ห้องนั้นมีสองห้องนอนด้วย ไปอยู่สิ”
กาแฟตาโตเอามือทาบอก แล้วหันมองฉันกับพี่นาวาทันที
“จริงเหรอคะ? ฟรีไหมคะพี่นาวา”
“ฟรี ไปอยู่สิ พี่แต่งงานแล้วไม่ได้อยู่ ขายก็เสียดายแต่ถ้าน้ำแข็งไม่อยากอยู่กับกาแฟ พี่มีอีกห้องนะชั้นเดียวกัน ห้องพี่ปลายฟ้า”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันปฏิเสธทันทีเพราะเกรงใจพี่ชาย ส่วนกาแฟยังคงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพราะเธอเคยบ่นว่าอยากออกมาอยู่ส่วนตัว และอยากได้คอนโดพอดี
อยู่บ้านยังตื่นสาย ถ้าอยู่คอนโดคนเดียว ยัยนั่นไม่ต้องทำอะไรกันแล้ว
“แต่กาแฟยินดีมาก ๆ ค่ะ ที่จะได้อยู่คอนโดพี่นาวา ขอกุญแจเลยได้ไหมคะ ตื่นเต้น ๆ”
เหอะ ฉันหันมองน้องสาวอย่างเอือมระอา ที่จริงกาแฟเกิดก่อนฉันนะ แต่พ่อฉันบอกว่า ฉันเหมาะสมที่จะเป็นพี่เธอ เพราะกาแฟเธอเหมือนม้าดีดกะโหลก ซน ดื้อ ซุ่มซ่าม ป่วยการที่จะดูแลใคร
หลังจากกาแฟได้คอนโดสมใจ ฉันกับเธอก็แยกย้ายกัน ฉันเรียกแท็กซี่กลับบ้านเพราะรถจอดไว้ที่ผับ ส่วนกาแฟอยู่ ๆ ก็บอกฉันทั้งที่ฉันไม่ได้ถาม ว่าจะออกไปกินข้าวกับเพื่อน
เมื่อถึงบ้านเดินเข้ามา ยิ่งกว่าพายุเทอร์นาโด พ่อนั่งนิ่งมองฉันที่โซฟา ไม่พูด ไม่ถาม แต่มองหัวจรดเท้า มองสำรวจเสื้อผ้าชุดเก่าฉันแล้วถอนหายใจ
“เมื่อคืนหนูนอนโรงแรม ขับรถกลับไม่ไหวค่ะ” เมื่อฉันอธิบาย พ่อก็ลุกขึ้นเดินมาหาฉันทันที จนแม่ที่กำลังถือตะกร้าองุ่นท่านรีบวาง แล้วตรงดิ่งวิ่งมากางแขนบังฉัน
“คุณหมออย่าตีลูกนะคะ”
“ตีอะไร ฉันแค่มาคุย” แม่มองหน้าฉันมองหน้าพ่อด้วยความลังเล ก่อนจะค่อย ๆ ลดแขนลง แล้วยืนกอดอกข้าง ๆ ฉัน
“น้ำแข็งถ้าขับรถกลับไม่ไหว จะเปิดโรงแรมนอนพ่อไม่ว่า แต่ต้องรับโทรศัพท์ต้องโทรบอกพ่อ”
“หนูขอโทษค่ะ” เมื่อฉันก้มหน้ารับผิด พ่อก็ถอนหายใจมองฉันสำรวจ ก่อนท่านจะเดินอ้อมมองตั้งแต่หัวจรดเท้า และถามคำถามที่ฉันแทบหยุดหายใจ
“เมื่อคืน นอนคนเดียวใช่ไหม?”
“คุณหมอ! ทำไมถามลูกแบบนั้นล่ะ น้ำแข็งมาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะลูก” ฉันหันไปพยักหน้าตอบแม่ แต่กับพ่อพยายามไม่หลบตา เพราะพ่อชอบจับผิด และจับผิดเก่งมาก ถ้าฉันตุกติกแม้แต่นิดเดียวพ่อไม่ปล่อยไว้แน่
“ค่ะ หนูคนเดียวค่ะ” พ่อมองฉันเรียบเฉย ไม่ถามไม่พูดอะไรต่อเลย ฉันจึงก้มหน้าก้มตาเดินขึ้นบันไดบ้าน หวังจะไปอาบน้ำนอน
แต่ระหว่างเดินก็พยายามเดินปกติ หนีบทุกอย่างเท่าที่จะหนีบได้ จนฉันถึงบันไดขั้นสุดท้ายใกล้ถึงห้อง ได้ยินพ่อพูดกับแม่ว่า
“น้ำแข็งเดินแปลก ๆ”
“ลูกไม่สบายรึเปล่าคะ คุณหมอขึ้นไปตรวจลูกสิ”
“ไม่ ฉันกลัวเห็นร่องรอยอย่างอื่น แล้วทำใจไม่ได้”
“ลูกโตแล้วนะคุณหมอ ยังกลัวลูกมีแฟนอีกเหรอคะ?”
