มู่หลิ่งเหวินมองคนที่ก้าวถอยห่างก็พลันยกยิ้มที่มุมปาก อย่างน้อยนางก็ยังมีการตอบสนองอันเป็นที่น่าพอใจ
“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่ แม้เรื่องที่ข้าศึกษาที่สำนักหัตถ์สวรรค์จะไม่ใช่ความลับอะไร แต่เรื่องเรือนนิมิต...”
“ข้าเป็นคนบอกเขาเอง!” เสียงร่าเริงดังมาจากอีกฝากหนึ่งของระเบียง แม้อีกฝ่ายจะอยู่ไกลในที่มืดแต่นางกลับจำเสียงนั้นได้อย่างแม่นยำ
“พี่สี่!” ฝีเท้าของเหอซิงทำงานตามสัญชาตญาณ ร่างบางพุ่งเข้าสู่อ้อมกอดพี่ชายที่รออยู่ก่อนแล้ว
“ท่านหายไปไหนมา! ไม่ได้ส่งข่าวมาปีกว่าๆ แล้ว ข้าหลงคิดว่าท่านถูกฆ่าหมกป่า หายสาบสูญไปแล้วเสียอีก” น้ำเสียงของคนตัวเล็กกว่าเจือความน้อยใจ พี่สี่ของนางบัดนี้โตเป็นหนุ่มวัยสิบเจ็ดปี รูปร่างแม้จะไม่กำยำเต็มไปด้วยมัดกล้าม แต่ก็มีรูปร่างปราดเปรียวสูงโปร่ง ใบหน้าที่คมสันมาตั้งแต่เยาว์วัยก็โดดเด่นสะดุดตา สีหน้าแววตาไม่เข้มงวดดุดันแต่ก็จริงจังมุ่งมั่น
“เอ๋!” เขา
