พิมพกานต์ปรายตามองคนนั่งตรงข้ามแวบหนึ่งแล้วจึงบอกน้าสาว “แพงว่าเอาต้มจืดมาน่าจะดีกว่ามังจ๊ะ เกิดกินเผ็ดๆ เข้าไปแล้วเป็นอะไรขึ้นมาเราจะลำบากนะจ๊ะ”
“เอ้อ...” เจนภพกำลังจะขยับพูดอะไรออกไป แต่ถูกเท้าของผู้เป็นเพื่อนสะกิดแรงๆ ที่ขา จึงจำต้องเงียบพร้อมกับถีบกลับไปเพราะเจ็บ
“ไม่ต้องหรอกครับน้าเพ็ญ ผมกินได้ ของบางอย่างถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ครับ แต่จะว่าไปแล้วแกงก็เปรียบเหมือนผู้หญิงแหละครับ ถ้าไม่มีรสชาติ...จะไม่อร่อย” พสวัตบอกพรเพ็ญแล้วจึงหันไปทางพิมพกานต์ “รับรองผมไม่ทำความลำบากให้ใครหรอกครับ”
พิมพกานต์มองคนพูดด้วยสายตาหมั่นไส้ พลางนึกแช่งชักให้อีกฝ่ายสำลักน้ำแกงน้ำหูน้ำตาไหลหน่อยเหอะ เธอจะคอยหัวเราะเยาะ ซึ่งคนถูกแช่งอย่างพสวัตทำไมจะอ่านสายตาของหญิงสาวไม่ออก ก็เล่นไม่เก็บอาการ จ้องเขาตาเขม็งซะขนาดนี้ ชายหนุ่มเงยหน้าเปื้อนรอยยิ้มให้คนจ้อง จากนั้นก็ตักแกงเผ็ดในชามใส่จานข้าวของตัวเอง ตักเข้าปากเคี้ยว
