หลี่จือหลิน ย้อนเวลาพลิกชะตาชีวิต

เพื่อนบ้าน

ตอนที่ 8

หลังจากที่ปรึกษาการลงตัวแล้ว ทั้ง 3 พี่น้องได้ลงความเห็นว่าจะเปิดร้านขนมหวานด้วยกัน จือหลินเปิดมิติอีกครั้งก่อนที่เธอนั้นจะนำอุปกรณ์สำหรับเปิดร้านออกมา แต่เพราะอุปกรณ์บางอย่างมีขนาดใหญ่จึงต้องให้พี่ชายทั้งสองช่วยกันยก

“ดึกมากแล้วพวกเรารีบพักผ่อนกันก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยคิดกันอีกที”

หลี่จินกล่าว ในตึกแห่งนี้มีห้องนอนทั้งหมด 2 ห้อง เขาจึงแบ่งให้หญิงสาวหนึ่งห้องส่วนตัวเขานั้นนอนกับน้องชาย เนื่องจากว่าจือหลินอายุ 19 ปีแล้ว เขาจึงคิดว่าไม่เหมาะสมนักหากมานอนรวมกัน

“แล้วเราจะขายอะไรบ้าง”

หลี่ฉวนเอ่ยถามขึ้น จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าพี่สาวและพี่ชายจะขายขนมอะไรและทำอย่างไรบ้าง ชายหนุ่มไม่เคยทำอาหารมาก่อนเขาคงช่วยเรื่องนี้ไม่ได้ แต่หากให้เขาช่วยยกของล้างจานก็คงพอได้อยู่

“ที่ฉันคิดไว้ก็จะมีหมี่หวานน้ำลำไย บัวลอยเผือกน้ำขิง โบ๊กเกี้ย แปะก๊วยใส่เครื่องยาจีน แล้วก็รังนกตุ๋น”

เริ่มแรกเธอตั้งใจว่าจะทำแค่ 5 อย่างก่อน เพราะมองดูแล้วแถวนี้ไม่มีร้านขนมหวานเลย อีกอย่างทั้ง 5 อย่างนี้เธอก็สามารถทำได้เพราะก่อนหน้านั้นเคยทำงานอยู่ที่ร้านขนมหวานมาก่อนจึงครูพักลักจำมาพอสมควร

“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เช้าฉันกับอาฉวนจะไปซื้อของ ส่วนเธออยู่เฝ้าร้าน”

หญิงสาวพยักหน้าก่อนที่ทั้ง 3 จะแยกย้ายขึ้นไปนอนชั้นบน

เช้าวันต่อมาพี่ชายและน้องชายได้เดินทางไปตลาดด้วยรถสามล้อรับจ้าง ในขณะที่จือหลินนั้นเตรียมร้าน ปัดกวาดเช็ดถูเตรียมจานชามและเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำขนม

หญิงสาวก่อไฟแต่เช้าตั้งเตาเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเดินมาทำความสะอาดหน้าร้าน

ขณะนั้นเสียงโครมครามก็ดังขึ้นหญิงสาวจึงหันกลับไปมอง ก่อนเห็นว่าชายหนุ่มคนหนึ่งทำข้าวของหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น จึงไม่รอช้ารีบเข้าไปช่วยเขาทันที

“ฉันช่วยค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยก่อนที่เธอนั้นจะนำผักเก็บใส่ตะกร้าและยื่นส่งให้ชายหนุ่ม

“ขอบคุณ”

"..."

หวังเทียนเล่อชะงักเมื่อสบเข้ากับสายตาคู่สวย ชายหนุ่มนิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่เขาจะตั้งสติและเอ่ยขอบคุณหญิงสาวอีกครั้งที่เธอมีน้ำใจช่วยเก็บของ

“ขอบคุณครับ ย้ายมาอยู่ใหม่ใช่ไหม”

หญิงสาวพยักหน้า เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับการเปิดร้าน หลังจากที่ชายหนุ่มนำเข้าของเข้าไปให้แม่เเล้ว เขาก็ออกมาด้อม ๆ มอง ๆ ดูจือหลินที่กำลังออกเเรงลากโต๊ะขนาดใหญ่

“ผมช่วยนะครับ”

ชายหนุ่มรีบส่งเข้าไปก่อนจะช่วยหญิงสาวยกโต๊ะมาวางหน้าร้าน ไม่เท่านั้นเขายังช่วยเธอจัดเตรียมข้าวของอีกด้วย จือหลินงุนงงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยขึ้น หลังจากที่ชายหนุ่มกลับเข้าร้านของบะหมี่ไป เพียงครู่เดียวพี่ชายและน้องชายก็กลับมาจากตลาด ทั้งสามพี่น้องช่วยกันทำขนมผลไม้คนละมือ

ขณะนั้นหวังเทียนเล่อได้ถือถาดบะหมี่เข้ามา ก่อนที่เขาจะส่งให้หลี่จินและเอ่ยขึ้น

“ผมหวังเทียนเล่อ เป็นเจ้าของร้านบะหมี่ข้าง ๆ นี่สำหรับการต้อนรับเพื่อนบ้านใหม่”

