เพราะเธอไม่รู้ว่าทั้งสร้อยคอที่เธอสวมใส่อยู่ และสร้อยข้อมือที่เขากำลังยื่นให้ เป็นของสำคัญของเขา หรือว่าเขาตั้งใจซื้อเก็บไว้ให้ใครหรือเปล่า จึงไม่คิดที่จะยึดเอาไว้เป็นของตัวเอง
“คืนทำไม ฉันซื้อให้เธอ เป็นเมียฉันต้องมีเครื่องประดับสมหน้าสมตาหน่อย คนอื่นจะได้ไม่ดูถูกว่าฉันไม่มีปัญญาซื้อให้เมีย”
“แต่ฉันไม่ได้ใช้หรอกค่ะ ฉันคืนให้คุณเก็บไว้แล้วกัน ถ้าจะต้องออกงานอีกคุณก็ค่อยเอามาให้ฉันใส่ใหม่”
“แบบนั้นได้ที่ไหน เธอจะมาใส่เครื่องประดับซ้ำวนเวียนไปมาในการออกงานทุกครั้งได้ยังไง เก็บเอาไว้เถอะ ฉันให้ ของแค่นี้ขนหน้าแข้งฉันไม่ร่วงหรอก และเดี๋ยวออกงานครั้งหน้าฉันก็ต้องซื้อให้เธอใหม่อยู่ดี”
“แต่ว่า..”
“ห้ามปฏิเสธ ผู้ใหญ่ให้ของก็ต้องรับเอาไว้ โดยเฉพาะฉันที่เป็นผัวเธอให้อะไรเธอก็ยิ่งต้องรับ เข้าใจไหม”
“เอ่อ ค่ะ เข้าใจค่ะ ขอบคุณมากค่ะคุณเหนือ”
พาฝันพนมมือไหว้เขาอย่างงดงามเช่นเดิม และคราวนี้ไม่รู้อ
