อย่าให้ภรรยาต้องร้าย

ชีวิตไม่ต่างจากอยู่ในคุก(ปะทะเดือด)

ใช้เวลาไม่นานร่างสูงก็เดินลงมาเขาสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มสีเทาขายาวใส่สบาย ในมือของเขาถือแล็ปท็อปเดินมาวางลบบนโต๊ะรับแขกทำทุกอย่างเหมือนปกติแต่ลึกๆ แล้วรู้สึกโกรธแต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดทนๆ ไปก่อน

"นี่พี่ตุลย์จะไม่พูดอะไรเลยใช่ไหม จะไม่เคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้น?" ใครกันแน่ที่ต้องเป็นฝ่ายโกรธไม่ใช่เธอหรอกเหรอ เขาทำหน้าเหมือนเธอเป็นคนผิด หรือความจริงแล้วเธอจะผิด ส่วนไหนผิดเธอก็ยอมรับ

"บางเรื่องพี่ก็ไม่จำเป็นต้องพูด โตๆ กันแล้วหัดคิดเอง ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ" เรื่องวันนี้ทำให้เขาตะลึงไม่น้อย เขาไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำแบบนั้นมันเป็นการหักหน้าเขาชัดๆ ดีที่ลูกค้าเขายังเข้าใจและไม่เอาเรื่อง

"แล้วอะไรคือสิ่งที่ควรทำต้องแบบพี่ใช่ไหม พี่ออกไปกินข้าวกับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่เมียตัวเองจะให้เพียงคิดว่ายังไง"ทำมาเป็นสอนเธอ สิ่งที่ตัวเองทำนั้นถูกแล้วใช่ไหม ทีกับเมียตัวเองไม่เคยจะมาสนใจหรอก หลังๆ มาที่เขาเริ่มเปลี่ยนไปก็เพราะอย่างนี้ใช่ไหม เธอไม่เคยตามเพราะไว้ใจ ส่วนเขาก็ไม่เคยบอกเธอก็เลยไม่เคยรู้..

"เพียง! พี่บอกไปแล้วว่าคุณพัชรคือลูกค้า ถ้าพูดจากันไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องพูด" น่ารำคาญจริงๆ แต่งมาเป็นเมียหรือแต่งมาเป็นแม่วะ

"ถ้าหากเป็นลูกค้าจริงๆ ก็ควรมีขอบเขต พี่ไม่ควรออกไปกินข้าวกับลูกค้าสองต่อสอง หรือถ้าจำเป็นต้องไปกับลูกค้าจริงๆ พี่ก็ควรจะบอกเพียงบ้าง ไลน์ก็มีพิมพ์มาบอกบ้างก็ได้ อ้อเพียงลืมไป ที่เพียงไลน์ไปถามว่าเย็นนี้จะกินอะไร นี่จะสองเดือนแล้วพี่ยังไม่ตอบเลย ถึงพี่จะไม่เห็นว่าเพียงเป็นเมีย อย่างน้อยก็ควรให้เกียรติกันบ้าง ช่วยทำอะไรให้เพียงสบายใจหน่อยจะได้ไหม" คิดว่าจะมาเชือดเขาแท้ๆ แต่รู้สึกเหมือนโดนเชือดเสียเอง มันจุกอยู่ในอกกับคำว่าสามีไม่รัก อยู่กันมาตั้งขนาดนี้จะไม่รักกันบ้างหรือไง หรือมีเธอเพียงคนเดียวที่คลั่งรักหัวปักหัวปำเธอพูดไปขนาดนั้นก็หวังว่าเขาจะอ่อนโยนกับเธอบ้าง

"ทุกวันนี้มันยังไม่มากพออีกเหรอเพียง ชีวิตพี่ตอนนี้มันก็ไม่ต่างจากอยู่ในคุก แล้วจะเอาความสบายใจอะไรอีกวะ" เธอทำตัวติดเขาจนแทบจะเป็นร่างเดียวกัน ดียังมีช่วงเวลาทำงานให้เขารู้สึกผ่อนคลายบ้าง แล้วยิ่งตอนนี้มาทำตัวงี่เง่าน่ารำคาญมันยิ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัด

