ไม่น่าเลยพู่ไหม ไม่น่าเอาร่างกายและจิ๋มอันบอบช้ำมาเสี่ยงอันตรายแบบนี้เลย เข็มพองอีกแล้ว ทำไมถึงพองง่ายขนาดนี้ ไม่น่าเลยจริงๆ อยู่ห้องตัวเองก็ดีอยู่แล้วหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ
"หนูง่วงแล้วค่ะ ไหนบอกว่าจะรีบนอนไง " หมอยังเข็มพองๆ ที่กำลังพยศถูไปมาแถมยังดันให้แนบชิดก้นของฉันอีก งื่อ อยากกลับห้อง
"ช่วยหมอหน่อยสิ รีดพิษให้หน่อยนะ สัญญาว่าจะไม่ดื้อไม่ซนอีกเลย" เสียงกระซิบแหบพร่ากับลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดต้นคอทำให้ตอนนี้ขนลุกไปทั้งตัว
"หมอไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ หนูเจ็บอยู่หมอก็รู้"
"แล้วใครให้มาอ่อยถึงห้อง หมอพยายามไม่เข้าหาแต่เธอก็มาเสนอตัว คิดอะไรกับหมอหรือเปล่า"
"หนูแค่อยากนอนกอดหมอ อยากให้หมอกอดไม่ได้อ่อยสักหน่อย " ใครจะรู้ว่าหมอกำลังพยายามเก็บกลั้นอารมณ์หื่นของตัวเองอยู่ นึกว่าโกรธ ไม่ต้องการฉันแล้ว ความคิดฉันยังคงความซื่อบื้อ เมื่อไหร่จะทันหมอสักทีก็ไม่รู้
"จำไว้ว่าเวลาหมออยู่ใกล้เธอ หมอจะเก็บอ
