“เอ๊ะ นั่นใครน่ะน้าเพ็ญ”
ใครที่พิมพกานต์กำลังอุทานถึงซึ่งกำลังเดินช้าๆ มาตามถนนเป็นชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างอ้วน ถือร่มสีดำคันใหญ่ สะพายกระเป๋าพะรุงพะรัง ดวงหน้านั้นทาแป้งจนลายพร้อยเห็นมาแต่ไกล
“อ๋อ...” พรเพ็ญร้องอ๋อเมื่อมองตามสายตาของหลานสาวก่อนจะยิ้ม “น้องแพงจำต่ายไม่ได้เหรอจ๊ะ ที่ชอบเคี้ยวหมากตลอดเวลา มีบ้านอยู่ในตลาด ตอนพี่พิมพ์ยังอยู่เจอทีไรก็ให้ตังค์ทุกที”
“อ๋อ...แพงจำได้แล้ว แต่ตอนเด็กๆ ไม่ได้อ้วนแบบนี้นี่นา”
“ใช่จ้ะ ตอนเด็กๆ ตัวเล็กนิดเดียวด้วยซ้ำ แต่เวลาเห็นต่ายไปนั่งอยู่ตรงแถวๆ บ้านใคร ก็ให้เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย”
“หมายความว่าไงคะ/ครับ”
เสียงถามของคนสองคนดังขึ้นพร้อมกันราวกับนัด ทำเอาพรเพ็ญหัวเราะเบาๆ ด้วยความขำ แต่คนถามคนแรกไม่ขำด้วยเพราะตวัดสายตาส่งค้อนให้คนถามเหมือนตัวเองขวับใหญ่ แต่สิ่งที่ได้รับคือรอยยิ้มเช่นเดิม
“คืออย่างนี้ครับเจ๊แพง เฮียวัต” โจ้เป็นฝ่ายตอบแทนซ้ำยังเน้น
