หลังจากส่งเด็กดื้อเข้าห้องเสร็จ ผมก็เดินเข้าห้องของตัวเองทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มคืนนี้ต้องนอนคนเดียวจริงเหรอวะ ตั้งใจว่าคืนนี้จะได้นอนกอดเมียในห้องตัวเอง ห้องนอนในวัยเด็กของผม ความทรงจำมากมายภายในห้องนี้ ผมเคยใช้ชีวิตอยู่ในห้องหนึ่งอาทิตย์เต็มโดยไม่ออกไปไหน กินข้าวในห้อง ช่วงนั้นจำได้ว่าอยู่ในช่วงเอ็นเข้าคณะแพทย์ ผมตั้งใจมาก ที่จริงสามารถเข้าได้โดยไม่ต้องสอบป๊ายื่นข้อเสนอนั้นให้ แต่ผมอยากใช้ความสามารถและความรู้ของตัวเอง แล้วก็สำเร็จตามที่ตัวเองตั้งเป้าไว้ คะแนนสอบอันดับหนึ่งเป็นของผม ได้เป็นหมอตามที่ฝันไว้แต่ก็ยังไม่หยุดพัฒนาตัวเอง ทุกเคสคือการเรียนรู้
....
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็เดินออกจากห้องไปห้องหนังสือสักหน่อย นอนตอนนี้คงยากกว่าจะหลับ หาหนังสือมาอ่านให้ง่วงปัจจัยหลักก็คือไม่มีเมียให้กอด ได้กันไม่ทันไรก็โดนกีดกันแล้ว แม่รู้ไหมว่าข้าวใหม่ปลามันเวลาห่างกันมันทรมานมากแค่ไหน คิดถึงเมียดื้อค