“ไม่กลัว แต่ฉันทำใจไม่ได้ลินิน”
ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเดินเข้าห้อง ก่อนจะอาบน้ำขึ้นมานอนบนเตียงเล่นโทรศัพท์แก้เบื่อ ชีวิตคนมีความผิดมันเป็นแบบนี้นี่เอง ทำอะไรก็ไม่สบายใจ ขยับนิดหน่อยก็กลัวจับได้
เฮ้อ... ฉันวางโทรศัพท์มือถือลงบนเตียง แล้วนอนมองเพดาน นอนและคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่สักพักก็เผลอหลับไป ก่อนจะรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เจ็ดโมงเช้า และเมื่อลงมาไม่เห็นใครในบ้าน ฉันก็รีบเรียกแท็กซี่ไปเอารถที่จอดทิ้งไว้ที่ผับทันที
จนตอนนี้มาถึงโรงพยาบาล ฉันนั่งรอตรวจคนไข้ทั่วไปในห้องปกติ ก็มีคนเคาะประตูเปิดเข้ามา
“คุณหมอคะ คนไข้เพศชาย มีไข้สูง ปวดเมื่อยตามตัวตั้งแต่เมื่อคืน ไอแห้ง ๆ จามแต่ยังไม่มีน้ำมูกค่ะ”
“ความดันปกติไหมคะ?”
“ปกติค่ะ”
“ให้เข้ามาค่ะ” ฉันรับแฟ้มประวัติมาเปิดอ่านคร่าว ๆ ดูความดัน ดูชีพจรหัวใจที่พยาบาลซักประวัติไว้เบื้องต้น
ไข้สูงมาก...
“คนไข้มาแล้วค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบเบา ๆ แต่ไม่ทันได้มองคนไข้ที่ถูกเข็นเข้ามา ก่อนจะดูรูปถ่ายประวัติคนไข้ในคอมตรงหน้า แล้วถึงกับชะงัก รูปถ่ายแรกเข้าตอนทำบัตร รูปนี้มัน!
คุณเต้!
“คุณเองเหรอ?”
“ผมเอง ผมป่วย ช่วยผมด้วย”
“แต่เมื่อวานคุณยังปกติดี” ฉันมองหน้าเขาสำรวจ ปากเขาซีด หน้าเขาซีดเหมือนคนป่วยจริง ๆ แต่ฉันสงสัยสุดคือ ไข้ขึ้นสูงและป่วยข้ามคืนแบบได้ยังไง เมื่อวานเขาแข็งแรงดี แถมมีแรงฉุดฉันขึ้นรถด้วย
“เมื่อวานปกติ แต่วันนี้ผมป่วย”
“ฉันรู้ แล้วคุณไปทำอะไรมา?” ฉันถามหงุดหงิดก่อนจะหันไปเตรียมสเต็ทโทสโคปไว้ฟังเสียงปอดเขา
“สงสัยคืนนั้น ผมกินน้ำแข็งมากไป”
บ้าที่สุด! ฉันอยากปล่อยให้เขาตาย ๆ ไปซะ เพราะตอนนี้พยาบาลที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วเหล่มองฉันแล้ว
ฉันไม่สนใจ ไม่อยากมีพิรุธจนถูกนินทา จึงรีบหยิบไฟฉายขึ้นมา..แล้วจ้องหน้าคนไข้ตัวเอง
“อ้าปาก-_-”
“คุณไอและมีเสมหะรึเปล่า?” ฉันวางไฟฉายลงบนโต๊ะแล้วถามเขา
“ไอนิดหน่อยแต่ไม่มีเสมหะ คอผมเป็นไงบ้าง?”
“ยังไม่อักเสบ” ฉันตอบโดยไม่มองหน้า ก่อนจะจับสเต็ทโทสโคปใส่หูสองข้าง แล้วหันไปฟังปอดเขาแทน
“ใจผมเต้นแรงไหม?”
“ฉันฟังปอดคุณ หายใจเข้าลึก ๆ” เมื่อฉันเริ่มเสียงดัง เขาก็เงียบและนั่งคอตก ก่อนจะยอมทำตามที่ฉันตรวจทุกอย่างจนครบ แล้วนั่งยิ้มมองหน้าฉัน
“คุณบอกเบื่ออาหาร อ่อนเพลีย งั้นแอ็ดมิทดูอาการก่อน ฉันจะให้พยาบาลเจาะเลือดตรวจและให้น้ำเกลือ ถ้าไข้ไม่ลดค่อยว่ากันอีกที”
“ผมไม่ให้หมอคนอื่นรักษาผมนะ” ฉันละจากแฟ้มประวัติ เงยหน้าขึ้นมองเขาทันที
“ทำไมคุณต้องเรื่องเยอะ ทั้งนี้ทั้งนั้นคุณต้องรอดูผลเลือด ถ้าคุณป่วยเป็นโรคอื่นหรือมีอะไรร้ายแรง ฉันต้องส่งให้หมอเฉพาะทางอยู่แล้ว” เขาพยักหน้าทันที
“ก็ได้ครับ”
“งั้นพยาบาล พาไปแอ็ดมิทให้น้ำเกลือเลยค่ะ” ปากซีด ๆ ของคนไข้ตรงหน้าส่งยิ้มให้ฉัน แต่ฉันไม่สนใจ รีบหันมองจอคอมทันที
แต่เมื่อพยาบาลเข็นรถเข็นเขาออกไปและปิดประตูห้อง ฉันก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นี่มันบังเอิญหรือตั้งใจ ทำไมฉันต้องเจอเขาอีก?
จะว่าเขาแกล้งป่วยก็ไม่ใช่ เขาป่วยจริง ๆ แต่ทำไมต้องวนเวียนใกล้ ๆ ฉัน?
- Writer
