FRIEND ZONE 06 ตบเรียกสติ
1351 Words
"ทำไมมิวไปห้องน้ำนานจังวะ" เจ้าขุนพูดขึ้นเมื่อมิวเรย์ยังไม่กลับมา หลังจากบอกจะไปห้องน้ำผ่านไปเกือบจะยี่สิบนาทีก็ยังไม่เห็นโผล่มาสักที
"นั่นดิปกติยัยนั่นเข้าห้องน้ำแปปเดียวเองนะ"
"หรือจะแอบกลับไปแล้ววะ?" เจ้าขุนพูดพลางมองเพื่อนในกลุ่ม
"ไม่หรอกถ้ากลับก็ต้องมาบอกก่อนดิ โจโฉมึงไปตามมิวเรย์ดิ"
"ทำไมต้องกู?"
"ก็เรื่องพลางตัวเข้าห้องน้ำหญิงมึงถนัดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" กองพลพูดพลางแขวะโจโฉไปด้วย
โจโฉวางแก้วน้ำสีอำพันในมือลงหันไปกระซิบบางอย่างกับสาวสวยก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหามิวเรย์ อันที่จริงเขาก็เป็นห่วงมิวเรย์ไม่ต่างจากพวกนั้นหรอกนะ ทำไมยัยบ้านี่ต้องหายไปแบบไม่บอกไม่กล่าวอะไรเพื่อนเลย นึกจะหายก็หายไปเสียดื้อๆ
"เหอะ!" ชายหนุ่มส่งเสียงในลำคอพลางเสสายตาไปทางอื่นอย่างไม่สบอารมณ์ ความเป็นห่วงเพื่อนสาวในตอนแรกได้หายไปจนหมด เมื่อได้เห็นภาพมิวเรย์กำลังนั่งดื่มกับผู้ชายในมุมหนึ่งของผับ ซึ่งเป็นที่ลับตาคนเลยก็ว่าได้
มิวเรย์นั่งพูดคุยหัวเราะอย่างสนุกสนาน ปกติเขาไม่เคยเห็นเธอยิ้มกว้างขนาดนี้สงสัยจะมีความสุขสินะ ถ้าจำไม่ผิดผู้ชายที่มิวเรย์กำลังนั่งอยู่ด้วยเป็นนายแบบหนุ่มไฟแรงที่ทางเพจเคยปล่อยภาพเซตของทั้งคู่ออกมาแล้วครั้งหนึ่ง
"นึกว่าไปไหนที่แท้ก็มานั่งกกกับผู้ชายอยู่นี่เอง" เสียงเข้มของโจโฉทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของมิวเรย์ค่อยๆจางลง
"เพื่อนเหรอ?" ธามหันไปถามมิวเรย์
"ค่ะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะพี่ชื่อธามเป็น..."
"ใครอยากรู้จักมึงไม่ทราบ" ธามถึงกับหน้าเหว๋อได้แต่นั่งยิ้มแห้งให้ "หมดเวลาจู๋จี๋กันแล้วลุก!"
"ไม่ไปกูจะนั่งกับพี่ธามต่อ" เธอสะบัดมือจากโจโฉและหันไปหยิบแก้วน้ำสีอำพันกระดกกินโดยไม่สนใจอีกฝ่าย
"กูบอกให้ลุกไงมึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอวะ?"
"ก็กูอยากอยู่กับพี่ธาม ก็เหมือนมึงไง มึงยังอยู่กับผู้หญิงของมึงได้เลย แล้วทำไมกูจะอยู่กับพี่ธามบ้างไม่ได้"
"กูจะพูดอีกครั้งลุก ขึ้น!" โจโฉเน้นสองคำหลังอย่างชัดเจนแต่ทว่า...อีกฝ่ายกลับเมินเฉยไม่สนใจ
"......" ทำไมเธอจะต้องทำตามที่มันสั่งด้วยก็แค่เพื่อน(นอน)ไม่ใช่ผัวเธอ แถมมันเป็นคนบอกเองว่าไม่ให้เธอมาก้าวก่ายชีวิตมัน แล้วที่มันทำอยู่ทุกวันนี้คืออะไร กีดกันผู้ชายทุกคนที่เข้าหาเธออย่างไร้เหตุผลชอบอ้างว่าคนนั้นไม่ดี คนนู้นเลวบ้าง เธอไม่รู้หรอกนะว่ามันทำไปเพื่ออะไรต้องการอะไร
พรึ่บบบ!!
"อย่ายั่วโมโหกูนะมิวเรย์!!" โจโฉคว้าข้อมือของมิวเรย์ดึงกระชากเธอขึ้นโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวทำให้แก้วในมือหล่นตกแตก
"ปล่อยนะ! มันเจ็บ!"
"ปล่อยมิวเรย์เดี๋ยวนี้นะ!"
"มึงก็ด้วยอย่าเสือก! ผู้หญิงคนนี้เป็นของกู ใครหน้าไหนก็ห้ามเอาไป!"
โจโฉพูดจบก็ลากมิวเรย์ออกจากตรงนั้น แทนที่จะเดินกลับไปโต๊ะVIPหาเพื่อนเขาเลือกเดินออกจากผับของตัวเองไปยังลานจอดรถ
"ปล่อยนะโจโฉ! ปล่อย!มันเจ็บอ๊ะ!"
ปึก!
