สามีอยากดื่มสุราต้องช่วยข้าทำสวน

บทที่ 2 สามีบัดซบ

บทที่ 2 สามีบัดซบ

ฉับพลันเธอก็รู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาชั่วขณะ ก่อนจะจดจำเรื่องราวก่อนหน้านี้ได้

เดิมทีวันนี้เป็นวันที่เธอและเพื่อนๆ กลุ่มรีวิวนิยายนัดกันออกมาที่ร้านกาแฟ แต่ทว่าในขณะที่กำลังนั่งสนทนากันเรื่องนิยาย พนักงานก็ทำกาแฟหกใส่ปลั๊กไฟจนเธอหมดสติไป เมื่อฟื้นขึ้นมาก็มาพบเจอกับบุรุษและสตรีน้อยตรงหน้าในสถานที่แปลกประหลาดเช่นนี้

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?

หลี่จื่อเวยยิ่งครุ่นคิดก็ยิ่งมึนงงสับสน เธอหันไปมองรอบๆ ตัว ก่อนจะพบกับกระจกที่วางอยู่บนหัวเตียง เธอรีบคว้าหยิบมันมาดู ก่อนจะต้องตกตะลึงไปชั่วขณะ

นี่คือใบหน้าของเธอ แต่ทว่าการแต่งกายกลับดูน่าเวทนายิ่งนัก

"จือจือ ภรรยาของข้า นี่เจ้ายังไม่ตายหรือ!!! ดียิ่งนัก"

มู่หรงซานโผเข้ามากอดภรรยาของตนด้วยความดีใจ หลี่จื่อเวยที่ยามนี้กำลังจับต้นชนปลายไม่ถูกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ตกใจไปชั่วขณะ ก่อนที่ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมจะปรากฏชัดขึ้นในห้วงความคิดของเธอ

ภาพงานแต่งงาน ภาพความลำบากยามที่มีชีวิตอยู่ในจวนเดิม ภาพบุรุษที่กำลังกอดนาง ภาพที่เขานำสมบัติที่มีไปขายจนหมด อีกทั้งยังติดสุรา ไม่เอาการเอางาน มีเรื่องชกต่อยกับผู้คนไปทั่ว ร้านค้าที่พ่อแม่สามีมอบให้ยามนี้แทบไม่เหลือแล้ว เดิมทีสตรีนางนี้มีชื่อว่าหลี่จื่อเวย เป็นหญิงสาวบอบบางน่าทะนุถนอม แต่โชคร้ายต้องมาแต่งให้คุณชายใหญ่ตระกูลมู่หรงที่นิสัยไร้แก่นสารเช่นนี้

เดี๋ยวก่อน ตระกูลมู่หรงอย่างนั้นหรือ?

เมื่อคิดได้เช่นนั้นหลี่จื่อเวยจึงหันไปมองมู่หรงซาน ก่อนจะเอ่ยถาม

“นายชื่ออะไรนะ”

มู่หรงซานที่ได้ยินหลี่จื่อเวยเอ่ยถามด้วยภาษาแปลกประหลาดก็ขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยถาม

“จือจือ เจ้าพูดภาษาอันใดกัน เจ้าจำสามีไม่ได้หรือ ข้ามู่หรงซาน สามีที่แสนดีของเจ้าอย่างไรเล่า ส่วนเจ้าก็ชื่อหลี่จื่อเวยเป็นภรรยาของข้า”

มู่หรงซาน?

ฉับพลันภาพตัวอักษรต่างๆ ในนิยายก็ปรากฏขึ้นมา หลี่จื่อเวยยกมือขึ้นปิดปาก ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเกิดเรื่องราวเหนือความคาดหมายขึ้นมาแบบนี้ได้

ไอหยา!!! นี่เธอย้อนเวลามาเจอผัวชั่วในตำนานเหรอเนี่ย?

ซ้ำร้ายยังเป็นผัวชั่วในนิยายที่เธอกำลังจะรีวิวและก่นด่าไปหลายยกอีกด้วย!!!

