เนื่องจากเสียเวลาวันแรกไปกับการนอนพักเป็นส่วนใหญ่ วันต่อมาทั้งคู่จึงใช้กำลังภายในบ้างเป็นครั้งคราวเพื่อชดเชยเวลาที่เสียไป
มู่หลิ่งเหวินเลือกที่จะลดความเร็วให้ใกล้เคียงกับนาง เพราะไม่อยากทิ้งห่างเมื่อหลายชั่วยามก่อนหน้านี้ หลังจากที่หญิงสาวตื่นมาแล้วพบว่าตนยังคงนอนอยู่บนตักแข็งแรงของอีกฝ่ายไม่เปลี่ยนแปลง นางก็มองเขาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ทั้งยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองหลับไปนานแค่ไหน แถมยังหลับสนิทโดยที่ชายหนุ่มมิได้ขยับตัวแม้แต่น้อย
หากเป็นช่วงก่อนที่หญิงสาวจะรู้ว่าเขาคิดเช่นไรกับตน นางคงดุเขาไปแล้วที่ยอมปล่อยให้นอนขนาดนี้ ทว่าเวลานี้กลับต่างไปลิบลับ นางจึงไม่รู้จะพูดว่าอะไรนอกจากเสียจากขอบคุณเขาเงียบๆ เท่านั้น
ถึงนางจะไม่ได้เป็นสตรีช่างบู๊เหมือนกับหลี่หนิงเฟิ่ง แต่ก็มิใช่ดรุณีน้อยขี้อาย เหอซิงยอมรับว่าตนเองเริ่มหวั่นไหวกับอีกฝ่าย นางชื่นชมในกลิ่นอายทรงอำนาจและบุคลิก ชื่นชอบความเอาใจใส่และท่
