บทที่ 20
แต่เกือบสามชั่วโมงผ่านไปแล้ว แค่งานร่างก็ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างสักที เพราะสมองมัวแต่หมกมุ่นครุ่นคิดถึงสามี ส่วนสายตานั้นก็เอาแต่มองนาฬิกา
“โธ่เว้ย!” เม้าส์ปากกาที่ไม่ได้ผิดอะไรถูกโยนทิ้งจากมือเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้ “..ทำไมฉันต้องไปหลงรักผู้ชายพรรค์นั้นด้วยนะ” ตำหนิตัวเองแล้วตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาเขา
(สวัสดีค่ะคุณเล็ก รพีเองค่ะ)
เสียงตอบรับที่ดังมาตามสายทำเอาสุทธิดานิ่งอึ้งไปเลยทีเดียว คำว่าจุกและเจ็บวิ่งมาอุดอยู่ที่ลำคอก้อนใหญ่.. แต่เมื่อได้ยินเสียงดนตรีดังเข้ามาในสายก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมานิดหน่อย
“สวัสดีค่ะคุณรพี ดื่มกับพี่พีอยู่เหรอคะ”
(ค่ะ แต่เรากำลังจะออกจากที่นี่แล้วค่ะ)
“ตอนนี้ดื่มอยู่ที่เลาจน์ของโรงแรมเหรอคะ”
(ค่ะ)
“จะไปต่อที่อื่นอีกเหรอคะ”
(อืมมมม.. จริง ๆ รพีเมามากเลยค่ะตอนนี้ แต่คุณพีก็เซ้าซี้ว่าจะไปต่อให้ได้)
“ถ้าเมาก็ไม่เห็นต้องไปนี่คะ บอกพี่พีเขาไปตรง ๆ เขาคงเ