"จือจือของข้า"

หลี่จื่อเวยเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว เธอจึงผลักมู่หรงซานออกจากกายของตน ก่อนจะจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาคราหนึ่ง

รูปงามยิ่งนัก ใบหน้าของเขาคมเข้มชวนมอง แต่ว่า

กลิ่นสุราแรงไปหน่อย!!!

ช่างน่าสงสารนางเอกนิยายร่างเดิมนี่จริงเชียว!!!

มู่หรงซานที่ถูกหลี่จื่อเวยผลักออกมาก็ชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะจ้องมองนางด้วยแววตาที่ตื่นตระหนก

"จือจือ นี่เจ้าโกรธข้าหรือ โอว หรือว่าเจ้าป่วยจนจำข้าไม่ได้ ข้าคือพี่ซานของเจ้าอย่างไรเล่า โธ่!! จือจือของข้า ข้าสัญญาอีกสามวันข้าจะต้องไปแก้มือที่โรงพนันแน่นอน ข้าจะต้องหาเงินมาซื้อเสื้อผ้าใหม่และชุดใหม่ให้เจ้า อีกสามวันข้าจะไปโรงพนัน...อั๊ก!!!"

มู่หรงซานยังพูดไม่จบก็ถูกหลี่จื่อเวยเสยหมัดเข้าที่ปลายคางอย่างแรง ก่อนจะสลบเหมือดลงไปนอนกองที่พื้นทันที เถาเถาที่เห็นว่าเจ้านายตนทุบตีสามีจนสลบก็ตื่นตระหนกไม่น้อย

"ฮูหยินน้อย ท่านทำอันใดเจ้าคะ!!!"

"ไม่ต้องตกใจไป เดี๋ยวเขาก็ฟื้นขึ้นมาเอง โดนสักทีก็ดี เผื่อสมองจะคิดเรื่องดีๆ ขึ้นมาได้บ้าง"

หลี่จื่อเวยเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะถอนหายใจออกมา ให้ตายเถิด กลับไปยุคปัจจุบันก็คงไม่ได้ แล้วยังต้องมารับกรรมกับผัวเฮงซวยนี่อีก!!

หลังจากนั้นนางก็พยายามที่จะหาทางกลับไปยังโลกเดิมที่จากมา ออกจากนิยายบ้าบอนี่เสีย แต่จนแล้วจนรอดไม่ว่านางจะพยายามสักเพียงไร ก็ไม่ได้ผล ท้ายที่สุดนางเหนื่อยแล้ว จึงยอมรับชะตากรรมเป็นหลี่จื่อเวยนางเอกในนิยายอย่างไม่อาจหลีกหนี

เอาเถิด!! นับแต่นี้นางจะไม่ยอมให้สามีผู้นี้ทำเรื่องให้นางปวดหัวอีก

หลี่จื่อเวยนางเอกที่แสนอ่อนแอผู้นั้นจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว

หลายวันต่อมาหลี่จื่อเวยก็สั่งให้เถาเถาช่วยนางทำความสะอาดเรือน เพราะร่างนี้ป่วยมานานร่วมปี ทำให้ต้องใช้เงินที่มีมารักษาตัว นางไม่มีเงินจ้างสาวใช้อีกแล้ว เหลือเพียงเถาเถาที่ติดตามมาจากบ้านเดิมของนาง และรักเคารพนางอย่างซื่อสัตย์

"ฮูหยินน้อย ท่านไม่ต้องทำหรอกเจ้าค่ะ ท่านเพิ่งหายป่วย บ่าวทำเองเจ้าค่ะ"

หลี่จื่อเวยไอออกมาคราหนึ่ง นางรับรู้ได้ว่าร่างนี้ค่อนข้างบอบบาง แต่เมื่อนางมาในร่างนี้แล้วก็จะต้องหาเวลาพักฟื้นสักระยะย่อมต้องดีขึ้นแน่นอน เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงทิ้งกายนั่งลง ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นดื่ม

