น้ำแข็ง | One Night Stand

1713 Words

“คุณ... ตื่นเถอะ” ฉันนอนขมวดคิ้ว สูดกลิ่นผ้าห่มหอม ๆ สูดกลิ่นหมอนข้างที่กอดงัวเงีย ดะ เดี๋ยว ทำไมหมอนข้างฉันแข็งแบบนี้ แล้วเสียงนั่นทำไมทุ้ม แปลก ๆ ไม่ใช่เสียงพ่อเสียงแม่ ไม่ใช่เสียงกาแฟแน่นอน “คุณ... ตื่น” ใจฉันหล่นวูบลงตาตุ่ม เมื่อเจ้าของเสียงทุ้ม พูดขึ้นอีกครั้ง ผู้ชายที่ไหนเนี่ย! “ขอโทษนะคะคุณเต้ แดงไม่ทราบว่าคุณเต้พาแฟนมาค้างด้วย” แฟน? คุณเต้? ฉันทวนตามในใจ จูนสมองเบลอ ๆ ใจเต้นตึกตัก ก่อนจะหลับตานิ่ง ประมวลผลชื่อที่ได้ยินสักพัก จนนึกได้ขึ้นมา! เต้ เต้... เมื่อคืน? ฉันกับเขา มีฉากเร่าร้อนเด้งขึ้นเป็นฉาก ๆ หน้าผู้ชายชื่อเต้ ที่ร่างเขาอยู่บนตัวฉัน และตัวฉันอยู่บนตัวเขา เมื่อคืนฉันเมามาก เมาและมั่นใจว่าโดนยา ฉันเปิดตา ‘พรึบ’ กระชากผ้าห่มพันตัวลุกขึ้นทันที ก่อนที่จะมองผู้ชายข้าง ๆ สลับกับป้าสวมชุดแม่บ้านตกใจ “คะ คุณฉวยโอกาส กับฉันเหรอ?” ฉันชี้หน้าผู้ชายคนนั้นถามเสียงสั่น ก่อนจะค่อย ๆ สอดส่องดูเบื้องล่างใต้ผ้าห่มของตัวเอง จนเห็นว่าฉันล่อนจ้อนไม่ใส่อะไรเลยสักชิ้น แถมยังเจ็บเคือง ๆ ตรงนั้นอีก! ที่เด้งเป็นฉาก ๆ เมื่อกี้ ฉันเสียตัวจริง ๆ เหรอ? นี่ฉันทำอะไรลงไป? “ป้าแดง ออกไปก่อนครับ” “ค่ะๆ” ป้าคนนั้นพยักหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนจะหมุนตัวกลับแล้วเดินออกไป ส่วนฉันขยับหลบมือใหญ่ ที่พยายามเอื้อมมาหาและอธิบายพึมพำ ตอนนี้ไม่มีอะไรเข้าหัวฉัน ฉันหันไปมองหัวเตียงช้า ๆ จนเห็นกล่องถุงยาง และก้มลงดูเตียงใจหวั่น ๆ จนเห็นคราบเลือดสีแดงของฉัน เปื้อนอยู่ไม่ไกล “คุณ... ใจเย็น ๆ เมื่อคืนคุณน่ะ” “ฉันรู้! เงียบอย่าพูดถึงมัน!” ฉันตวาดน้ำตาคลอ เพราะสมองมืดมนคิดหาทางออกไม่ได้ ในหัวมันมีแค่คำถามมากมาย ถามว่าฉันทำไมถึงทำแบบนี้ได้? ทำไมไม่อาย? ทำไมไม่คิดถึงหน้าพ่อแม่ตัวเอง! “ผมจะรับผิดชอบคุณ คือผม... ก็มีส่วนผิดที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้” “อย่ามายุ่งกับฉัน! ไม่ต้องมารับผิดชอบฉัน!” เขามองฉันตกใจ ฉันยอมรับในความหล่อในความดูดีของเขา แต่สภาพฉันกับเขาตอนนี้ เราเห็นของกันและกันแล้วแน่นอน “นี่... เมื่อคืนคุณอยากทำ ผมก็ทำให้ แต่พอได้ผมแล้ว ถีบหัวส่งแบบนี้เหรอ?” ฉันไม่ตอบ เอาแต่มองหน้าเขานิ่ง ก่อนจะหันซ้ายหันขวาหาเสื้อผ้าตัวเองที่ไม่มีสักชิ้น แล้วหัวเสียกว่าเดิม บ้าจริง! เข็ดหลาบตลอดชีวิต ฉันจะไม่แตะแอลกอฮอล์อีก และฉัน จะไม่ย่างกรายไปผับบ้า ๆ นั่นอีก! “ลงไปจากเตียง ไปหยิบเสื้อผ้าฉันมา!” เขาขี้ไปที่ตัวเองทันที ก่อนที่จะเบือนหน้าหนีและลอบถอนหายใจ “เฮ้อ... นี่คุณ สั่งผมเหรอ? “ “อย่าพูดมาก ไปหยิบเสื้อผ้าฉันมา!” เขานั่งนิ่งบ่นพึมพำ ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นพร้อมบ็อกเซอร์ตัวสั้นเดินไปที่ห้องแต่งตัว