ชายหนุ่มว่าอย่างนั้น ก่อนที่หลี่จินจะตักขนมใส่ถาดให้เขาเช่นกัน ทั้งสองพูดคุยเล็กน้อยแต่ขณะนั้นสายตาของชายหนุ่มร้านบะหมี่ก็สอดส่องมองหาจือหลินตลอดเวลา

“อาหลินอยู่ด้านหลัง”

ราวกับว่าอ่านใจของชายหนุ่มได้ หลี่จินจึงเอ่ยขึ้น ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้ทั้งสองจะพบเจอกันแล้ว และหากเดาไม่ผิดหวังเทียนเล่อผู้นี้ต้องสนใจน้องสาวเขาอย่างแน่นอน

“พวกเราเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานฝากเนื้อฝากตัวด้วย”

หลี่จินกล่าวก่อนที่หวังเทียนเล่อจะพยักหน้า

“มีอะไรอยากให้ช่วยเหลือบอกได้ตลอดเลยนะครับ”

เทียนเล่อเอ่ยกับหลี่จินก่อนที่เขาจะเดินกลับไปที่ร้านของตนเอง หลี่จินมองตามก่อนส่ายศีรษะ เข้าเมืองมาได้ไม่ทันไรก็มีชายหนุ่มมาติดพันเสียแล้ว ผู้เป็นพี่อดกังวลใจไม่ได้เพราะเขาไม่รู้จักอีกฝ่ายดีพอ แต่หากพิสูจน์แล้วว่าหวังเทียนเล่อเป็นคนดีเขาก็จะไม่ขัดขวาง

หลังจากที่ทำขนมเสร็จแล้วทั้ง 3 ก็ต้องชิมรสชาติเสียก่อน แต่ในครั้งแรกนั้นขนมมีรสชาติหวานเกินไป จือหลินจึงรีบปรับปรุงทันที เธอใช้เวลาทั้งวันเพื่อทำขนม โดยมีหวานน้ำลำไยนั้นเธอทำทุกอย่างเองแม้กระทั่งแป้งที่ทำเส้นบะหมี่

หญิงสาวรีดแป้งอยู่หลายครั้ง ก่อนจะตัดและลวกในน้ำเดือดจัด ซึ่งการลวกในน้ำเดือดนั้นจะทำให้เส้นบะหมี่เหนียวหนึบมากขึ้น

“พี่ใหญ่ ลองชิมดูก่อนว่าอร่อยไหม”

ทันทีที่ได้ลองชิมเส้นบะหมี่ลวก หลี่จินก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เพราะครั้งแรกนั้นเส้นบะหมี่เละเกินไป ทำให้ไม่อร่อยเท่าไหร่นัก

“ใช้ได้เลย”

หญิงสาวพักเส้นบะหมี่เอาไว้ก่อน ก่อนที่เธอจะรีบต้มน้ำลำไยและเตรียมเครื่องอื่น ๆ โดยมีหวานน้ำลำไยสูตรของที่ร้านจะใส่เส้นบะหมี่ แปะก๊วย ข้าวโพด ถั่วแดง ลูกเดือย แห้ว และราดด้วยน้ำลำไยอีกทีหนึ่ง ก่อนจะใส่น้ำแข็งลงไปเล็กน้อยให้เย็นชื่นใจ

หลี่จินเเละหลี่ฉวนกินหมดไปหลายถ้วย จนแทบไม่เหลือกระเพาะไว้ชิมขนมอย่างอื่นเลย

หญิงสาวไม่รู้จะทำยังไงเพราะทั้งพี่ชายและน้องชายต่างก็กินอะไรไม่ไหวแล้ว เธอจึงตัดสินใจไปขอความช่วยเหลือจากหวังเทียนเล่อ

“ฉันอยากรบกวนคุณให้ช่วยชิมขนมให้หน่อยค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินตามเธอมาที่ร้าน เขาชิมทุกอย่างที่หญิงสาวทำพร้อมทั้งชมว่ารสชาติดี

“ฉันต้องปรับปรุงตรงไหนไหมคะ”

หญิงสาวเอยถามด้วยความไม่มั่นใจ เธอรู้สึกว่าฝีมือยังไม่ดีพอ กลัวว่าหากทำขายไปจะทำได้ไม่ดี ไม่อร่อยและดึงลูกค้าเอาไว้ไม่ได้

“อร่อยเเล้วล่ะ”

หวังเทียนเล่อเอ่ยตอบอย่างจริงจัง เขาไม่ได้โกหกเลยแม้แต่น้อย เพราะฝีมือการทำขนมของหญิงสาวค่อนข้างใช้ได้เลยทีเดียว หวานกลมกล่อมกำลังดี ที่สำคัญวัตถุดิบที่มีก็สดใหม่ ทำให้ทุกอย่างกลมกล่อมไปหมด