ระยะนี้มู่หรงซานกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงไปโดยปริยาย เพราะยามที่เขาได้สตินางก็จะให้เขากินอาหารดื่มน้ำ ผ่านไปสักพักนางก็ทุบเขาอีกจนสลบ เพื่อป้องกันไม่ให้เขาไปที่โรงพนันหรือไปดื่มสุราจนเกิดเรื่องราวอีก เถาเถาที่เห็นเช่นนั้นก็ทำสิ่งใดไม่ได้ ทำได้เพียงลอบไว้อาลัยให้มู่หรงซานอย่างเงียบๆ

ตั้งแต่ฮูหยินน้อยฟื้นขึ้นมาก็ดูผิดแปลกไปราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน นางเองก็ไม่กล้าเอ่ยถาม แต่อีกใจหนึ่งนางก็รู้สึกดีใจที่เจ้านายของตนไม่อ่อนแออีก แต่ก่อนยามที่นายน้อยต้องการอะไร ฮูหยินน้อยก็รีบหามาให้ทันที ทำเช่นนี้จนนายน้อยเคยตัว แม้กระทั่งบิดามารดาเขาก็ยังเอือมระอา พาลรู้สึกไม่พอใจฮูหยินน้อยที่ตักเตือนแนะนำสามีในทางที่ดีไม่ได้ จึงไม่สนใจลูกชายและลูกสะใภ้อีก

หลี่จื่อเวยนั่งมองออกไปที่นอกหน้าต่าง ยามนี้หิมะตกโปรยปรายลงมาเป็นระยะ นางเองพลันนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ในนิยายที่อ่านค้างไว้บอกว่าหลังแต่งงานบ้านสามีได้มอบของขวัญแต่งงานให้นางและมู่หรงซาน นางจึงหันไปเอ่ยถามเถาเถา หลายวันนี้นางนับว่าเริ่มรู้จักนิสัยของสาวใช้น้อยนามว่าเถาเถาผู้นี้ไม่น้อยแล้ว

"นี่เถาเถา ข้าจำได้ว่าท่านพ่อท่านแม่ของมู่หรงซานมอบโรงน้ำชาและร้านอาหารเล็กๆ ร้านหนึ่งให้เป็นของขวัญวันแต่งงานของข้ากับเขา ยามนี้สมุดบัญชีพวกนั้นอยู่ที่ใด"

เถาเถาที่ได้ยินเช่นนั้นก็มีท่าทีกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย หลี่จื่อเวยจ้องมองสาวใช้ตนคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"ทำไม หรือว่ามู่หรงซานเอาไปจำนำที่โรงพนันหมดแล้ว"

"ไม่ใช่เจ้าค่ะ เอ่อ เดิมทีฮูหยินน้อยไม่อยากเห็นบัญชีพวกนั้นอีก จึงให้บ่าวนำมันไปเก็บเอาไว้ในหีบเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นเจ้าไปเอามาให้ข้าดูที"

"เอ่อ"

"ไปเอามาเถอะน่า"

"เจ้าค่ะ"

รอไม่นานนักเถาเถาก็กลับมาพร้อมหีบใบหนึ่ง ก่อนจะส่งกุญแจให้นาง หลี่จื่อเวยใช้กุญแจไขหีบใบนั้นออก ก่อนจะจามออกมาคราหนึ่ง เนื่องจากฝุ่นที่จับอยู่ข้างในมันมีมากเหลือเกิน ตอนที่อ่านก็พอจะนึกภาพออกว่ามันคงมีฝุ่นจับเพราะเก็บเอาไว้มานาน แต่เมื่อมาเห็นกับตานางก็ถึงกับกุมขมับ นางหยิบสมุดบัญชีขึ้นมาตบๆ เอาฝุ่นออก ก่อนจะเปิดดู

เมื่อได้เห็นรายการบัญชีในสมุดบัญชีของโรงน้ำชาและร้านอาหาร อีกทั้งสมุดบัญชีที่บันทึกรายละเอียดและของมีค่าที่นางมี หลี่จื่อเวยก็ถึงกับลมจับ

เหตุใดบัญชีมันจึงติดลบได้ถึงเพียงนี้!!!

มู่หรงซาน!!! เจ้ามันคือตัวบัดซบขนานแท้เลย!!!