“แก้ม...แกมาได้ยังไง”
หญิงสาวร่างสูงค่อนข้างอวบจนดูคล้ายอ้วนในชุดกางเกงยีนสีเข้มเสื้อยืดสีดำที่ก้าวลงมาจากมอเตอร์ไซค์ ไม่ใช่ใครที่ไหน คือเฉลิมขวัญเพื่อนสนิทของพิมพกานต์นั่นเอง ทว่ายังไม่ทันที่คนถูกถามจะตอบอะไรออกมา เจนภพก็พูดโพล่งขัดจังหวะออกไปว่า
“ยายอ้วน”
คนถูกเรียกหันขวับไปมองคนเรียกทันทีด้วยสีหน้าขุ่นเคือง แล้วก็ชะงักหลังจากนึกทบทวนความจำอยู่ครู่หนึ่ง ก็จำได้ว่าเป็นผู้ชายที่เธอเดินชนวันนั้นนั่นเอง ซึ่งเธอยอมรับว่าตัวเองผิดจริงที่ชนอีกฝ่ายจนเกือบล้มคว่ำและไม่ได้ขอโทษเพราะความรีบร้อน แต่ควรหรือที่จะมาเรียกเธอด้วยถ้อยคำแสลงหูด้วยคำว่ายายอ้วนแบบนี้ เธอเกลียดคำนี้เป็นที่สุด อ้วนแล้วหนักศีรษะใครนักหนาเชียว
“ปากเสีย ฉันอ้วนแล้วเป็นไง”
“จะเป็นไง ก็ชนผมจนเกือบล้มคว่ำไงล่ะ” เจนภพพูดสวนออกไปทันควันเพราะยังโมโหไม่หาย เพราะถ้าวันนั้นเขาตั้งตัวไม่ทันคงล้มคว่ำหน้ากระแทกกับพื้นแน่นอน “แล้วจะขอโทษ
