มือถือในมือของพัทธมนถูกเจ้าของรถแย่งมันไปดู ก่อนจะอ่านข้อความแบบรีบๆ แต่ก็พอจับใจความได้
เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากแล้วส่งคืนให้พัทธมนไป
หญิงสาวมองเขาด้วยความไม่ชอบที่อีกฝ่ายชอบทำอะไรตามแต่ใจตัวเอง ทั้งที่มันเป็นสมบัติส่วนตัวของเธอเขายังถือวิสาสะแย่งไปดู
"ดีแล้ว..ต่อไปเอยจะไม่ได้รู้สึกผิดต่อมันไงหากเราต้องมีอะไรกัน"
"ไม่มีอีกแล้วค่ะ เอยไม่ให้คุณใหญ่ทำแล้ว" ขนาดเมื่อคืนเขาเอาเข้ามานิดเดียวเธอยังเจ็บเลย
"แน่ใจ?"
"แน่ใจที่สุดค่ะ"
"อย่าให้เห็นร้องขอก็แล้วกัน" ปรเมศวร์ขำในลำคอ
"ไม่มีทางค่ะ" เอ่ยจบพัทธมนยื่นมือไปเปิดเพลงจะได้ไม่ต้องฟังเสียงยั่วยุกวนประสาทของเขา กระนั้นยังได้ยินเขาหัวเราะมาเบาๆ เธอจึงสะบัดหน้าไปมองด้านข้างของรถ
และเหมือนเดิม..เธอรู้สึกง่วง ว่าจะไม่หลับแต่ตาปรือในที่สุด ระหว่างนั้นเธอก็หลับๆ ตื่นๆ นอนไม่เต็มอิ่มสักที
จนกระทั่งรับรู้ได้ถึงความหยุดนิ่งขอ
