ตอนที่ 4 ให้มาเป็นลูกผมเหรอครับ
1541 Words
เพชรจ้องหน้าเหนือเมฆตาแทบถลน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ คนของเขาน้อยกว่า แถมเขายังเป็นรองในทุกเรื่อง อย่าให้เขาเจอว่าที่เมียมันที่ไหนนะ จะตามจีบจนผู้หญิงคนนี้ตกลงปลงใจมากับเขาอย่างโดยดีด้วยตัวเธอเองเลย ถึงวันนั้น มันคงเจ็บใจจนแทบกระอักเลือดตาย
“งั้นวันนี้ผมกลับก่อนครับคุณอา”
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง พาฝันก็วิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของณิชาด้วยความรวดเร็ว สองสาวกอดกันแน่น มือเล็กของผู้เป็นป้าลูบแผ่นหลังบอบบางที่สั่นสะท้านเพราะกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความตกใจ
“ขวัญเอ๊ยขวัญมาไม่เป็นอะไรแล้วนะลูก”
“ขอบคุณคุณลุงกับคุณป้ามากนะคะที่เข้ามาช่วยฝัน แล้วพ่อล่ะคะ พ่ออยู่ไหน”
“พ่อของฝันอยู่ในห้อง ICU ลูก หมอบอกว่าอาการยังไม่พ้นขีดอันตราย”
คนตัวบางยกมือขึ้นปิดปากกลั้นก้อนสะอื้นที่ตีขึ้นมาจุกอก แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถหยุดอาการสะอึกสะอื้นนั้นได้ น้ำตาไหลมาอาบแก้ม ดวงตาบวมช้ำแดงก่ำจนน่าสงสาร
“ฝันไปหาพ่อได้ไหมคะ ขอฝันไปหาพ่อนะคะคุณลุงคุณป้า”
“ฝันดีขึ้นแล้วหรอ เดินไหวหรอลูก”
“ไหวค่ะขอฝันไปหาพ่อนะคะ”
“จ้ะ งั้นไปกับป้า เดี๋ยวป้าพาไป”
สองสาวประคองกันเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงสองหนุ่มที่ยืนมองหน้ากัน ปราณนต์รู้ได้ทันทีว่าลูกชายต้องการคุยอะไรกับตัวเอง จึงเอ่ยถามออกไปเป็นการเปิดทาง
“ว่าไง มีอะไรก็พูดมา”
“พ่อครับ เรื่องการหมั้นมันยังไงครับ”
เหนือเมฆถามในสิ่งที่สงสัยออกไป ถึงแม้จะรู้ว่าพ่ออุปโลกน์เรื่องหมั้นหมายระหว่างเขากับเด็กพาฝันเพียงเพราะต้องการให้เธอรอดพ้นจากปากเหยี่ยวปากกาอย่างไอ้มาเฟียลูกแหง่นั่น แต่ดูท่าทางแล้วมันจะไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆ
“ที่พ่อพูดไปแบบนั้นเพราะต้องการช่วยฝัน เหนือก็เห็นว่าไอ้เพชรมันจ้องจะจับฝันทำเมีย มันจะเอาฝันไปขัดดอก ซึ่งมันไม่ได้มีในข้อตกลงสัญญาบ้าบออะไรนั่น พ่อเห็นฝันมาตั้งแต่เกิดก็อดสงสารไม่ได้ ฝันเองก็เป็นเหมือนหลานของพ่อกับแม่ จะปล่อยให้ไอ้ชั่วนั่นเอาไปรังแกได้ยังไง”
“ครับพ่อ ผมเข้าใจ แต่ผมดูท่าทางไอ้เพชรแล้วมันไม่น่าจะยอมง่ายๆ แล้วแบบนี้ผมไม่ต้องแต่งงานกับเด็กนั่นจริงๆ หรือครับ”
