เช้าวันต่อมา
ระหว่างรอคนไข้ฟื้นเลยพากำนันมาที่คอนโดก่อนให้รถของทางโรงพยาบาลขับมาส่ง กำนันคงอยากทำธุระส่วนตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อาจจะต้องให้กำนันนอนพักอย่างเต็มที่ก่อนค่อยพากลับโรงพยาบาลอีกครั้ง เพราะเมื่อคืนกำนันบ่นว่านอนไม่ค่อยหลับ ไม่รู้ป่านนี้เด็กดื้อจะตื่นหรือยังเมื่อคืนไม่ได้กลับมาแกล้งเลย คิดถึงชะมัด ช่วงนี้จะทำอะไรคงต้องเกรงใจกำนันสักหน่อย
"หมออยู่คนเดียวหรือครับ "
"อ๋อ ผมอยู่กับเด็กที่รับอุปการะไว้น่ะครับ ผมรับเธอมาดูแลเพราะทางบ้านของเธอฐานะไม่ค่อยดี พ่อแม่ก็ยากจน เธอกำลังป่วยอยู่ด้วย ชีวิตเธอน่าสงสารผมก็เลยรับเธอมาดูแล "
"น่าสงสารนะครับ เฮ้อ ลูกสาวของผมก็คิดถึงลูก จนต้องขึ้นเขาไปขอเป็นครูอาสาสอนหนังสือเด็กๆ อยู่แบบนั้นแล้วทำให้รู้สึกดีขึ้น ผมก็เลยตามใจลูก " คงทรมานมากต้องพลัดพรากจากคนที่เรารัก ผมเข้าใจว่าทำไมลูกสาวกำนันถึงไม่ยอมรักษาตัว คงเพราะตรอมใจเรื่องลูก ผู้ชายก็ทำเกิน
