2
1304 Words
บทที่ 2
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ดวงตาสีนิลกาฬลุ่มลึกมองใบหน้างดงามเขม็ง
“ตอนแรกผมนึกว่าคุณเต็มใจแต่งงานกับผม แต่หลังจากที่ได้เจอกันเกินสามครั้ง.. ผมมั่นใจว่าเราน่าจะตกอยู่ในสถานะจำยอมเหมือนกัน”
“ใช่เลยค่ะ”
“แปลกนะ..” เธอเกือบจะเหมือนคนพิการ ถึงแม้จะสวยแต่ก็ไม่มีสิทธิ์เลือกนัก เล่นตัวมากก็ไม่ได้ เมื่อรู้ว่าจะได้แต่งงานกับผู้ชายที่สมบูรณ์แบบทุกกระเบียดนิ้วแบบเขา ต้องตีฆ้องร้องโห่ด้วยความดีใจถึงจะถูก ไม่ใช่ทำเหมือนไม่ปลื้มแบบนี้
“อะไรแปลกคะ”
คนถูกถามไหวไหล่เล็กน้อย ไม่พูดในสิ่งที่คิดออกไป “คุณคิดว่าคุณเพิ่งอายุยี่สิบหรือไงคุณหนูเล็ก ลืมอายุตัวเองหรือไง”
“ไม่ได้ลืมค่ะ หนูเล็กยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน จำได้ว่าตอนนี้เป็นโรคประหลาด รักษาไม่หายมาห้าปีกว่าแล้ว ทั้งหมดที่เห็นคือสันดานล้วน ๆ ค่ะคุณพี” เพื่อให้การโกหกเป็นไปได้อย่างแนบเนียน เธอจึงใช้เวลาช่วงที่ไปเรียนต่อเมืองนอกมาสร้างเรื่องหลอกลวงเขา
เธอแน่มากเขานับถือ แต่เขาต้องแน่กว่าเธอ “เรามาเปิดอกคุยกันเลยดีกว่า ไม่ต้องวางฟอร์มกันแล้ว”
“ดีค่ะ งั้นเริ่มเลยค่ะ”
“คุณเป็นผู้หญิง ผมควรให้เกียรติคุณเริ่มก่อน”
“โอเค หนูเล็กขออิสระหลังจากการแต่งงานของเรา คุณพีให้หนูเล็กได้ไหมคะ”
“อิสระของคุณมีขอบเขตหรือเปล่า”
“นั่นอยู่ที่ว่าคุณพีต้องการอิสระให้ตัวเองแค่ไหนด้วยค่ะ เราต้องไม่เอาเปรียบซึ่งกันและกัน”
“ถ้าผมมีผู้หญิงคนอื่น” เขาลองหยั่งเชิง
“แน่นอนว่าหนูเล็กก็ต้องทำได้เหมือนกัน”
“โอเค แต่ผมขอให้คุณป้องกันด้วยนะ เพราะผมไม่อยากรับเป็นพ่อของลูกคุณกับชู้รัก”
หญิงสาวถึงกับสะอึก เขาพูดแรงเกินไปแล้ว อยากจะต่อว่าต่อขานกลับไป แต่ถ้าทำแบบนั้นเขาอาจจะสงสัย จึงคลี่ยิ้มกว้างและยักไหล่เหมือนไม่แคร์
“ชู้รักที่คุณพีว่า เขามาก่อนคุณพีนะคะ”
“แสดงว่ามีคบอยู่แล้วสินะ”
“มีแน่นอนค่ะ” โกหกหน้าตาย
น่าโมโหนัก ขนาดเป็นโรคแบบนี้ยังมีคนรัก เพราะแบบนี้สินะถึงได้กล้าเชิดใส่เขา
“ป้องกันให้ดีก็แล้วกัน ระวังอย่าให้ถุงยางรั่วล่ะ”
ปากร้ายที่สุดผู้ชายคนนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจของครอบครัวเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแม่ที่ขยันบงการ เธอจะไม่ทนเด็ดขาด
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ หนูเล็กป้องกันตัวเองดีเสมอ”
“ก็ดี.. คุณรู้ไหม ทำไมผมถึงเลือกที่นี่เป็นเรือนหอของเรา”
“ทำไมคะ”
“เพราะผมตั้งใจสร้างที่นี่ให้มีพื้นที่เป็นเอกเทศระหว่างของผมกับของคุณ” ชี้ไปทางประตูรั้วหน้าบ้าน “เปิดประตูเข้ามาก็เจอสระว่ายน้ำอยู่ระหว่างกลางบ้าน เพื่อใช้แบ่งพื้นที่ของคุณกับผม ผมจะยกด้านนี้ให้คุณ ส่วนด้านนี้เป็นของผมทั้งหมด แต่ด้านนี้จะมีห้องนอนใหญ่อยู่ชั้นบน เอาไว้หลอกตาครอบครัวของเรา เวลาที่พวกท่านมาเยี่ยม ส่วนชั้นล่างผมจะต่อเติมห้องนอนให้คุณ คุณจะได้สะดวก”
“ดีค่ะ”
“คุณมีสิทธิ์พาผู้ชายของคุณมาที่บ้านได้นะ ผมก็จะพาผู้หญิงมานอนกับผมด้วยเหมือนกัน เพราะผมไม่อยากไปกินข้างนอกให้ตกเป็นข่าวซุบซิบตามสื่อต่าง ๆ แต่คุณต้องมั่นใจด้วยนะว่าปิดปากคนของคุณได้”
“ไม่มีปัญหาค่ะ ห่วงเรื่องผู้หญิงของคุณเถอะ” เธอจะมีปัญหาได้อย่างไร ในเมื่อผู้ชายที่เข้าห้องนอนเธอได้ก็มีอยู่แค่คนเดียว และเขาคนนั้นก็แต่งงานเป็นเมียของชายอื่นไปแล้ว
