หลังจากที่ไอรีนตื่นนอนในตอนเช้าด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังคงค้างอยู่ก็ทำให้เธอปวดหัวมากพลางนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืนที่เธอทำไว้ที่ไนท์คลับก็อดไม่ได้ที่จะอายตัวเองโชคดีที่ลูกน้องทั้งสองของเธอหยุดเอาไว้ได้
“ปวดหัวชะมัด” ไอรีนบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เธอไม่ได้มีธุระต้องไปไหนเลยทำตัวชิวๆโดยใส่แค่เเสื้อกล้ามสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นออกมาจากห้องนอนอย่างสบายใจก่อนจะเดินลงมาชั้นล่างเพื่อหาของกินในครัว
“สายขนาดนี้ทำไมไม่มีใครมาปลุกเลยเนี่ย” ไอรีนพูดกับตัวเองอย่างผิดสังเกตเพราะปกติถ้าเธอตื่นสายมากจะมีแม่บ้านมาปลุกเธอเพื่อไปรับประทานอาหารเช้าแต่นี่ไม่มีเลยหรือเธออาจจะหลับลึกเกินไป “หิวจังเลย ทำไมไม่มีใครปลุกไอเลยคะเนี่ย” เธอเดินอยู่ชั้นล่างพร้อมตะโกนอย่างมั่นใจขณะเดินเกาหัวตรงไปที่ห้องครัวก็ผ่านห้องโถงใหญ่ที่เธอนั่งคุยกับพ่อเมื่อวาน
“ไอรีน!” เสียงคุ้นเคยของชายสูงวัยอย่างพ่อเธอตะโกนเรียกทำให้เธอต้องหันเหความสนใจไปหาด้วยตาปรือๆ
“คะ?…” ไอรีนตอบรับพ่อก่อนจะต้องช็อคไปเพราะมีคนอยู่ที่ห้องโถงนั้นเต็มไปหมด “เอ๊ะ ทำไม…” เธอเบิกตากว้างก่อนจะรีบวิ่งไปหลบหลังเสาเพราะเธอแต่งตัวไม่สุภาพมากในตอนนี้ผมเผ้าก็ไม่ได้หวีถึงเธอเหมือนจะไม่แคร์อะไรแต่ภาพลักษณ์ก็สำคัญมากสำหรับเธอ “ทำไมป๊ามีแขกไม่บอกไอ” เธอตะโกนออกมาจากหลังเสา
คนเป็นพ่อใช้มือปิดหน้าตัวเองอย่างช่วยไม่ได้พร้อมถอนหายใจออกมายาว “ลูกรีบไปแต่งตัวแล้วรีบลงมาคุยกับป๊าด่วนๆเลย” เดโก้รีบไล่เธอให้ไปแต่งตัวทันที ก็ใครจะไปรู้ว่าจะมีแขกเธอเลยแต่งตัวไม่เรียบร้อยเดินในบ้านอย่างสบายใจ
“ไอรู้แล้วน่า ไม่ต้องบอกหรอก” ไอรีนตอบตามประสาลูกสาวที่เอาแต่ใจก่อนจะเดินจ้ำขึ้นบนห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว ผ่านไปสักพักไอรีนก็เดินลงมาในชุดเดรสสีขาวเข้ารูปที่ดูดีกว่าเดิมพร้อมเสื้อคลุมที่เข้าชุดกันอีกทั้งยังจัดการหวีผมให้เรียบร้อยกว่าเดิมอีกด้วย
“หนูไอ นี่คือเรย์…เรย์ออน คาร์ลิน” เดโก้แนะนำแขกที่คุยด้วยขณะที่เธอพึ่งเดินมายืนข้างๆ “นั่งลงสิลูก” พ่อเตือนเธอให้นั่งลงข้างๆกัน
ไอรีนนั่งลงช้าๆโดยมองคู่สนทนาของพ่อเธอที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างพิจารณา “คาร์ลิน หรอคะ” ไอรีนพูดนามสกุลของเขาออกมาเพราะจำได้ว่าพ่อของเธอจะให้หมั้นกับตระกูลนี้
“อืม เรียกผมว่าเรย์อย่างเดียวก็ได้ครับ” เรย์ออนพูดกับไอรีนอย่างสุภาพแต่ไม่ได้ยิ้มออกมาเพียงแค่มองผู้หญิงตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพิจารณา
“ไอต้องหมั้นกับคนนี้หรอ ไหนป๊าบอกอีกสองวัน” ไอรีนมองเขากลับอย่างที่เขามองเธอโดยไม่ได้เกรงกลัวด้วยสายตาที่ไม่ให้เกียรติ