เธอถูกผลักเข้ารถหรูสีดำขรึบราคาแพงของโจโฉก่อนที่มันจะตามมาใช้มือทั้งสองข้างยันประตูรถ กักเธอไว้ในอ้อมแขน
"ทำแบบนี้ทำไมทำไปเพื่ออะไร?" เธอถามคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ บางครั้งเธอก็แอบคิดเข้าข้างตัวเองนะว่ามันกำลังหึงเธอ แต่ในความเป็นจริงแล้วเธอไม่สามารถรับรู้อะไรได้จากมันเลย
"แล้วมึงล่ะโกหกพวกกูว่าจะไปห้องน้ำ แต่ดันมานั่งพลอดรักกับไอ้เวรนั้นน่ะนะ?"
"มึงกำลังก้าวก่ายชีวิตกูอยู่นะรู้ตัวบ้างไหมโจโฉ"
"กูเป็นห่วงมึงต่างหากมิวเรย์"
"ไม่ต้องมาเป็นห่วงกูมึงเห็นกูเป็นเด็กเจ็ดแปดขวบรึไงห๊ะ? กูโตแล้วกูดูแลตัวเองได้ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาดูแลชีวิตกูอื้อ!" โจโฉก้มลงบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มใช้ฟันกัดเข้าเนื้อสีระเรื่อจนเลือดซึมออก กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งตีกันไปมากระตุ้นให้โจโฉจูบหนักขึ้นกว่าเดิม
ผลัก!
เพี๊ยะ!!
มิวเรย์รวบรวมแรงที่มีผลักโจโฉออกก่อนจะตวัดฝ่ามือตบเข้าแก้มสากจนใบหน้าหล่อเหลาถึงกับหันไปอีกทาง
"....." เขายกมือลูบแก้มที่ถูกมิวเรย์ตบพลางใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม ก่อนจะหันมามองเพื่อนสาวอย่างไม่อยากเชื่อสายตาว่าเธอจะกล้าตบเขาและมันก็เป็นครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้
มิวเรย์ยืนมองโจโฉโดยไม่พูดอะไร มือที่ตบมันไปเมื่อกี้ยังรู้สึกแสบอยู่เลย เธอพยายามยืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ โจโฉคงโกรธเธอไม่น้อยเพราะมันเป็นครั้งแรกที่เธอตบหน้ามัน
โจโฉเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมาเช่นกันเขาเดินไปฝั่งคนขับเปิดประตูออกก่อนจะสตาร์ทและขับออกไปด้วยความเร็ว
"......" เธอมองมือแดงๆของตัวเองอย่างรู้สึกผิดหากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะเลือกไม่ทำแบบนั้นกับโจโฉ ยอมรับนะว่าที่ทำไปเพราะอยากเรียกสติโจโฉกลับมาแต่ดันลืมไปว่าตั้งแต่คบกันมาเธอไม่เคยตบมันเลย
วันต่อมา
"วันนี้โจโฉไม่มาเรียนเหรอวะตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่เห็นมันโผล่หัวมาเลย"
"มันก็เป็นของมันแบบนี้แหละไอ้วิน มึงยังไม่ชินอีกเหรอวะ" เจ้าขุนพูดขึ้นพลางอัดบุหรี่เข้าปากพ่นควันสีเทาออกมาอย่างสบายใจ
"......" มิวเรย์นั่งฟังเพื่อนคุยกันเงียบๆที่โจโฉไม่ยอมมาเรียนเหตุผลก็อาจจะเป็นเรื่องเมื่อคืนก็ได้ เธอถอนลมหายใจออกมาเบาๆด้วยความรู้สึกผิด
"เป็นไรวะมิวเห็นมึงนั่งเงียบตั้งแต่ในห้องเรียนแล้ว"
"คือ...คือกูมีเรื่องจะบอกอ่ะ"
"เรื่องอะไรวะ?"
"เมื่อคืนกู...กูตบหน้าโจโฉ"
"ห๊ะ!!/ห๊ะ!!" สามคนประสานเสียงขึ้นพร้อมกันเหมือนนัดกันมาทั้งเจ้าขุน กองพล และวินเซนต์ต่างมองหน้ากันไปมาสลับกับหน้าสวยๆของมิวเรย์ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
"กูไม่ได้ตั้งใจจะตบมันนะกูแค่อยากเรียกสติมัน"
"แล้วมึงไปตบมันทำไมวะ มันทำอะไรให้มึง มึงถึง...ตบมัน" วินเซนต์ถามเพราะปกติมิวเรย์กับโจโฉรักกันจะตาย(แบบเพื่อน)และพวกเขาก็รู้ด้วยว่ามิวเรย์คิดกับโจโฉเกินคำว่า 'เพื่อน' ไม่คิดว่ามิวเรย์จะกล้าตบโจโฉแบบนี้
มิวเรย์เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟังว่าทำไมเธอถึงทำแบบนั้นกับโจโฉโชคดีที่พวกมันเข้าใจเธอ
"สมควรแล้วโดนซะบ้าง"
"แต่ก็สงสารมันอยู่นะมันทั้งรัก ทั้งหวงมึง มันคงเป็นห่วงมึงแหละมิว มันเคยมาพูดกับกูนะว่าอยากให้มึงเจอผู้ชายดีๆไม่ใช่ผู้ชายที่รักมึงแค่ภายนอกหวังจะฟันมึงอย่างเดียว"
"กูควรทำยังไงดีวะกองพลมันคงกำลังโกรธกูอยู่แน่ๆเลย"
"ก็ไปง้อมันดิ มันโกรธใครได้นานที่ไหนล่ะว่าแต่เมื่อคืนมึงนอนไหนวะ?"
"นอนคอนโดเพื่อนอ่ะ"
"เห้อ~ กูปวดหัวกับพวกมึง2คนจริงๆ อีกคนก็รักมาก ส่วนอีกคนก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่" เจ้าขุนส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาก่อนจะอัดบุหรี่เข้าปากอีกครั้ง
- Writer