“พ่อก็คิดอยู่เหมือนกันเรื่องนี้ ตอนแรกที่พูดออกไปก็หวังให้มันยอมถอย ไม่คิดว่ามันจะชอบฝันขนาดนี้ หรือมันกับลูกอาจเป็นคู่แข่งกันมานาน มันเคยผิดหวังเรื่องลีน่ามาแล้ว คราวนี้มันคงคิดจะเอาคืนลูกด้วยการแย่งฝันไปจากลูกแน่ๆ ดูท่ามันคงไม่ยอมง่ายๆ แล้วล่ะ เรื่องแต่งงานพ่อขอคุยกับแม่ก่อน แล้วเราค่อยดูท่าทีไอ้เพชรมันอีกที พ่อไม่อยากจะให้มีปัญหา เดี๋ยวพ่อจะเข้าไปคุยพ่อมันสักหน่อย เงินดอกเบี้ยที่พิชาญต้องจ่าย ค้างอีกเท่าไหร่พ่อจะจัดการให้หมด ไอ้เพชรมันจะได้ไม่เอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างในการจะเอาฝันไปทำเมียอีก”
“พ่อคิดว่าพ่อไอ้เพชรมันจะยอมให้เราจ่ายเงินค่าดอกแลกกับตัวพาฝันหรือครับ ในเมื่อพ่อมันก็สปอยลูกมันออกขนาดนั้น ถึงแม้จะชอบดุด่าเวลาที่ไอ้เพชรมันทำเรื่องโง่ๆ ให้พ่อมันขายขี้หน้าก็ตาม แต่เอาจริงแล้วพ่อมันตามใจมันจะตาย จนมันกลายเป็นแบบนี้ แล้วถ้าพวกมันไม่ยอม เราจะทำยังไงครับ”
“ถ้าฝันไม่ได้อยู่ในข้อตกลงในการชดใช้หนี้สินอะไรกันตั้งแต่แรก มันจะเอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างไม่ได้ ถ้ามันทำแบบนั้นก็เท่ากับหักหน้าพ่อเหมือนกัน เท่ากับว่ามันต้องการเปิดสงครามกับเรา เพราะพ่อคงปล่อยให้ฝันตกอยู่ในสภาพแบบนั้นไม่ได้หรอกลูก”
“ครับผมเข้าใจ”
“ทีนี้ก็มาดูกันว่าไอ้เพชรมันจะยังอยากจะมาวุ่นวายกับฝันอยู่ไหม ใจจริงพ่อก็อยากให้เหนือแต่งงานกับน้องไปซะ ถ้าน้องอยู่ภายใต้ชื่อว่าเป็นเมียของเหนือ พวกมันไม่กล้าทำอะไรน้องแน่”
“แต่พ่อครับ ผมจะแต่งงานกับเด็กนั่นได้ไง เราเพิ่งเจอกัน ไม่เคยเห็นหน้าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แถมเด็กนั่นอายุห่างจากผมตั้งเท่าไหร่ จะแต่งให้มาเป็นลูกผมเหรอครับ”
“เหนือ น้องโตเป็นสาวแล้วนะ ตอนนี้น้องเรียนปี 3 อีกแค่ปีเดียวก็เรียนจบแล้ว แต่ถ้าลูกกับน้องไม่ได้ชอบกันก็แต่งกันแค่ในนามก็ได้ ถึงเวลาก็ปล่อยน้องไป หลายปีต่อจากนี้ไอ้เพชรมันคงไม่มายุ่งกับน้องแล้วแหละ ป่านนั้นมันคงมีเหยื่อใหม่แล้ว”
“แล้วเด็กนั่นจะยอมหรอครับ ถ้าแต่งในนามผมก็คงไม่มีปัญหาอะไรมาก แต่ผมบอกก่อน ถ้าผมแต่งด้วยในนามผมจะยังใช้ชีวิตแบบเดิมของผมนะ”
“เรื่องนั้นค่อยมาว่ากันอีกที ขอพ่อปรึกษากับแม่ก่อน ว่าควรทำยังไง ยังไงพ่อก็ต้องถามน้องด้วยว่าน้องเต็มใจแต่งงานกับเหนือหรือเปล่า บางทีน้องอาจมีคนรักแล้วก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงไม่มีงานแต่งงานเกิดขึ้น แต่พ่อต้องดูว่าคนรักของน้องเป็นใคร สามารถปกป้องดูแลน้องได้ไหม ถ้าไม่ได้ยังไงก็ต้องเรียกมาคุยกันว่าเรื่องนี้มันต้องหาทางออกกันอีกที”
“ครับพ่อ”
“งั้นตอนนี้เราตามสาวๆ ไปกันก่อนดีกว่า เรื่องอื่นค่อยว่ากัน อีกอย่างขอพ่อเข้าไปดูท่าทีของพ่อไอ้เพชรมันก่อน แล้วเราค่อยมาหาทางออกกันนะ”