“ป๊าจำผิดวันน่ะ แต่ลูกช่วยมองเรย์อย่างให้เกียติด้วยสิ” เดโก้เตือนลูกสาวเพราะเธอกำลังแสดงกิริยาไม่เหมาะสม ยังไงเรย์ออนก็เป็นถึงผู้นำตระกูลถึงจะอายุห่างจากไอรีนไม่มากแต่ก็ควรจะเคารพเขาไว้บ้าง
“ไม่เป็นไรครับคุณอา ผมไม่ถือ” เรย์ออนพูดกับเดโก้อย่างเป็นกันเองเพราะเขาเคารพเดโก้มากพอสมควร
“อาว่าเรามาคุยเรื่องหมั้นต่อดีกว่าไหนๆลูกสาวอาก็มาแล้ว” คนเป็นพ่อเสนอขึ้นส่วนไอรีนก็ไม่ได้ขัดอะไรถ้าเธอไม่เห็นแก่ของที่พ่อเธอจะยกให้คงโวยวายไปนานแล้ว
“ครับคุณอา เรื่องของหมั้นคุณอาเรียกผมได้หมดเลยครับ ส่วนวันหมั้นผมขอเป็นภายในเดือนหน้าก็แล้วกันครับ คุณอาเลือกวันได้เลย” เรย์ออนพูดพร้อมมองสลับระหว่างไอรีนและเดโก้ไปมา
ชายสูงวัยฟังแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างเต็มที่ “อืม โอเคตามนั้นอาไม่ได้ติดขัดอะไร” พ่อของไอรีนเอ็นดูเรย์ออนมากเนื่องจากเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทที่ตายไปทำให้เรย์ออนต้องขึ้นเป็นผู้นำตระกูลตั้งแต่อายุยังไม่มาก
“ไหนๆก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วผมอยากให้ไอรีนได้รู้จักธุรกิจของผมมากขึ้น” เรย์ออนพูดเชิงขออนุญาตกับพ่อของว่าที่คู่หมั้นตัวเอง
“อืม ได้สิอาเห็นด้วย” พ่อรีบพูดอย่างส่งเสริม
เรย์ออนยกนาฬิกาขึ้นดูเพื่อประมาณเวลาก่อนจะเงยหน้ามองไอรีน “วันนี้ผมต้องไปธุระต่อพอดี งั้นเราไปกันเถอะ” เรย์ออนลุกขึ้นยืนพร้อมกับก้มหัวเคารพให้กับเดโก้และหันหน้าไปมองเธอนิ่งๆ “ลุกขึ้นสิ” เขาบอกกับเธอในเชิงออกคำสั่ง
“ระ เริ่มเลยหรอ” ไอรีนถามเลิ่กลั่กก่อนจะโดนคนตัวใหญ่อย่างเรย์ออนเดินมาดึงแขนให้ลุกตามเขาออกไป “เดี๋ยวสิ มันเร็วไปนะคะ” เธอเริ่มโวยวาย
“เลิกพูดเยอะแล้วขึ้นรถไปกับผมดีๆ” เรย์ออนพูดด้วยน้ำเสียงขู่เธอเล็กน้อยขณะที่ลากผู้หญิงตัวเล็กมาถึงที่รถตู้สีดำของเขา
“ไม่!” ไอรีนไม่ชอบคนสั่งการอย่างเขาเพราะงั้นเธอจึงพยายามต่อต้านเขาเต็มที่
เรย์ออนมองคนตัวเล็กตรงหน้าพร้อมกับเริ่มกัดกามแน่นขึ้นเพราะแววตาแสนจะดื้อด้านของเธอมันทำให้เขาอยากจะจับเธอมมาตีก้นซะให้เข็ด “จะไม่ไปดีๆใช่มั้ย” เขายืนมองเธอด้วยสายตาดุก่อนจะอุ้มเธอขึ้นพาดไหล่อย่างถือวิสาสะ
“นี่! ปล่อยฉันนะ คุณจะทำแบบนั้นกับฉันไม่ได้นะ ป๊าาาช่วยไอด้วย” ไอรีนพยายามตะโกนเรียกพ่อของเธอให้ช่วยแต่กลายเป็นว่าพ่อของเธอเพียงแค่ยืนมองด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้า
“หนุ่มสาวนี่แข็งแรงกันดีจริงๆเลยน้าาา” ชายสูงวัยมองลูกสาวของตัวเองและว่าที่คู่หมั้นของเธออย่างพอใจในสายตาผู้ใหญ่อย่างเดโก้ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันดีจริงๆ
ทางเรย์ออนที่อุ้มผู้หญิงตัวเล็กอย่างไอรีนขึ้นไปบนรถก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่ให้เธอนั่งอยู่ข้างๆและฟังเธอโวยวายใส่เงียบๆพร้อมกับรถที่เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ
“ถึงอนาคตเราจะต้องหมั้นหรือแต่งงานกันก็ตามแต่คุณไม่ควรทำแบบนี้กับฉันนะคะ ที่ฉันยอมหมั้นกับคุณก็ดีแค่ไหนแล้วยังกล้าทำแบบนี้อีกงั้นหรอ” ไอรีนวีนชายร่างใหญ่ที่นั่งข้างเธอพร้อมกับกอดอกอย่างถือดี
เรย์ออนไม่ได้ตอบโต้อะไรหญิงสาวเพียงแค่หันไปมองคนปากดีอย่างเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะหันไปมองข้างทางโดยไม่สนเธอนั่นยิ่งทำให้คนอย่างไอรีนเดือดขึ้นไปอีก
“หันมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้นะคุณเรย์ออน” ไอรีนพยายามดึงแขนคนตัวใหญ่ที่เมินเธอก่อนที่เขาจะหันมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา
“คนที่สนิทจะเรียกผมว่าเรย์ คุณก็ควรจะเรียกแบบนั้นเหมือนกัน” เรย์ออนบอกกับเธอก่อนจะมองไปที่มือเล็กทั้งสองที่จับแขนของเขา
“ขะ ขอโทษค่ะที่จับแขนของคุณโดยพละการ” ไอรีนเห็นเขามองด้วยสายตาดุไปที่แขนของตัวเองก็เริ่มเกรงใจขึ้นมาก่อนจะละมือออกจากแขนแข็งแรงของเขาแต่เขากลับคว้ามือเธอเอาไว้ก่อน
“ผมไม่ได้ว่าถ้าคุณจะจับผมโดยไม่ได้ขอ” เรย์ออนพูดพร้อมมองหน้าไอรีนนิ่งๆจนเธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
ไอรีนมองมือหนาที่กุมมือเธอเบาๆอย่างรู้สึกประหลาดนอกจากพ่อของเธอก็ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนกล้าจับมือเธอมาก่อน “เอ่อ ปล่อยมือของฉันได้แล้วค่ะ” เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงต่อดีจึงทำได้เพียงพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“คุณหิวหรือเปล่า ผมจำได้ว่าคุณบ่นหิวตอนเดินลงมาจากชั้นบน” เรย์ออนยังคงมองเธอนิ่งขณะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้เปลี่ยนโทน
“ก็…หิวค่ะ” ไอรีนพึ่งนึกออกว่าเธอยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักนิดตั้งแต่เช้ามัวแต่หงุดหงิดกับเรื่องผู้ชายตรงหน้า
“ยังพอมีเวลา” เรย์ออนมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเงยหน้าไปมองลูกน้องของเขาที่อยู่หน้ารถ “แวะร้านอาหารด้วย” เขาออกคำสั่งเรียบๆ
“ครับบอส” ลูกน้องตอบกลับอย่างนอบน้อมก่อนจะหันมาก้มหัวให้เขา
รถที่ไอรีนและเรย์ออนนั่งเข้ามาจอดที่ร้านอาหารสุดหรูข้างทางแห่งหนึ่งพร้อมลูกน้องด้านหน้ารถที่ลงมาเปิดประตูให้พวกเขาทั้งสองคนลง
เรย์ออนเดินลงจากรถก่อนจะยื่นมือให้ผู้หญิงของเขาจับอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นไรค่ะฉันลงเองได้” ไอรีนปฏิเสธที่จะจับมือเขาก่อนจะเดินลงรถอย่างที่เธอเคยชิน
“คุณควรจะจับมือผม หรือควงแขนผมสิเวลาเดิน” เรย์ออนเดินมาทักท้วงข้างๆไอรีน
“เอ่อ ฉันไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อยที่ต้องให้คนอื่นช่วย” ไอรีนยังคงปากดีเหมือนเดิมมอย่างลืมตัวก่อนจะสบสายตาดุของคนข้างๆ “อ่าา ควงก็ได้ค่ะ” เธอยอมควงแขนของเขาอย่างว่าง่ายเพราะเบื่อจะพูดกับเขาเยอะ
