NİSAN
Sabah erken saatte uyanıp tuvalete koşturdum. Altıma etmek üzereydim resmen. İhtiyacımı gönderdikten sonra elimi yüzümü yıkadım. Odama geçip üstümü değiştirdikten sonra hızlıca aşağıya annemin yanına indim. Akşam geldiğimde uyuduğu için konuşma şansımız olmamıştı.
Ah annem! Akşama kadar nasıl da yoruluyordu. Kaç kez kapatalım dükkanı dediysem de gönlü razı gelmiyordu. Yıllarca bu dükkan bize baktı, nasıl kapatırım ekmek teknemi diye söylüyordu. Dükkanın yeri benim için de ayrıydı. İnsanlar baktığında küçük bir pastane görüyordu ama ben camına baktığımda özgürlüğü görüyordum. Kurtuluşu görüyordum. Hayatımızın en güzel, en tasasız, en mutlu zamanlarını görüyordum. Okurken çalışmak zorunda da kalmıştım, dükkan tutunana kadar zorluklar da çekmiştik ama mutluyduk. Akşam eve sarhoş biri
