“เปล่า” พิมพกานต์พูดปฏิเสธอย่างติดปาก “แค่พูดถึงเท่านั้น”
“พูดถึงผมเรื่องอะไรหรือครับ”
“เราก็แค่ถามน้าเพ็ญว่าโจ้ยังเห็นอะไรที่คนอื่นไม่เห็น และพูดจาแปลกๆ เหมือนเดิมอยู่หรือเปล่าเท่านั้น”
คนชื่อสมบูรณ์แต่รูปร่างตรงกันข้ามเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สีหน้าทะเล้นที่เป็นอยู่เปลี่ยนเป็นขรึม
“ผมเองไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้หรอกนะครับ การที่เราเห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น ใช่ว่าจะทำให้เรารู้สึกเหนือกว่าคนอื่น ยิ่งเห็นว่าคนคนนั้นกำลังมีเคราะห์ถึงแก่ชีวิตก็ยิ่งไม่อยากเห็น เพราะมันทรมานความรู้สึก”
พิมพกานต์มองคนพูดอย่างเข้าใจและเห็นใจ ก่อนจะเหลียวมองไปรอบๆ “แล้วลูกน้องคนอื่นๆ ล่ะ หายไปไหนกันหมด”
“ผมให้ไอ้หนุ่มกับไอ้เทพไปช่วยงานในครัว เผื่อใครใช้ให้ทำอะไร ส่วนผม ไอ้แจ๊ค ไอ้อาจ ไอ้ป้อม จะคอยดูแลเรื่องเสิร์ฟน้ำ ได้ยินคนในครัวบอกว่าเมื่อคืนแขกเยอะมาก จนอาหารแทบไม่พอเลยเหรอครับ”
