อย่าให้ภรรยาต้องร้าย

กับข้าวเมียไม่อร่อย(กลัวได้ล้างไต)

ใครๆ ก็อิจฉาคนที่เกิดมาแล้วมีพร้อมทุกอย่าง ยิ่งเกิดมาในตระกูลร่ำรวยยิ่งเป็นที่น่าอิจฉา อยากได้อะไรก็ได้เหมือนใช้คาถาเสก จะยากดีมีจนเกิดมาแบบไหนแต่เกิดมารวยคือดีที่สุดข้อนี้เธอยอมรับเพราะเธอก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ใครๆ ก็อิจฉา เธอเองก็เคยคิดว่าเกิดมารวยจะทำอะไรก็ได้ถ้าอยากได้ก็แค่ใช้เงินซื้อมันก็แค่นั้น จนกระทั่งเธอได้พบกับเขา ผู้ชายที่ซื้อไม่ได้ด้วยเงินแต่อยู่ๆ เขากลับยอมแต่งงานกับเธอง่ายๆ ก็คงจะหลงเสน่ห์เธอให้แล้วล่ะ พูดมาถึงตรงนี้หลายคนคงคิดว่าเธอเป็นคุณหนูเอาแต่ใจแน่ๆ หรือไม่ก็เป็นพวกชอบใช้เงินฟาดหัวคนอื่นแต่เปล่าเลย เธอเป็นคุณหนูที่ถูกสอนมาดีมากแต่ถามว่าเธอดีไหมคำตอบคือดีบ้างไม่ดีบ้างแต่ก็ไม่เคยดูถูกใครเธอชอบเป็นผู้ให้มากกว่าผู้รับ เรียกง่ายๆ ก็คือเป็นคุณหนูสายเปย์ คุณพ่อกับคุณแม่ตั้งชื่อให้เธอว่าพอเพียงคงหวังว่าเธอจะเกิดมาใช้ชีวิตอย่างพอเพียงแต่เปล่าเลย มันตรงกันข้ามทุกอย่าง แต่พอเริ่มโตขึ้นโลกมันก็สอนให้เธอรู้ว่า อย่าใช้เงินซื้อใจคน เธอเสียเพื่อนเสียคนรอบข้างดีๆ มาเยอะแล้วเพียงเพราะเงิน ในตอนนี้เวลาก็ผ่านมาปีกว่าแล้ว ที่เธอตัดสินใจแต่งงานย้ายออกมาเป็นครอบครัว เธอมีพร้อมทุกอย่างตั้งแต่เกิดแต่เสียอย่างเดียวคือ อาภัพรัก เช่นตอนนี้..

"พี่ตุลย์จะไม่กินข้าวเช้าก่อนเหรอคะ" เมื่อเห็นว่าสามีกำลังจะเดินออกจากบ้านเธอก็เอ่ยทัก เธอตื่นแต่เช้ามาทำกับข้าวเพื่ออะไร ก็เพื่อเขาไม่ใช่หรือไง แล้วจะรีบอะไรหนักหนา แค่หน้าเธอเขายังไม่อยากจะมอง

"พี่บอกหลายครั้งแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องทำ ถ้าให้พี่กินกับข้าวฝีมือเพียงทุกวัน อีกไม่กี่วันพี่คงต้องล้างไต ระหว่างเกลือกับน้ำตาลยังแยกไม่ออก ก็ขยันทำกับข้าวซะเหลือเกิน" ตุลย์ภพทำหน้าเหนื่อยหน่าย ระยะเวลาปีกว่าสำหรับเขามันนานเหลือเกิน เมื่อไหร่เวลามันจะผ่านไปสักที ให้นานกว่านี้เขาคงตายก่อน เกิดมายังไม่ได้ใช้ชีวิตต้องเป็นโรคไตตาย

