เมื่อมีงานเข้ามาให้ทำทันที ทำให้ศิริกัญญารู้สึกคลายความเหงาลงไปได้เยอะ เธอสนุกกับการเรียนรู้หน้าที่ใหม่ อีกทั้งอากาศที่บริสุทธิ์ของที่นี่มันทำให้ศิริกัญญารู้สึกสดชื่น แต่ก็น่าแปลกที่เธอกลับรู้สึกเวียนหัวและผะอืดผะอมในตอนเช้าหลังจากตื่นนอน และพอช่วงสายอาการเหล่านั้นก็จะค่อยๆ หายไป
ด้วยความที่ทุกอย่างมันดูวุ่นวายไปหมด ทำให้ศิริกัญญาไม่ได้สังเกตเลยว่าประจำเดือนของเธอนั้นขาดไปเป็นเดือนแล้ว เธอยังคงทำงานเพื่อให้ตนเองลืมภาพของใครบางคนที่ยังคอยวกวนเข้ามาในหัวของเธอทุกครั้งที่เธออยู่คนเดียว
ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างเธอและภิภพก็ไม่ได้คืบหน้าเลยแม้แต่น้อย ภิภพยังทำหน้าที่เป็นเจ้านายที่ดี และเป็นพี่ชายที่ดีของเธอ แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้พิยดาก็ไม่ละความพยายามในการจับคู่ให้เขากับเธอ จนกระทั่งวันหนึ่ง อาการเวียนศีรษะและรู้สึกผะอืดผะอมของศิริกัญญามีมากขึ้นจนเธอไม่สามารถลุกไปทำงานได้
พิยาดาจึงพาหญิงสาวเข้าไปตรวจที่โรงพยาบาลในตัวอำเภอ และผลที่ได้ก็ทำให้ทั้งสองช็อคไปตามๆ กัน เมื่อพบว่าตอนนี้ศิริกัญญาตั้งครรภ์ได้เจ็ดสัปดาห์แล้ว ความคิดจับคู่ของพิยดานั้นหายไป ตอนนี้เธอรู้สึกสงสารในชะตาของเพื่อนเธอที่สุดที่ต้องเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว
จริงอยู่การตั้งครรภ์ของศิริกัญญาไม่ได้ทำให้เธอรังเกียจที่จะรับเพื่อนสาวเป็นพี่สะใภ้ แต่พี่ชายของเธออาจจะมีปัญหาก็ได้ เพราะอย่างนั้นเมื่อทราบอย่างนี้แล้ว เธอก็คงจะไม่บังคับให้พี่ชายสนใจในตัวเพื่อนของเธอ เพราะตัวเพื่อนของเธอก็คงไม่อยากจะเริ่มใหม่กับใคร ทั้งที่ยังอุ้มท้องลูกของผู้ชายอีกคนอยู่
“ไม่เป็นไรนะ เราจะช่วยกัญญาเลี้ยงหลานเอง เราจะเป็นแม่ทูนหัวของหลาน” พิยดากุมมือเพื่อนไว้ พร้อมทั้งส่งกำลังใจให้กับเพื่อนสนิท นาทีนี้เพื่อนสนิทของเธอกำลังสับสนว้าวุ่นในใจไปหมด เธอจะบอกบิดาว่าอย่างไร การท้องไม่มีพ่อนี่เป็นเรื่องที่ทำให้บิดาของเธอผิดหวังมากแน่ๆ
“ขอบคุณนะพาย เราเป็นภาระของพายจริงๆ แล้วตอนนี้มาท้องอีก เราจะหาทางออกไปอยู่ข้างนอกนะ เราเกรงใจพายกับพี่พบ” ศิริกัญญาบอกเพื่อนสาวด้วยความเกรงใจ ยิ่งเพื่อนดีด้วยเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งต้องเกรงใจเพื่อนมากเท่านั้น
“ไม่ต้องเลยกัญญา ถ้ายังเห็นว่าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ ก็อยู่ด้วยกันที่นี่ จะออกไปทำไม ถ้าเกิดคลอดแล้วใครจะช่วยเลี้ยงลูก ถ้ากัญญาย้ายออกไปจากบ้านเรา เราโกรธกัญญาจริงๆ คอยดู” พิยดาขู่เพื่อนทันที เธอไม่ได้คิดว่าเพื่อนเป็นภาระสักนิดเลย ยิ่งเธอรู้แบบนี้เธอยิ่งไม่สามารถปล่อยเพื่อนของเธอไปตามยถากรรมได้
“แต่เราเกรงใจพายกับพี่พบ” ศิริกัญญาผู้น่าสงสารยังยืนกรานเช่นเดิม