จือหลินที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น เธอเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มก่อนจะให้บัวลอยเผือกน้ำขิงแก่เขา 1 ถ้วย

หวังเทียนเล่อถือถ้วยใส่ขนมเดินกลับมาที่บ้านก่อนที่เขาจะถูกผู้เป็นแม่ตำหนิที่หายไปนาน เนื่องจากว่าตอนนี้มีลูกค้ามารอเต็มหน้าร้าน เธอจึงทำแทบไม่ทัน ซือฉีบ่นลูกชายก่อนจะปรายตามองถ้วยใส่บัวลอยในมือของเขา

“ไปเอามาจากไหน”

หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามขนาดที่มือนั้นกำลังลวกเส้นก๋วยเตี๋ยว ชายหนุ่มบางลงบนโต๊ะก่อนจะเอ่ยบอกกับแม่ว่า

“เพื่อนบ้านใหม่ให้มา พวกเขากำลังจะเปิดร้านขายขนมหวานเลยอยากให้แม่ช่วยชิม”

ซือฉีพยักหน้าก่อนที่จะเรียกลูกชายให้มาช่วยกันทำบะหมี่ก่อน ร้านบะหมี่ของหวังเทียนเล่อนั้นเปิดมานานหลายปี มีชื่อเสียงโด่งดังในย่านนี้ ได้ยินว่าสองแม่ลูกมีฐานะมากแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงยืนหลังขดหลังแข็งขายบะหมี่

ซือฉีนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเหนื่อย วันนี้ขายดีเป็นพิเศษทำให้เธอแทบไม่ได้พักผ่อน ชายหนุ่มที่เห็นว่าผู้เป็นแม่ดูอ่อนล้าอ่อนเพลียจึงได้รีบเข้าไปบีบนวดแขนให้ทันที

“แม่ลองกินบัวลอยไหม”

ชายหนุ่มเอ่ยก่อนที่เขาจะยกถ้วยบัวลอยมาวางลงตรงหน้าผู้เป็นแม่ แต่ซือฉีไม่ค่อยไว้ใจจึงไม่ยอมกิน ทั้งยังต่อว่าลูกชายที่ไปทำตัวสนิทสนมกับเพื่อนบ้านใหม่ทั้งที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า

“แม่ไม่กล้ากินหรอก ไม่รู้ใส่อะไรมาบ้าง”

หญิงวัยกลางคนว่าอย่างนั้นก่อนจะเลื่อนถ้วยออกไปห่างๆ

“พวกเขาไม่อันตรายหรอกแม่ พวกเขาก็คนทำมาหากินแบบเรา”

ชายหนุ่มว่าอย่างนั้นแต่แม่ของเขาก็ไม่สนใจฟัง

“เพิ่งรู้จักกันได้วันเดียว จะรู้ได้ยังไงว่าไว้ใจได้หรือไม่ได้”

ผู้เป็นแม่กล่าว ลูกชายของเธอจิตใจดีเกินไป ไว้ใจคนมากเกินไปจนบางครั้งเธอนั้นก็นึกห่วง เมื่อหลายปีก่อนก็เคยถูกผู้หญิงหลอกเอาเงินไปตั้งมาก เพียงเพราะคำว่าสงสารคำเดียวทำให้ลูกชายเธอเกือบหมดเนื้อหมดตัว ฉะนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำร้ายขึ้นมาอีก ซือฉีจึงพยายามกีดกันไม่ให้หวังเทียนเล่อสนิทสนมกับผู้อื่นมากเกินไป

แม้เขาจะเป็นคนฉลาดมีความคิด แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นคนที่มีจิตใจดีและขี้สงสาร

“ผมรู้ว่าแม่เป็นห่วง แต่ผมเชื่อว่าพวกเขาไม่ใช่คนไม่ดี”

ซือฉีได้มีโอกาสเห็นทั้งสามเเล้ว สวมเสื้อผ้ามอซอดูไม่ค่อยมีฐานะเท่าไหร่นัก เธอจึงอดกังวลไม่ได้ว่าคนเหล่านั้นจะมาตีสนิทลูกชายเพื่อผลประโยชน์

“เชื่อแม่เถอะอาเทียน อย่าเพิ่งไว้ใจใครให้มากนัก”

หญิงวัยกลางคนกล่าวขึ้น ก่อนที่เธอจะลุกเดินไปออกไป ทิ้งให้ลูกชายมองตามก่อนถอนหายใจยาวออกมา

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แม่เขานั้นจะเลิกอคติกับคนที่มีฐานะด้อยกว่าเสียที ทั้งที่เมื่อก่อนเขากับแม่ก็เคยผ่านความยากลำบาก เคยอดมื้อกินมื้อ เคยแม้กระทั่งกินข้าวคลุกเกลือ

แต่พอมีฐานะขึ้นมาแม่ของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป มองคนไม่เท่ากัน และคิดว่าตัวเองดีกว่าคนที่ฐานะด้อยกว่า