" เพียงก็พยายามอยู่นี่ไงคะ พี่ตุลย์บอกว่าเพียงทำกับข้าวไม่อร่อย เพียงก็ขยันทำให้มันอร่อยขึ้น" เกิดมาเธอเคยทำแบบนี้ซะที่ไหน ลูกคุณหนูอย่างเธอแค่บอกว่าหิวก็มีคนทำให้แล้วเขาจะไม่ให้เวลาเธอได้ฝึกฝีมือบ้างเลยหรือไง บ้าจริง..เพียงไม่ใช่แม่พระนะบางเรื่องเธอก็ใกล้หมดความอดทนเหมือนกัน เธอไม่ดีพอหรือเป็นเพราะเขาไม่เคยเห็นในสิ่งที่เธอกำลังพยายาม

"ขยันทำแล้วรสชาติมันดีขึ้นพี่จะไม่ว่าเลย แต่นี่อะไร" ตุลย์ภพส่ายหน้าไปมา อย่าให้เขาต้องพูดตรงกว่านี้เลย เขาเบื่อที่จะทะเลาะ

"แต่นี่อะไร พี่ตุลย์พูดมาให้เคลียร์" พอเพียงจะโกรธแล้วนะ ไม่ต้องมารักษาน้ำใจกันหรอกแรงกว่านี้เขาก็เคยพูดมาแล้ว

"พอๆ ..วันนี้พี่รีบ มีประชุม ทำเองก็กินเองแล้วกันจะได้รู้ว่ารสชาติมันเป็นยังไง" ใบหน้าหล่อก้มลงใส่นาฬิกาจากนั้นก็เดินออกไป

พอเพียงกำมือไว้แน่นเธอโกรธที่ไม่เคยดีพอกับคนอย่างเขาสักที ต่อให้เธอทำดีแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเห็นเพราะเขาไม่เคยมอง แต่ช่างสิใครแคร์ คนอย่างพอเพียงลูกสาวเจ้าสัวศิริวัฒน์ รัตนบัลลังก์ มีหรือจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ

เรื่องแค่นี้มันขี้หมา..

อยู่บ้านเป็นคุณหนูสบายๆ ไม่ชอบ ชอบมาลำบากเพราะผู้ชาย..ไม่ว่าจะเรื่องอะไรเธอยอมเขาได้ทุกอย่างแต่ขออย่างเดียว คืออย่านอกกายนอกใจ

อย่าให้ภรรยาต้องร้าย...

.............................

อยู่บ้านทุกวันมันก็เบื่อก็เซ็ง เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบห้ายังเป็นสาววัยรุ่นจะให้มานั่งทำงานบ้านงกๆ ทุกวันมันก็ไม่ใช่เรื่อง ก่อนที่จะยอมอ่อนเธอเคยสุดมาก่อน ก็ไปสิคะ ตั้งแต่แต่งงานมาก็ทำตัวเป็นคนดีเงินก็ไม่ค่อยได้ใช้ป่านนี้ ป๊ากับม๊าคงนั่งยิ้มหน้าบานในที่สุดลูกสาวก็พอเพียงสมชื่อ วันนี้เธอจึงต้องขอใช้เงินสักหน่อยจะโทรชวนเพื่อนไปเที่ยวทั้งที ก็เลี้ยงเพื่อนไปเลยสิคะ..

ห้างดังใจกลางเมืองสุดหรู

พอเพียงมีเพื่อนช่วยใช้ตังค์นับร้อยแต่มีเพื่อนช่วยออกตังค์อยู่สองคน วันนี้เธอก็ชวนเพื่อนทั้งสองออกมาเที่ยว อยากได้อะไรก็ซื้อได้เลยพอเพียงจ่ายเองในเมื่อใช้เงินซื้อสามีไม่ได้เธอก็ใช้เงินซื้อเพื่อนแล้วกัน

"เพียงมึงมีผัวแล้ว มึงยังใจสปอร์ตอยู่อีกนะ ว่าแต่พี่ตุลย์เขาใจอ่อนกับมึงแล้วใช่ปะ" ซู่ซี่หนุ่มหล่อใจหญิงพูดขึ้น

"ใจอ่อนอะไรล่ะ คิดแล้วก็หงุดหงิดแต่ก็ช่างเถอะ ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันดีกว่า" เธอไม่อยากพูดเรื่องที่กำลังเป็นประเด็น แค่คิดถึงคำพูดของเขาเมื่อเช้าก็ทำเอาเธออารมณ์ขึ้น ลูกคุณหนูอย่างเพียงต้องอดทนมากแค่ไหนเขาคงไม่เคยรู้ พ่อแม่เลี้ยงมาสบายๆ ไม่ชอบ ชอบมาลำบากเพราะผู้ชาย อะไรไม่เคยทำก็ได้ทำเพื่อผู้ชายล้วนๆ