แล้วสักพักก็ถือเสื้อเชิ้ตสีดำออกมา ยื่นให้ “ใส่เสื้อผมก่อน เสื้อผ้าคุณไม่รู้อยู่ไหน คุณเข้าเวรแปดโมงใช่ไหม? ผมจะไปส่งที่โรงพยาบาลเอง” ฉันกำผ้าห่มแน่น พยายามปิดอกตัวเองเมื่อเขามองมา ก่อนจะรีบคว้าเสื้อเชิ้ตสีดำตัวใหญ่ใส่ใต้ผ้าหนา นั่งเซไปมา อย่างทุลักทุเล เมื่อฉันใส่เสื้อเขาเสร็จฉันก็รีบลุกขึ้นจากเตียง แต่บ้าชะมัด! เสื้อเขาสั้น อีกนิดเดียวก็เห็นแก้มก้นฉันแล้ว! “เอ่อ... ก้นคุณ” ทักทำบ้าอะไร! “ปิดตา!” “อายทำไม เมื่อคืนเห็นกันหมดแล้ว” พอได้ยินแบบนั้น ฉันก็รีบหยิบหมอนปาใส่เขาทันที เขาพูดไม่อายปาก! ฉวยโอกาสกับฉันแท้ ๆ นึกแล้วขนลุก ฉันทำเรื่องแบบนั้นไปได้ไง! ฉันเสียตัวให้คนแปลกหน้า เขาเป็นโรคติดต่อรึเปล่าก็ไม่รู้? และอยู่ ๆ สมองก็ฉุกคิดอัตโนมัติ แล้วสั่งฉันให้หันไปมองถุงยางอนามัยกล่องนั้นอีกรอบ ก่อนจะมองเขา ที่ยืนจ้องฉัน จ้องและขมวดคิ้วราวกับคิดอะไรสักอย่าง “คะ คุณ เมื่อคืนคุณใส่ถุงยางอนามัยรึเปล่า?” “ตอนแรกไม่ได้ใส่ แต่หลัง ๆ คุณใส่ให้ผมเองนี่ จำไม่ได้เหรอ?” ฉันตกใจเม้มปากแน่น นะ นี่ฉันใส่ถุงยางให้เขาเองเหรอ? ทำไมบางเรื่องฉันจำไม่ได้เลย นอกจากใส่ถุงยางให้เขา ฉันทำอะไรอีกบ้าง? หวังว่าไม่ได้อ้าปากกินเจ้าโลกเขานะ ยี๋ สกปรก! “แค่บอกว่าใส่ไม่ใส่ ไม่ต้องบรรยายว่าฉันใส่ให้! แล้วที่คุณพูดว่าตอนแรกไม่ใส่ คุณ...” ฉันเงียบกริบหลบตา เมื่ออยู่ ๆ เขาเดินมาหาฉันทันที “ตอนแรก ผมใส่เข้าของคุณครึ่งนึง แล้วนึกได้น่ะ ก็เลยหยิบถุงยางมาให้คุณใส่ให้” อะไรนะ เขาสอดใส่สด ๆ ไปแล้ว “ชะ เชื้อโรค สกปรก!” “เมื่อคืนคุณใจร้อน ไม่อยากให้ผมใส่เอง” ตาย ๆ ฉันทำอะไรลงไป! “แล้วคุณเป็นโรคติดต่อรึเปล่า คุณนอนกับผู้หญิงมากี่คน ฉันเป็นคนที่เท่าไหร่? มีเพศสัมพันธ์กับคนอื่นคุณเคยสวมถุงยางอนามัยบ้างไหม?” เขาเงียบกริบมองฉันอึ้ง ๆ ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นและหัวเราะคนเดียว “ฮ่า ๆ ผมตอบคำถามไหนก่อนดี” “คำถามไหนก็ตอบ!” เมื่อฉันขึ้นเสียง คนยียวนก็หันขวับกลับมายิ้ม “ถ้าบอกว่าคุณเป็นคนแรกของผม คุณจะเชื่อไหม?” ฉันทำเหยเกใส่เขา ใครจะไปเชื่อ ท่าทางแบบนี้ เป็นเสือผู้หญิงมักมากในกามแน่นอน “ไม่เชื่อ มีถุงยางอนามัยในห้องแบบนี้ คุณคงบ่อยล่ะสิ!” เขาหันไปมองถุงยางบนโต๊ะแว๊บนึง แล้วกอดอกตอบฉันทันที “ก็เพื่อนผมให้มา คุณเป็นคนแรกของผมจริง ๆ ที่คุณไม่เชื่อผม เมื่อคืนผมเก่งใช่ไหม” ฉันกัดปากแน่น แต่ตาจ้องเขาเขม็ง ถ้าออกไปได้ อย่าหวังว่าเราจะได้เจอกับอีก ฉันจะถือว่าฉันทำบุญ และมันจะเป็นบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่ที่จะทำให้ฉัน ไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับแอลกอฮอล์และสถานที่แบบนั้นอีก! “ไม่ แต่คุณมันอ่อนหัด! เรื่องทุกอย่างจะจบตรงนี้ ฉันจะถือว่าเมื่อคืนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเราจะไม่เจอกันอีก