“ผมขอโทษนะที่พามาร้านที่ดีได้เท่านี้” เรย์ออนพูดขณะที่เดินเข้ามาในร้านเพราะเป็นร้านอาหารทางผ่านเขาจึงเลือกอะไรไม่ค่อยได้มากนักแต่จริงๆร้านนี้ก็ถือว่าหรูหราระดับหนึ่งเพียงแต่ไม่ใช่ห้าดาวเท่านั้นเอง
“แค่นี้ก็โอเคแล้วค่ะ” ไอรีนยิ้มให้เขาก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งลงที่โต๊ะริมกระจกใสบานใหญ่ของร้านพร้อมกับสั่งอาหารมาหลายอย่าง
“คุณทานหมดหรอ” เรย์ออนถามขึ้นเมื่ออาหารมาเสริฟเพราะสิ่งที่ไอรีนสั่งมันเยอะมากจนเขาตกใจ
“ค่ะ ฉันเป็นคนกินจุ หวังว่าจะเลี้ยงไหวนะคะ” ไอรีนพูดพลางมองอาหารที่กำลังทยอยมาวางตรงหน้าเธออย่างดีใจเหมมือนเด็กได้ขนม
เรย์ออนเผลอยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกที่เห็นปฏิกิริยานั้นของผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้า “ผมเลือกคุณเพราะงั้นผมมั่นใจว่าเลี้ยงคุณได้ทั้งชีวิตอยู่แล้ว” เขาพูดพร้อมมองเธออย่างจริงจังและเปิดเผยทำเอาไอรีนต้องเงยหน้ามองเขาทันที
“คุณเรย์ออนนี่จริงจังตลอดเลยนะคะ” ไอรีนตอบเกร็งๆเพราะเธอไม่เคยอยู่กับใครที่ดูจริงจังไปทุกเรื่องแบบนี้
“เรียกผมว่าเรย์สิ” เรย์ออนทักท้วงทันที
“อ่อค่ะ คุณเรย์ ฮ่าฮ่า ฉันไม่ค่อยชิน” ไอรีนหัวเราะแห้งๆใส่เขาก่อนจะกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ
ระหว่างที่พวกเขาทั้งสองกำลังทานอาหารร่วมกันอย่างเพลิดเพลินก็มีสายตาหนึ่งจ้องมองมาที่ผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยจนสะดุดตา
“ผู้หญิงคนนั้นคุ้นๆจัง” ชายที่มองมายังไอรีนพูดขึ้นกับเพื่อนร่วมโต๊ะอาหารกับเขา
“คนไหน นั่นน่ะหรอ” ชายอีกคนถามกลับก่อนจะหรี่ตามองไอรีนเพื่อปรับโฟกัส “อ๋อ คุณไอรีน ลูกสาวของเดโก้ เวนเซล แกอาจจะเคยเจอก็ไม่แปลก”
ชายคนแรกมองไอรีนอย่างพิจารณาก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะอาหารนั้นทันทีโดยไม่ฟังเสียงคนร่วมโต๊ะที่กำลังถามเขาต่อ
“สวัสดีครับ” ชายแปลกหน้าเดินมาทักทายไอรีนและเรย์ออนด้วยท่าทางเป็นมิตร
ไอรีนที่กำลังดื่มน้ำอยู่หันไปมองตามเสียงก็ถึงกับสำลักน้ำทันที “แอ่กๆๆ คะ คุณ…” เธอรีบหยิบผ้าขึ้นซับปากพร้อมกับสีหน้าที่ตกตลึงไปพร้อมกัน
“อัลเฟรด” เรย์ออนพูดชื่อของคนตรงหน้าด้วยแววตานิ่งเรียบ
อัลเฟรดหันไปยิ้มให้เรย์ออนหนึ่งทีก่อนจะหันมาหาไอรีนที่ยังตกใจไม่หาย “เมื่อคืนหลับสบายมั้ยครับ” ใช่แล้วอัลเฟรดคือหนุ่มวีไอพีที่ไอรีนเจอในไนท์คลับเมื่อคืน
“เอ่อคือ…” ไอรีนหน้าแดงขึ้นทันทีที่นึกถึงวีรกรรมของตัวเองที่ทำไว้กับเขาถึงจะเล็กน้อยแต่ก็หน้าอายมากสำหรับเธอในตอนที่ไม่ได้เมา
เรย์ออนเห็นแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตัดหน้าของอัลเฟรดมาดึงคนตัวเล็กของเขาไปทันที “ไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย”
“เอ๊ะ ค่ะ” ไอรีนเห็นช่องทางในการหนีความอายนี้ก็รีบลุกตามเขาไปอย่างว่าง่ายทันทีทำเอาคนที่โดนเมินอย่างอัลเฟรดอดยิ้มไม่ได้ที่เห็นไอรีนมีปฏิกิริยากับเขาแบบนั้น