"กูบอกแล้วว่ายกพี่ตุลย์ให้กู เดี๋ยวกูจัดการเองรับรองว่าติดใจจนไม่อยากจะห่างกูเลยแหละ ซี๊ดอ๊า" ซูซี่ทำทางเซ็กซี่เย้ายวน ถึงซูซี่จะไม่ได้แต่งหญิงแต่ซูซี่ก็แซ่บมากนะ ใส่สูทผูกไทแต่งตัวหล่อแต่กรีดอายไลเนอร์ยาวยิ่งกว่าสะพานพระรามแปด..นี่แหละซูซี่

" น้อยๆ หน่อยอีซู นั่นผัวเพื่อน จะพูดอะไรมึงดูหน้าเพียงมันก่อน" ฟ้าใสพูดขึ้น หัวจะปวดกับเพื่อน

"อ้อกูลืม ไปหาอะไรกินกันดีกว่า"ซูซี่เดินเข้ามาซบไหล่เพื่อนเป็นการขอโทษที่พูดอะไรไม่คิด ก็ซูซี่เป็นคนแบบนี้

ร้านอาหารหรูชื่อดัง สามสาวเดินเข้ามาในร้านเลือกนั่งโต๊ะริมด้านในเพราะคุยกันเสียงดัง

พอเพียงสั่งทุกอย่างที่อยากจะกินทั้งตามใจตัวเองและตามใจเพื่อน รอไม่นานอาหารก็วางเต็มโต๊ะนั่งคุยนั่งกินกันได้สักพัก ซู่ซี่ก็ตาไวเนื่องจากเป็นคนตัวสูง

"อุ๊ยนั่นมันพี่ตุลย์นี่" ความปากไวยกให้ที่หนึ่ง พูดทีรู้กันทั้งตำบล พอเพียงหันมองตามเพื่อนใจเต้นรัวอยากรู้ว่าใช่จริงไหม

ฟ้าใสรีบเอาเท้าสะกิดเพื่อน"ซูซี่มึงพูดบ้าอะไร พี่ตุลย์ไหนไม่มี มึงตาฝาด" มันจะพูดขึ้นมาเพื่อ? ถ้าไอ้เพียงเห็นมีหวังห้างแตก ก็พี่ตุลย์เขาไม่ได้มาคนเดียว

" ฮี๊ๆ .. ใช่กูตาฝาดจริงๆ ด้วย" ซูซี่มองเพื่อนด้วยใบหน้าถอดสี

"อีเพียง เดี๋ยวก่อน!" ทั้งสองคนต่างก็รีบคว้าตัวเพื่อนเอาไว้แต่ก็ไม่ทันแล้ว

" ซูซี่กูบอกมึงแล้วใช่ไหม เฮ้ยมันแน่งานนี้" แค่คิดฟ้าใสก็ขนลุก ความรู้สึกนี้เคยเจอตอนพอเพียงระเบิดลงที่มหาลัยบอกเลยว่าบรรลัยอย่าบอกใคร

หญิงร่างบางหุ่นสมส่วนก้าวเท้าเข้ามายังโต๊ะริมด้านหน้าอย่างรวดเร็ว เพื่อนทั้งสองวิ่งตามมาขาแทบขวิด

"กับข้าวเมียบอกไม่อร่อยแต่ออกมากินข้าวนอกบ้านกับผู้หญิงอื่นมันคงอร่อยมากใช่ไหมคะ" เธอขอเป็นผู้หญิงไม่มีเหตุผลสักวันนะ มันสุดจะทนแล้วจริงๆ เห็นแล้วเลือดขึ้นหน้า เวลาเธอชวนมากินข้าวนอกบ้านทำหน้าเหมือนจะตาย พอออกมากินข้าวกับผู้หญิงอื่นแล้วยิ้มหน้าระรื่น มันน่าทุบให้หลังหัก