หญิงสาวยกมือปาดน้ำตาราวกับเด็กๆ ซึ่งพสวัตที่ลอบมองอยู่ให้นึกสงสารนัก อยากจะเป็นคนซับน้ำตาให้ แต่ถ้าขืนทำแบบนั้นมีหวังได้หัวแตกเป็นแน่ และคาดว่าคงไม่ใช่แค่แผลเดียว
“แล้วนั่นน้องแพงถืออะไรมาด้วยล่ะลูก” สุพัฒน์เอ่ยถามเพราะอยากเปลี่ยนเรื่องพูดเมื่อเห็นท่าทางเศร้าๆ ของบุตรสาว
“อ๋อ...ยาจ้ะ” พิมพกานต์เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองถือยาคลายกล้ามเนื้อ ซึ่งเป็นยาแบบโบราณของผู้เป็นยายมาด้วย ก่อนจะหันไปทางชายหนุ่มแล้วส่งสิ่งที่ถืออยู่ในมือให้ “น้าเพ็ญฝากมาให้ บอกว่าจะช่วยคลายกล้ามเนื้อ”
“ขอบคุณครับ”
พสวัตรับถุงยาที่ข้างในมียาเม็ดเล็กๆ สีดำสนิทบรรจุอยู่ ก่อนจะทำหน้าเจื่อนๆ เพราะปกติยาแผนปัจจุบันเขาก็กินยากเย็นอยู่แล้ว แล้วยาโบราณแบบนี้เขาจะทนกล้ำกลืนเข้าไปได้หรือ ซึ่งสีหน้าที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนทำเอาเจนภพที่มองอยู่ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างขบขัน
“น้องแพงไม่รู้อะไร เพื่อนพี่เจนน่ะกินยายากยิ่งกว่าเด็กซะอีก”
