บทที่ 12
“ความจริงคุณพีไม่ต้องลำบากก็ได้นะคะ” สุทธิดาพยายามคุยกับสามีอย่างธรรมชาติที่สุด แม้ลึก ๆ จะเขินอายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้
“ไม่เห็นจะลำบาก พี่ก็อยากพาหนูเล็กออกไปกินของอร่อย ๆ บ้างเท่าที่เวลาจะอำนวย ตอนนี้พี่พอมีเวลาว่าง จะยุ่งอีกทีก็ตอนบ่ายสามเพราะมีประชุมไตรภาคกับผู้บริหาร”
“ค่ะ คุณพีชอบกินซูชิเหรอคะ” ตอนที่โทรมาชวน เขาบอกจะพาไปกินโอมากาเสะระดับมิชลิน จึงถามด้วยความอยากรู้ เพราะตัวเธอนั้นก็เป็นนักชิมซาซิมิตัวยงคนหนึ่งเหมือนกัน
“ถ้าสดใหม่รสชาติดีก็กินได้ แต่ถ้าไม่ถูกปากก็เลิกกิน จริงสิ พี่ก็ลืมถามไปเลยว่าหนูเล็กชอบกินไหม” เพราะมีนิสัยชอบนำมากกว่าชอบตาม เขาจึงตัดสินใจเองเสร็จสรรพ พอนึกขึ้นได้ก็รู้สึกผิดต่อเธอขึ้นมา “ถ้าไม่ชอบเราไปกินอย่างอื่นก็ได้นะ หนูเล็กอยากกินอะไรล่ะ” แค่เธอบอกไม่ชอบ เขายอมทิ้งค่ามัดจำหลักหมื่นเพื่อเธอได้ทันที
“หนูเล็กกินได้ทุกอย่างค่ะ ขอให้กิน
