บทที่ 6 อย่าคิดชิ่ง
1057 Words
พิพัฒน์มองสองหนุ่มสาวในชุดนักศึกษาที่มายืนรอลิฟต์ คิ้วของเขาถึงกับกระตุก ชายหนุ่มรีบไปยืนหลังพนักงานชายอีกสามคนของบริษัทอื่น เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเร่งฝีเท้าเข้าถึงห้องทำงาน
เมษามองตามหลัง เธอส่งเสียงหึในลำคอ
‘พี่พัฒน์! คิดจะชิ่งงั้นเหรอ? ทำให้อยากแล้วจากไปแบบนี้...ไม่มีทาง’
หญิงสาวไปถึงแผนกที่เธอทำงานแล้วเดินไปประจบหัวหน้า
“คุณพฤกษ์คะ มีแฟ้มจะไปให้ไปส่งเซ็นไหมคะ?”
“พอดีเลย ยังไม่มีคนว่าง เมษาช่วยเอาไปส่งเลขาบอสให้ที”
“ค่ะ” คนถูกใช้ยิ้มกว้างเบิกบาน
เธอยิ้มกริ่มตรงไปยังโต๊ะเลขาหน้าห้องที่กำลังง่วงกับการตรวจความถูกต้องเรียบร้อยของเอกสาร
“อ้าว! เด็กใหม่มาเองเลยเหรอ?” เลขาหญิงวัยกลางคนอ่านป้ายชื่อที่หญิงสาวแขวนไว้ “เมษา ชื่อเรียกง่ายดี เดี๋ยวช่วยเอาแฟ้มนี้เข้าไปวางบนโต๊ะบอสให้ทีนะ เดี๋ยวพี่จะไปเก็บเอง”
‘อ๊ะ! เข้าแผน’
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เชิญ!”
หนุ่มวัยสามสิบห้าในสูทลำลองสีน้ำตาลก้มหน้าก้มตาตรวจเอกสาร พิพัฒน์มองเห็นปลายแฟ้มก็ไม่คิดจะเงยหน้า
“เอาวางไว้เลยครับ เดี๋ยวผมดูเอง ไม่ต้องรอ”
“แค่วันไนท์สแตนด์เหรอคะ?”
คำถามและน้ำเสียงนั้นทำเอาชายหนุ่มต้องเงยหน้าทันควัน
“น้องเม!”
เมษายิ้มเย็นๆ “นึกว่าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเสียอีก เห็นแอบหลบตอนยืนอยู่หน้าลิฟต์”
“ผม...เอ่อ!”
“เมื่อวานเราก็เห็นกันแล้วนี่คะที่ร้านกาแฟใต้ตึก พี่พัฒน์แอบเบือนหน้าหนี พนักงานต๊อกต๋อยคนนั้น กลายเป็นผู้บริหารบริษัทใหญ่ในชั่วข้ามคืน น่าแปลกดีนะคะ” น้ำเสียงของหญิงสาวในชุดนักศึกษาเย้ยหยัน
“ผม....” พิพัฒน์ไม่รู้ว่าตนเองจะแก้ตัวอย่างไรดี? จะแกล้งจำไม่ได้ก็คงจะไม่เนียนแล้ว คนที่เคยถอดผ้าถอดผ่อนล่อกันถึงขนาดนั้น จะอ้างว่าเมาจำเลอะเทอะก็คงไม่ได้
“พี่พัฒน์คะ เราเป็นแค่วันไนท์สแตนด์กันเหรอคะ?” หญิงสาวเท้าสะเอวเอียงคอรอคำตอบ
ชายหนุ่มชะงักมือที่ถือปากกา กวาดตามองศีรษะจรดช่วงเอวของหญิงสาวแล้วแอบกลืนน้ำลายเบาๆ
“พี่ เอ๊ย...ผม...ผมว่าเราค่อยรอคุยกันตอนเลิกงานดีไหม?”
“ไม่ค่ะ! เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องตอนนี้ เมใจร้อน”
พิพัฒน์ขบกรามแน่น นี่เขากำลังจะถูกเด็กสาวตรงหน้าแบล็คเมล์เอา หรือไร?
“แล้วน้อง เอ่อ! คุณต้องการอะไรล่ะ?” เขาพยายามข่มเสียงให้ราบเรียบ
“ก็อยากรู้ว่าพี่พัฒน์แค่อยากจะทำแบบนั้นกับเมแค่คืนเดียวเองเหรอคะ?”
