เมื่อสาวใช้ทั้งหมดออกไปแล้ว นางจึงเดินเข้าไปร่วมโต๊ะอาหาร ร่างเล็กๆ ทรุดตัวลงนั่งในที่ประจำของตนเอง พร้อมกับหันไปถามผู้เป็นหัวหน้าครอบครัว “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเจ้าคะท่านพ่อ เหตุใดทุกคนจึงมีสีหน้าเช่นนี้”
สิ้นเสียงเล็กใส สมาชิกทั้งหมดในห้องซึ่งกำลังจมอยู่ในความคิดของตนเองจึงเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง ส่วนผู้เรียกก็มองดูพ่อแม่และพี่ๆ ของตนขณะที่เริ่มรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมา
หัวคิ้วเล็กบนใบหน้าน่ารักกดลงจนแทบจะชนกัน หรือว่าใต้เท้าจางนึกแค้นแล้วคิดจะจัดการครอบครัวของนางขึ้นมาจริงๆ อย่างที่มู่หลิ่งเหวินเคยกล่าว
แม้ในใจจะกังวล แต่นางก็ควบคุมสีหน้าให้เรียบเฉยเข้าไว้ ตัดสินใจว่าจะนั่งรออย่างใจเย็นจนกระทั่งเสียงของผู้เป็นบิดาจะเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา
“ตั้งแต่เจ้ากลับมา ถึงเจ้าจะบอกว่าไม่เป็นไร ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปยุ่งเกี่ยวกับจวนเจ้ากรมการคลังอีก แต่พ่อก็ยังไม่วางใจ จึงวานสหายซึ่งพอมีตำแหน่งอยู่ใ
