8

1132 Words

บทที่ 8 เสียงหัวเราะที่ดังทะลุประตูห้องนอนออกมาแว่ว ๆ ทำให้คนที่กำลังจะเคาะประตูนิ่วหน้าด้วยความสงสัย และเพิ่งสังเกตเห็นว่าเธอปิดประตูไม่สนิท จึงแอบฟังการสนทนาของเธอด้วยความสงสัยใคร่รู้ “ฉันรักจัสตินมากนะคะ ฉันจะไม่ให้เขาต้องเจ็บตัวเพราะสามีฉันเด็ดขาด ฉันจะปกป้องเขาเท่าชีวิตเลยค่ะ” คำพูดที่ได้ยินชัดเจนเต็มสองหูทำเอาปฐพีตัวชาวาบ บาดหูบาดใจจนทนฟังต่อไม่ไหว ผลักประตูเข้าไปเต็มแรง ปัง! สุทธิดาสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงประตูกระแทกกับผนังห้องดังลั่น รีบหันไปมองด้วยความตกใจ.. ทะลึ่งตัวขึ้นยืนด้วยความตกใจคูณสอง เมื่อเห็นตัวต้นเหตุที่เดินหน้าบึ้งเข้ามา “คุณพี! มีธุระอะไรกับหนูเล็กเหรอคะ” ทำใจดีสู้เสือถามเสียงเรียบออกไป สามีที่ยืนประจันหน้ากับภรรยาในนาม มองไปที่จอคอมพิวเตอร์ของเธอ.. ลมหึงแทบพ่นเป็นไฟออกทางดวงตา เมื่อเห็นไอ้ฝรั่งหน้าตาดีโบกมือและส่งยิ้มเยาะเย้ยมาให้ “ผมมีเรื่องต้องเคลียร์กับคุณ” (เล็กกี้) ชายหนุ่มที่อยู่ในหน้าจอคอมพิวเตอร์เริ่มทำหน้าสงสัย (มีอะไรหรือเปล่า) “คือว่า” วูบ! หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอกลายเป็นสีดำสนิทโดยที่เธอยังไม่ทันได้อธิบายใด ๆ ให้สามีของเพื่อนเข้าใจ เธอชักสีหน้าไม่พอใจ “ปิดคอมหนูเล็กทำไมคะคุณพี” “ผม ไม่ พอ ใจ” สี่คำแสนเอาแต่ใจตัวเองเปล่งออกไป คิ้วเรียวขมวดมุ่น “ไม่พอใจเรื่องอะไรคะ” เจอคำถามจุกอกเข้าไปก็พูดไม่ออกชั่วขณะ จะให้บอกว่าหึงไม่มีทางเด็ดขาด.. รีบใช้สมองอันปราดเปรื่องหาคำตอบที่เข้าท่าที่สุด “ผมเป็นสามีของคุณนะ” “แล้วไงคะ” เห็นหน้าตางุนงงของเธอแล้วอยากจะจับแก้ผ้าเหวี่ยงลงไปบนเตียง จะได้เข้าใจว่าทำไม “ผมหิว ผมจะหงุดหงิดมาก และนอนไม่หลับถ้าท้องไม่อิ่ม ช่วยไปทำอะไรให้ผมกินหน่อย” Hello Hello.. Hello Hello.. สุทธิดามองโทรศัพท์บนหัวเตียง เมื่อได้ยินสัญญาณสายเรียกเข้า Hello Hello.. “รอหนูเล็กสักครู่ได้ไหมคะ” “เชิญ” “ขอบคุณค่ะ” แล้วเดินไปนั่งที่ขอบเตียงเพื่อให้เขาตายใจเรื่องขาเมื่อนึกขึ้นได้ “ว่าไงจัสติน” (มาคัสบอกฉันว่าสามีเธอบุกเข้ามาหาเธอ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า) “เปล่าจ้ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ” (ไม่มีอะไรแน่นะเล็กกี้) “ไม่มีจริง ๆ เขาแค่หิวน่ะ ก็เลยมาเรียกฉันทำอะไรให้กินแค่นั้นเอง” มือใหญ่ที่ล้วงเข้าไปในกระเป๋า ชักออกมาบีบนวดต้นคอด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน เป็นผัวแท้ ๆ แต่กลับต้องมายืนฟังเมียคุยโทรศัพท์กับชู้รัก ประเสริฐนักนะกู.. ไม่ทนแล้วโว้ย! “จะคุยกันอีกนานไหมหนูเล็ก” น้ำเสียงหงุดหงิดของปฐพีทำให้คำพูดของสุทธิดาสะดุดไปเล็กน้อย (นั่นเขายังอยู่กับเธอเหรอเล็กกี้) “อือ แค่นี้ก่อนนะจัสติน” (โอเค ๆ เสร็จแล้วโทรหาฉันด้วยนะ) “ได้ บาย” “คุยจบแล้วเหรอ ทำไมไม่คุยต่อล่ะ” “ค่ะ เดี๋ยวจะคุยต่อทีหลัง” เจ้าของห้องตอบไปตามตรงโดยไม่ได้คิดอะไรกับคำประชดประชันนั้น