"ไม่ต่างจากอยู่ในคุกอย่างนั้นเหรอ พี่พูดอย่างนี้ได้ยังไงวะ เพียงพยายามทำทุกอย่างให้ดีขึ้นเพื่ออะไรก็เพื่อพี่ทั้งนั้น แต่พี่กลับบอกว่าไม่ต่างจากอยู่ในคุก" เธอไปทำอะไรให้เขาขนาดนั้นที่ผ่านมาแม้แต่โทรศัพท์ของเขาเธอยังไม่เคยแตะต้อง อยากจะออกไปไหนทำอะไรเธอตามใจเขาทุกอย่างแล้วมาใช้คำพูดว่าไม่ต่างจากอยู่ในคุกมันไม่เกินไปหน่อยเหรอ

"แล้วมันต่างตรงไหน ค่อยมายุ่งจู้จี้กับพี่ทุกอย่าง อีกหน่อยก็คงหายใจแทน" อยากจะพูดนานละ

"พี่ตุลย์! " พอเพียงกำมือเข้าหากันแน่น โกรธจนตัวสั่นน้ำตาคลอ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงหลบไปนั่งร้องไห้ดราม่าจนกลายเป็นผู้หญิงเก็บกด

" ทำไม!" ตะคอกมาเขาก็ตะคอกกลับ นับเป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่ทะเลาะกันขนาดนี้

"ทำไมนะเหรอ.. ก็อย่างนี้ไง" เธอเดินเข้าไปหยิกใบหูเขาสุดแรงเกิด บิดเหมือนบิดมอไซค์​

" โอ๊ยยๆๆ เพียงๆ โอ้ยยยย" ใบหน้าหล่อเอียงไปตามแรงบิดของเธอ เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาแบบนี้เลย

"เพียงจะบิดหูพี่ ให้ขาดไปเลย" อ่อนให้ก็แล้วยอมให้ก็แล้วงั้นก็อยู่กันแบบคู่มวยก็แล้วกัน

" โอ๊ยยๆ เพียง ปล่อยพี่ก่อน เป็นบ้าไปแล้วเหรอวะ โอ้ยยๆ" หูเขาเหมือนจะขาดเลย อย่าให้หลุดไปได้นะ

ยิ่งพูดไม่เข้าหูเธอก็ยิ่งดึงแรงจนตอนนี้เขาร้องเสียงดังลั่นบ้าน เป็นตัวของตัวเองมันก็สนุกดีไม่ต้องเฟค..รับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ต้องรับ

"เพียงจะหยิกจนกว่าพี่จะคิดได้ว่าไม่มีเมียคนไหนยอมพี่เท่าเพียงอีกแล้ว ในเมื่อได้เมียดีๆ ไม่ชอบก็ต้องเจอแบบนี้" พูดจบเธอก็ปล่อยมือออกจากหูเขา รู้อย่างนี้เธอร้ายตั้งนานแล้ว..เพียงจะไม่ทน

"ซี๊ดด.. อะไรวะเนี่ย จะก้าวร้าวเกินไปแล้วนะเพียง เราอายุเท่าไหร่แล้วพี่อายุเท่าไหร่ แม่งเล่นไม่รู้เรื่อง" นึกว่าหูจะขาด แสบชิบ นับวันยิ่งอยู่ยิ่งแย่ ตุลย์ภพโกรธจนหน้าแดงไปหมดบวกกับเจ็บด้วยก็เลยแดงหนัก

" เมียหยิกหูผัว ทำไมต้องสนอายุ อย่าทำให้เพียงต้องโกรธไม่งั้นพี่จะโดนหนักกว่านี้" พอเพียงยืนกอดอกมองเขาอย่างผู้ชนะ เล่นงานเสร็จแล้วก็สะบัดก้นหนีค่ะ