สองร่างที่นอนกกกอดกันไม่ห่าง สร้างความอุ่นให้คนทั้งคู่ โดยไม่รับรู้เลยว่า ทำให้บรรดาคนอื่นๆ ต้องกังวลใจไปด้วย โดยเฉพาะในช่วงค่ำของมื้ออาหารเย็น
“เราให้เด็กไปตามสองคนนั้น ออกมาทานข้าวก่อนดีมั้ยคะคุณ” นางวันทานีเอ่ยถามสามีที่กำลังคลี่ผ้าเช็ดปากวางบนตัก
“ก็ไหนคุณบอกลูกเองไม่ใช่เหรอ ว่าวันเข้าหอโบราณเขาถือน่ะที่รัก” สามีเย้าด้วยรอยยิ้ม
“ฉันก็พูดไปตามความเหมาะสมไงคะ มีอย่างที่ไหนลูกชายคุณน่ะ เข้าหอปุ๊บ ออกมาปั๊บ มันน่าเกลียด แต่นี่ก็มืดแล้ว ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“แต่ผมว่าแล้วแต่พวกเขาเถอะ บางทีสองคนนี้อาจต้องใช้เวลาพูดคุย และปรับตัวเข้าหากันเยอะหน่อย เดี๋ยวหิวแล้วคงออกมาหาอะไรกินกันเองนั่นแหละ คุณอย่ากังวลมากนักเลย ทานกันเถอะ ทำอย่างกับไม่เคยแต่งงานไปได้” คุณเฟดเดอเร่อแซวยิ้มๆ อีกครา ก่อนจะหัวเราะอย่างชอบใจ เมื่อฝ่ายภรรยาส่งค้อนให้ตาขวาง...
“เอ็ดคะ...” ซีลีนาที่ตื่นขึ้นมาก่อน เอ่ยเรียกเขาเบาๆ