หารู้ไม่ว่าทำให้คนฟังถึงกับลมออกหูด้วยความหึงหวงแบบไม่รู้ตัว “ผมเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณนะหนูเล็ก ส่วนไอ้ฝรั่งนั่นเป็นแค่ชู้ แยกแยะความสำคัญด้วย” หญิงสาวที่ถูกสามีแค่ในนามตราหน้าว่ามีชู้ลุกจากเตียง มองหน้าเขาด้วยสายตาไม่พอใจ ทั้งโกรธทั้งอาย “ถึงหนูเล็กจะเป็นเมียของคุณพี แต่เราก็ตกลงกันแล้วนี่คะ จะพูดจะจาอะไรก็ควรให้เกียรติหนูเล็กบ้างนะ” “นี่ก็ให้เกียรติที่สุดแล้วนะหนูเล็ก” เสียงขรึมย้อนแย้ง “ตรงไหนที่เรียกว่าให้เกียรติกันคะคุณพี หนูเล็กเห็นแต่ความต่ำตมจากการกระทำของคุณ” “ต่ำตม คุณกล้าว่าผมแบบนี้เลยเหรอหนูเล็ก” “ปล่อยค่ะ” มือเล็กดันมือใหญ่ที่จับคางเธอ ขยับตัวถอยหลังหนีแล้วหงายลงบนเตียงอย่างเสียหลัก แต่ก็รีบขยับตัวจะลุกขึ้น “คุณพี!!!” เธอปัดป้องร่างหนาที่โถมเข้าใส่จนหงายหลังไปอีกรอบ ขนกายลุกซู่เมื่อถูกใบหน้าหล่อเข้มจู่โจมใส่ที่ซอกคอ แทนปากที่หลบได้ทัน “ปล่อยหนูเล็กนะคะคุณพี เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอคะ” ทักท้วงเสี่ยงสั่นด้วยความลนลาน “ผมขอยกเลิกข้อตกลงทั้งหมด ต่อไปนี้ผมจะทำหน้าที่ผัวให้ครบถ้วน แม้ไม่เต็มใจก็จะทำ” “ไม่ได้นะคะ หนูเล็กไม่ยอม” “ผมไม่สนหรอกว่าคุณคิดยังไง แต่ผมจะไม่ยอมให้ไอ้ชู้มันได้กินเมียของผม แล้วไข่ทิ้งไว้ให้ผมเลี้ยงลูกของมันหรอกนะ” “หนูเล็กจะไม่ปล่อยให้ท้องเด็ดขาด คุณพีช่วยตั้งสติก่อนนะคะ” ทั้งดิ้นทั้งอ้อนวอน น้ำตาอาบแก้มด้วยความหวาดกลัว หลายเดือนที่รู้จักกันมา และอีกหลายเดือนที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน เธอรู้ว่าเขาเป็นคนทระนงองอาจ พูดจาฉะฉาน มีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก แต่ก็ไม่ใช่คนหยาบคาย ชอบข่มเหงน้ำใจเธอแบบนี้ เสียงสั่นเครือและอาการตัวสั่นเทิ้ม บวกกับน้ำตาที่สัมผัสเข้ากับแก้มสาก ทำให้ปฐพีได้สติ เขาหยุดการกระทำแต่ไม่ปล่อยร่างบาง เขาหักห้ามใจจากเธอไม่ได้แล้วจริง ๆ เพราะรู้แน่ชัดแล้วว่าเริ่มมีใจให้เมียตามกฎหมายคนนี้ “ผมขอโทษที่ใจร้อน” กล่าวอย่างสำนึกผิด ค่อย ๆ เช็ดน้ำตาที่หางตาทั้งสองข้างให้อย่างอ่อนโยน เมื่อเขาเริ่มอ่อนโยนเธอก็เริ่มสงบ มองเขาด้วยสายตาที่สับสน มีคำถามมากมายอยากจะเอ่ยถาม ตาต่อตาสอดประสานไร้คำพูดใด ๆ เธอได้แต่รับรู้ถึงการกระทำของนิ้วหนา เขาก็ได้แต่รับรู้ถึงสายตาที่จ้องมอง.. และเป็นเขาที่หมดความอดทน ไม่สามารถควบคุมตัวเองให้หักห้ามใจจากเธอได้อีกต่อไป “หนูเล็ก” เอ่ยเสียงแผ่วเบาออกไป “คะ” ใจของหนุ่มวัยฉกรรจ์สะท้านไหวดั่งหนุ่มวัยทีน มองริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบลิปสติกสีชมพูระเรื่อ อยากรู้นักว่ารสชาติมันจะเป็นอย่างไร จะหวานเหมือนสีที่แต่งแต้มไว้หรือไม่ แล้วค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงไปหา “คุณพี” เสียงเรียกสั่นพร่าขาดหาย เพราะถูกริมฝีปากของเขาประกบปิดมิดชิด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more