คำถามนี้! คำถามนี้ช่างยากจะตอบ หากเขาตอบว่า ‘ไม่’ ก็เท่ากับบอกว่าตัวเขายังคงอยากเข้าห้องกับเธออีก แต่ว่าตอบว่า ‘ใช่’ ก็จะกลายเป็นการปิดโอกาส หากว่าวันไหนเขาเกิดทนไมได้ขึ้นมา พิพัฒน์รู้ว่าตนเองคิดถึงหญิงสาวในบาร์คนนี้ทีไรเจ้าน้องชายก็มีปฏิกิริยาทุกที
เมษามองดูสีหน้ากระอักกระอ่วนของผู้ชายตรงหน้า คืนนั้นเขาสวมเสื้อยืดราคาแพงกับกางเกงยีนส์ ไม่ได้ดูแล้วภูมิฐานเหมือนตอนที่สวมสูทลำลองเช่นนี้ แต่ไม่ว่าจะอยู่ในชุดไหน พิพัฒน์ก็ดูดีไปหมด
“แค่นี้ก็ตอบไม่ถูกเหรอคะ?”
“เรื่องคืนนั้นมันจบไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าคุณคาดหวังให้ผมตอบยังไง?” เขาลองหยั่งเชิงกลับ บางทีเด็กสาวในรั้วมหาลัยอย่างเธอก็อาจจะเป็นเหมือนที่ลูกน้องเขาเล่าให้ฟัง คือ มีแฟนก็มีไปแต่ก็แอบรับจ๊อบขายบริการให้ผู้ชายที่เปย์ได้ เป็นงานอดิเรก
หรือจะพูดกันหยาบๆ ก็คือ...ผัวก็คือผัว...งานก็ส่วนงาน
“แต่เมไม่อยากจบ”
คำตอบของเธอทำเอาพิพัฒน์ตะลึง
“หมายความว่ายังไงครับ? คุณต้องการอะไรจากผม?” ชายหนุ่มแทบกลั้นหายใจ สีหน้าท่าทางของเธอดูจริงจัง
“มองดูเมแบบนี้คงกำลังคิดว่าจะถูกแบล็คเมล์ใช่ไหมคะ?” เธอเดินอ้อมโต๊ะไปยืนใกล้ๆ ชะโงกหน้าไปมองซีกหน้าด้านข้างของคนที่ผ่านคืนแรกไปกับเธออย่างเร่าร้อน
“พี่พัฒน์เอาคืนแรกของเมไป จะชิ่งกันง่ายๆ อย่างนี้ไม่ได้”
บอสหนุ่มผงะ เขานึกถึงความเงอะงะบนเตียงของเธอ
“นี่คุณ....”
“ใช่ค่ะ คืนแรกและครั้งแรก และหลายครั้งที่พี่พัฒน์ทำ” หญิงสาวยังคงดื้อดึงที่จะเรียกเขาอย่างที่เรียกในคืนนั้น
“คุณไม่ได้จะเรียกร้องค่าเสียหายรึ?”
“ไม่ค่ะ! มันเป็นการสมยอม และเมเองก็บรรลุนิติภาวะแล้ว เพียงแต่....”
หญิงสาวยื่นหน้าไปใกล้กว่าเดิมจนพิพัฒน์ใจสั่นตึกตัก
‘เด็กแรด! ไม่ได้กลัวผู้ชายเลยสักนิด ไหนบอกว่าเพิ่งทำครั้งแรก?’
“ต่อไป ถ้าเมทักหาพี่พัฒน์ต้องตอบ และถ้าเมนัดให้ออกไปหาพี่พัฒน์ก็ต้องไป”
“พี่ เอ๊ย! ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก”
เมษายิ้มเจ้าเล่ห์ ยื่นมือไปลูบคอเสื้อเชิ้ตของเขาเบาๆ “ทำไมคะ? เมรู้นะว่าพี่พัฒน์ยังไม่แต่งงานและไม่มีแฟน ถือซะว่าเมเป็นเด็กที่พี่พัฒน์เลี้ยงก็แล้วกัน”
“แต่...”
“พี่พัฒน์ไม่กลัวคนอื่นรู้เหรอคะ? ได้ยินว่าภาพพจน์พี่พัฒน์ในบริษัทดีนักดีหนา เป็นบอสหนุ่มที่บ้างาน ไม่สนใจผู้หญิง ไม่ยุ่งกับลูกน้อง ถ้าเกิดเมเอาไปพูดว่าเมกับพี่พัฒน์....”
ชายหนุ่มรีบยกมือขึ้นห้าม ใบหน้าของเขาแดงระเรื่อด้วยความโมโห คาดไม่ถึงว่าตัวเองอายุขนาดนี้แล้วยังมาถูกเด็กเมื่อวานซืนข่มขู่ ซ้ำยังเป็นหญิงสาวที่เพิ่งเลยยี่สิบมาหมาดๆ
“พอๆ ถ้าผมพร้อมจะจ่ายเงิน คุณพร้อมจะจบไหม?” พิพัฒน์เริ่มรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ เด็กสาวตรงหน้าพูดจาเหมือนคนกร้านโลก หรือว่าเขาจะแก่จนตามเด็กสมัยนี้ไม่ทัน
“ไม่ค่ะ เรื่องเงิน เมไม่เดือดร้อน ต้องเอาตามที่เมว่า จนกว่าเมจะอยากจบเอง”
************************
- Writer
