“ตามสบายเลยจ้ะ จะอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้”
นางปิ่นประภาบอกอย่างใจดีแล้วจึงหันไปถามบุตรชาย “แล้วเพื่อนคนไหนที่เจนเคยบอกแม่ว่าจะมาทำโรงรับซื้อและคัดผลไม้ที่บ้านเรา”
เจนภพบุ้ยปากไปทางพสวัต “ก็ไอ้วัตนี่แหละครับที่จะทำ ตอนนี้กำลังเล็งหาสถานที่อยู่”
“วัตเองเหรอที่จะทำ” นางปิ่นประภามองเพื่อนของบุตรชายอย่างพินิจพิจารณา โรงรับซื้อและคัดผลไม้ใช่ว่าใครมีเงินก็จะทำได้ง่ายๆ แต่ครั้นดูหน้าตาจริงจังและท่าทางเฉลียวฉลาดของอีกฝ่ายแล้ว นางเชื่อมั่นสายตาของตัวเองว่าอีกฝ่ายน่าจะทำได้อย่างแน่นอน
“ครอบครัวของไอ้วัตทำธุรกิจพวกผลไม้ส่งออกอันดับต้นๆ ของประเทศอยู่แล้วครับแม่”
“อ๋อ...จำได้แล้ว เจนเคยบอกเรื่องวัตให้ฟังคร่าวๆ แล้ว แม่สนับสนุนให้ทำนะลูก ไม่อยากให้ชาวสวนถูกเอารัดเอาเปรียบเรื่องราคา”
“ตอนผมอยู่ต่างประเทศก็ศึกษาเรื่องนี้มาพอสมควร และที่ผมอยากทำเพราะครอบครัวทำธุรกิจทางด้านส่งออกผลไม้กระป๋อง มีฐานลูกค้า
