เสียงบ่าวไพร่ต่างเริ่มเข้ามาจุดไฟตามกระเกียงหลังจากดวงอาทิตย์ค่อยๆ ลับขอบฟ้า เจ้าเอยยืนอยู่หน้าเรือนไทยขนาดใหญ่บ่งบอกถึงฐานะและยศถาบรรดาศักดิ์ผู้เป็นเจ้าของได้อย่างดี
'พี่มิไปหนาแม่จำปี'
เสียงหวานพูดขึ้นเรียกความสนใจให้หญิงสาวรีบหันไปมอง ภาพสองพี่น้องในชุดสไบเฉียงสีสวยกำลังยืนเถียงอยู่ตรงหน้าเธอ อีกคนใบหน้าละม้ายคล้ายคุณจำปีอย่างกับเป็นคนคนเดียวกัน ทว่าอีกคนกลับใช้ผ้าปกปิดใบหน้าของตัวเองไว้อย่างมิดชิด
'ถ้าพี่จันทร์มิไป น้องคงถูกเจ้าคุณแม่เอ็ด'
'พี่มิอยากไปไหนกลางค่ำกลางคืนดี
'ไปเถอะหนาพี่จันทร์ ถือเสียว่าไปเปิดหูเปิดตา
จำปียังคงกล่อมพี่สาวให้ร่วมออกไปเที่ยวงานวัดในค่ำคืนนี้ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าคนที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในเรือนเพื่อหลบซ่อนใบหน้าไม่มีทางยอมแน่นอน
'แม่จำปีอยากไปก็ชวนบ่าวไพร่ในเรือนตามไปดูแล ส่วนพี่ใคร่ต้องไปช่วยเจ้าคุณแม่เตรียมน้ำอบ'
'แค่ครั้งเดียวหนาพี่จันทร์'
จันทร์งาม
