บทที่ 11 สวีหลงเยียนถูกลอบฆ่า
ขันทีเฒ่าหมอบกราบอยู่หน้าตำหนักใหญ่อยู่สามวันสามคืนด้วยความสำนึกผิด เขาแทบจะทำให้แท่งมังกรสวรรค์ของฝ่าบาทสูญสิ้นเสียแล้ว
หมอหลวงต้มยาบรรเทาอาการปวดให้แก่สวีหลงเยียน โชคดีที่ประตูหนีบปลายโคนไม่รุนแรงเท่าใดนัก ไม่กี่วันต่อมาอาการของเขาก็ดีขึ้น สวีหลงเยียนเองก็คร้านจะเอาความหาเรื่องราวใดใดกับขันทีชรา จึงยกโทษให้เขาเสีย
แต่คนที่น่าทำโทษมากที่สุดก็คือสนมชั่วช้า!!!
"ฟางเซียน!!!"
"เพคะ"
"เจ้าเกือบจะทำให้ข้าไร้ทายาทสืบทอดราชวงศ์เสียแล้ว"
"หม่อมฉันไม่รู้นี่เพคะว่าต้องผลักประตูออกไป"
"ข้าบอกแล้ว!!!"
"ไม่ได้ยินเพคะ"
"หึ้ย!!"
ข้าสัญญาจะกระแทกกระทั้นเจ้าไปจนวันตาย!!!!
สามวันให้หลังสวีมู่หรงก็ส่งจดหมายผ่านนกพิราบมาถึงสวีหลงเยียน เนื้อความในนั้นเอ่ยถึงการก่อจราจลที่รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ยากเกินกว่าที่เขาจะควบคุมจัดการเสียแล้ว
สวีหลงเยียนจ้องมองออกไปด้านนอกริมทะ
