Tamamen kendime geldiğimde hastane odasında yatıyordum. Nasıl hissettiğimi bilmiyordum ama iyi olmadığımı biliyordum.
Sarp ve annem buradaydı görmek istemediğim iki insan yanıbaşımdaydı ama bebeğim yoktu gitmişti. Hatırladığım acı gerçekle ağlamaya başladığımda ikisi de yanımda belirdi. “İnci’m, güzel kızım.” Annem sakinleştirmeye çalışıyordu ama olmuyordu. Avazım çıktığı kadar çığlık atmak istiyordum.
“İnci Tanem.” Sarp kolları arasına almış saçlarımı okşayıp duruyordu ama onun varlığı teselli etmek yerine daha çok huzursuz ediyordu.
“Bebeğim.” dediğimde saçlarımdaki eli daha sahiplenici bir tutuşa geçti.
“Üzülme, bebeğimiz yine olur ama önemli olan senin sağlıklı bir şekilde yanımızda olman.”
Ağlamam biraz olsun durulduğunda tekrar yatıp gözlerimi kapattım. Uyumayacağımı biliyord