“ครับพ่อ”
ร่างบอบบางยืนมองพ่อผู้ให้กำเนิดของตัวเองนอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยสภาพใบหน้าบวมช้ำร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล มีท่อออกซิเจนและสายของอุปกรณ์ช่วยชีวิตระโยงระยางเต็มไปหมด
พาฝันกัดกรามแน่นพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาต่อหน้าผู้เป็นพ่อ ซึ่งอาจรับรู้ได้ว่าเธอกำลังยืนอยู่ตรงนี้ จึงบีบมือพ่อของเธอเพื่อให้กำลังใจ
“พ่อคะ ฝันอยู่นี่แล้ว พ่อไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ อดทนหน่อยนะคะพ่อ รีบฟื้นขึ้นมาหาฝันนะ ฝันรออยู่ ฝันรักพ่อนะคะ”
แม้ปลายเสียงจะสั่นสะท้านด้วยความเสียใจ แต่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ กลับมีความอดทนและเข้มแข็งได้ขนาดนี้ ทำเอาณิชาน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความสงสารจับใจ
“คุณพิชาญ ณิชากับพี่ปราณต์มาเยี่ยมนะคะ คุณไม่ต้องห่วงนะ เรื่องพาฝัน ณิชากับพี่ปราณต์จะดูแลให้เอง ขอให้คุณรีบหายรีบฟื้นขึ้นมานะคะ”
พาฝันหันมายิ้มให้ผู้เป็นป้าอย่างขอบคุณ ดวงตาบวมช้ำแดงก่ำนั้นมีน้ำตามาเอ่อคลอจวนเจียนจะไหลเต็มที ก่อนจะหันไปมองใบหน้าของผู้เป็นบิดาแล้วก็ต้องสะเทือนใจ
เธอกอดร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลของพ่อเบาๆ น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไหลลงมาไม่ขาดสาย
“พ่อต้องหายนะคะ พ่อต้องอยู่กับฝัน ฝันรักพ่อนะ”
ปราณนต์และเหนือเมฆตามเข้ามาในห้อง ICU ทันได้เห็นสาวน้อยกำลังกอดพ่อก็ให้รู้สึกสะเทือนใจนัก ถ้าพวกเขาไม่ยื่นมือเข้ามาช่วย ก็ไม่รู้เธอจะเป็นอย่างไรต่อไปเลย
“ฝัน เรากลับกันก่อนเถอะลูก ให้พ่อได้พัก เดี๋ยวคืนนี้ฝันไปนอนที่บ้านของป้า แล้วป้าจะส่งคนมาคุ้มกันฝัน พาฝันมาโรงพยาบาลทุกวัน จนกว่าพ่อจะหายดีไหมลูก”
“ฝันไม่กล้ารบกวนคุณป้าหรอกค่ะ”
“รบกวนอะไรกันลูก พิชาญก็เป็นเหมือนน้องชายของลุง ตอนนี้ฝันกับพิชาญเดือดร้อน จะให้ลุงกับป้าปล่อยฝันกับพ่อทิ้งขว้างแบบนี้ได้ยังไง จริงไหม ไม่ต้องกังวลในเรื่องนี้”
“ขอบคุณมากค่ะคุณลุงคุณป้า ขอบคุณที่เมตตาฝันกับพ่อ”
พาฝันพนมมือไหว้ขอบคุณปราณนต์กับณิชาที่ไม่เคยคิดทิ้งขว้างลูกน้องเก่าแก่อย่างพ่อของเธอ ตั้งแต่จำความได้ พ่อก็มักจะเล่าเรื่องของผู้ใหญ่ใจดีสองคนนี้ให้เธอฟังเสมอ และมักจะพาเธอมาเยี่ยมเยียนแทบจะทุกเทศกาล เธอจึงได้รู้จักคุ้นเคยกับผู้ใหญ่ใจดีสองคนนี้มาตั้งแต่จำความได้แล้ว
- Writer
