ในที่สุดเหอซิงก็ละสายตาไปเมื่อเสียงร้องของเด็กชายขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น พบว่าหลี่หนิงเฟิ่งกำลังนั่งกอดปลอบเด็กน้อยอย่างจนปัญญา ไม่ว่าจะพยายามเท่าใดเขาก็ไม่ยอมหยุดร้อง นางอดใจไม่ไหวจึงก้าวเข้าไปใกล้ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ร่างเล็กๆ ท่ามกลางความประหลาดใจของคนทั้งหลาย
“เจ็บไหม!” นางกล่าวพร้อมกับลูบไล้พื้นดังกล่าวเบาๆ เมื่อเด็กน้อยเห็นเด็กสาวทำเช่นนั้นก็หยุดร้องไห้แล้วทำหน้างง
ครั้นนางเห็นว่าตนเองได้รับความสนใจจากเด็กชายแล้วก็เริ่มเอ่ยอีกครา “เด็กน้อย เจ้าล้มลงใส่พื้น มันช่วยรับร่างของเจ้าเอาไว้แต่ก็ไม่ได้ร้องสักเอะ เช่นนั้นมิเท่ากับว่ามันเข้มแข็งมากกว่าเจ้าหรอกหรือ”
คำพูดของนางทำให้เขาขมวดคิ้วยุ่งขึ้นมาฉับพลัน “ขะ...ข้าไม่ใช่คนอ่อนแอ!” เสียงเล็กอู้อี้ตะโกนตอบ สูดน้ำมูกแล้วกลั้นเสียงร้องของตน ก้มลงมองพื้นห้องอย่างใคร่ครวญ จากนั้นก็ค่อยๆ ยื่นมือออกไปลูบพื้นดังที่นางทำ “ข้าล้มใส่พื้น พื้นเองก็เจ็