มันจะเป็นแค่ One Night Stand” ฉันพูดนิ่ง ๆ เก็บความรู้สึกผิดหวังไว้ข้างใน ถึงอยากจะร้องไห้แค่ไหน ฉันต้องอดทนไว้และแข็งใจสู้สายตาเขา ที่ตอนนี้เขามองฉันหน้าถอดสี และถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด “คุณนี่มันสุด ๆ เลย” ฉันไม่ตอบ รีบเดินหลบเขาเข้าห้องน้ำ ก่อนจะหาเสื้อผ้าจัดแจงตัวเองทุกอย่าง และหันไปเห็นถุงยางอนามัยที่ใช้แล้วในถังขยะ ที่ตรงปลายมันมีคราบน้ำกาม และข้าง ๆ มีเลือดฉันด้วย ฉันยืนมองมันสักพัก มองจนน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม แต่ยิ่งร้องยิ่งรู้สึกผิดหวังในตัวเอง ฉันจึงเปิดน้ำเสียงดังกลบเสียงสะอื้น และล้างหน้าล้างตาล้างทุกอย่างเอาคราบโซมมนั่นออกไป เมื่อฉันจัดการตัวเองได้ ฉันก็รีบเปิดประตูห้องน้ำเดินตรงออกไปจากห้องนอนเขา ฉันเดินผ่านไม่มองผู้ชายที่ตัวเองหลับนอนด้วยแม้แต่เงา ส่วนคุณป้าแม่บ้าน ฉันเห็นเป็นผู้ใหญ่ ฉันจึงยกมือไหว้ลาตามมารยาท และรีบหยิบกระเป๋าเดินออกมา แล้วฉันก็มืดแปดด้าน หลังออกมาจากประตูบานนั้น ฉันก็ไม่เห็นลิฟต์โดยสารสักตัว หน้าห้องเขามีแค่ลิฟต์ใหญ่ ที่ฉันเดา ๆ ได้ว่ามันเป็นลิฟต์รถ! บ้าจริง ฉันจะสายแล้วนะ ลิฟต์ปกติที่คนใช้ ๆ กันมันอยู่ไหน? ฉันกระทืบเท้าหงุดหงิด แล้วหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมา แต่พอปลดล็อคเห็นพ่อแม่โทรมาสิบสาย ยิ่งเครียดขึ้นไปอีก และในขณะที่ฉันยืนกุมขมับหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะทำยังไงดี อยู่ ๆ ก็มีคนมาสะกิดไหล่ฉัน “คุณน้ำแข็งคะ คุณเต้จะไปส่งค่ะ รอสักครู่นะคะ” รู้ชื่อฉันได้ไง? คุณเต้? เหอะ ใช่ก็เขานั่นแหละ! “กลับเองได้ค่ะ ลิฟต์โดยสารอยู่ไหนคะ?” คุณป้าแม่บ้านยิ้มเจื่อน ๆ แล้วชี้เข้าไปในห้องทันที “เดินเข้าไปในห้อง ทะลุไปปีกขวาโซนบีค่ะ ทางออกนี้เป็นโรงรถ คือหลังบ้านค่ะ” ฉันหน้าถอดสี ถ้าเดินเข้าไปในห้องอีก ฉันก็เจอเขาน่ะสิ “ไม่มีทางลัดเหรอคะ?” “ไม่มีค่ะ” แล้วฉันก็จำใจพยักหน้า เดินตามคุณป้าแม่บ้านเข้าไป แต่จังหวะที่ฉันเดินผ่านห้องโถงใหญ่ เขาก็เปิดประตูห้องนอนออกมา จากนั้นก็ไม่รอช้า เขารีบตรงมาฉุดมือฉัน แล้วกึ่งดึงกึ่งลากเดินกลับไปที่เดิม! “ปล่อย อะไรของคุณ!” “ผมไปส่ง ป้าแดงครับ รบกวนโทรบอกเลขาผมด้วย ผมขอเลื่อนประชุมสิบโมง ผมมีธุระด่วนต้องไปโรงพยาบาล” ป้าแดงคนนั้นพยักหน้ารัวเหมือนหุ่นยนต์ระบบอัตโนมัติ ก่อนจะรีบวิ่งไปกดโทรศัพท์อีกมุม ทิ้งให้ฉันโดนฉุดข้อมือลากออกไป “ปล่อย ฉันจะกลับเอง!” “นอกจากคุณจะหลอกฟันผมแล้ว คุณยังดูถูกว่าผมอ่อนหัดอีกนะ สรุปคุณเป็นคนยังไงกันแน่? เหมือนจะดี แต่ก็ไม่” อะไรของเขา ไม่อยากจบดี ๆ รึไง? ไม่ดีเหรอ ที่ฉันไม่เอาเรื่อง ต้องการอะไรอีก?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more