“ผมคุมคนของผมได้อยู่แล้ว”
“ดีค่ะ ต่อไปนี้เรามาทำหน้าที่สามีภรรยาที่ดีต่อกัน ช่วยกันทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดนะคะ”
“ด้วยความยินดี” ปฐพียื่นมือไปจับมือเล็กที่ยื่นมาให้
สองเดือนต่อมา
งานแต่งงานของปฐพีและสุทธิดาจบลงได้ด้วยดี ถึงแม้งานนี้ฝ่ายเจ้าสาวจะต้องแสดงละครให้สมจริง แต่เจ้าบ่าวของเธอก็หลอกตาแขกเหรื่อได้อย่างแนบเนียนเช่นกัน
เขาไม่เห็นด้วยที่เธอจะนั่งรถเข็นในงานเลี้ยง จึงพยายามโอบประคองเธอตลอดงาน ในสายตาของแขกจึงมองเห็นว่าเจ้าบ่าวรักเจ้าสาวมากจนน่าอิจฉา
หลังจากจบงานเลี้ยง พวกเขาก็ถูกส่งตัวเข้าหอที่ห้องพักสุดหรูภายในโรงแรมที่จัดงาน มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง แต่ไม่ได้ให้ความรู้สึกหวานชื่น เหมือนคู่แต่งงานที่เต็มใจแต่งสักนิด
“ผมจะไปนอนที่โซฟาเอง คุณพักผ่อนเถอะ” ปฐพีบอกกับหญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่แต่งตัวเรียบร้อย
“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณพีนอนบนเตียงเถอะ หนูเล็กรู้นะคะว่าคุณพีเหนื่อยมาก ที่ต้องคอยดูแลหนูเล็กตลอดงาน”
ก๊อก ๆ.. ก๊อก ๆ ๆ ๆ
“หนูเล็กจะไปนอนที่อื่นเองค่ะ คุณพีใช้ห้องได้เต็มที่เลยนะคะ” เสียงเคาะที่เป็นรหัสทำให้เธอรู้ว่าคนของเธอมาถึงแล้ว
ชายชาวต่างชาติบุคลิกดียิ้มให้หญิงสาวที่เปิดประตูให้ “สวัสดีครับ” แล้วทักทายสามีป้ายแดงของเธอที่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ “จะไปเลยไหมเล็กกี้”
“ไปสิ ไปหยิบกระเป๋าให้หน่อยสิจัสติน ฉันวางไว้ข้าง ๆ ทีวีน่ะ”
“อือ” จัสตินเดินเข้าไปในห้อง เดินผ่านหนุ่มหล่อรูปร่างสูงใหญ่ หยิบกระเป๋าลายเดียวกันทั้งสองใบของหญิงสาวออกมา
ปฐพีรู้สึกขัดใจตงิด ๆ กับการกระทำของชายชาวต่างชาติหน้าตาดี เพราะมองเห็นแหวนแต่งงานบนนิ้วนางข้างซ้ายของเขา.. นี่อย่าบอกนะว่าเธอเป็นชู้กับผัวชาวบ้าน
“หนูเล็กจะไปนอนกับจัสตินนะคะคุณพี พรุ่งนี้เช้าเจอกัน วันนี้ฝันดีค่ะ” สุทธิดาบอกราตรีสวัสดิ์เจ้าบ่าวป้ายแดงเมื่อถูกเพื่อนรักอุ้มไว้แล้ว
“อย่าให้เกินเจ็ดโมงนะ ผมต้องเข้าประชุมตอนเก้าโมง กลัวรถจะติดตอนไปส่งคุณที่บ้าน” ปฐพีมองภรรยาตามกฎหมายที่อยู่ในชุดนอนแนบเนื้อ แต่กลับอยู่ในอ้อมกอดของชายอื่น เธอดูสวยยั่วยวนจนเขาใจเต้น ตอนที่เห็นเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ก็รีบสลัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป
“ถ้าอย่างนั้นคุณพีไปประชุมเลยก็ได้ค่ะ หนูเล็กจะให้จัสตินไปส่งที่บ้านเอง”
เขาเริ่มหมั่นไส้ที่เธอเอาแต่พูดถึงจัสติน ๆ ไม่ขาดปาก ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นผัวที่ถูกต้องตามกฎหมาย
“คงไม่ดีมั้ง วันแรกอย่าเพิ่งออกลายเลยนะหนูเล็ก”
“โอเคค่ะ พรุ่งนี้เจอกันเจ็ดโมงเช้า” เธอไม่พูดให้มากความ ได้แต่กู่ร้องอย่างยินดีอยู่ในใจ ที่ทำให้เขาไม่พอใจได้ตั้งแต่วันเข้าหอ
“คุณพักอยู่ห้องไหน เผื่อฉุกเฉินผมจะได้ไปตามหาถูก”
“เราพักห้องไหนกันเหรอจัสติน” ถามคนอุ้มเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงดีอย่างกับเป็นเจ้าของภาษา เมื่อได้คำตอบก็หันไปบอกชายหนุ่ม
“ผมฟังออกหรอกน่า” ปฐพีพูดขัดขึ้นแล้วสะบัดมือเบา ๆ “ผมง่วงแล้ว รีบไปเถอะ”
“ฝันดีค่ะ ไปกันเถอะจัสติน”
- Writer
