เรื่องที่ 2 วงการนางแบบ (3/4)

3079 Words

รถของเปรมจิตจอดที่หน้าที่พักของเธอ เธอลงจากรถไปแล้วโบกมือให้กับเขา “พรุ่งนี้ผมจะเอารถมาคืนนะครับ แล้วจะขอเลี้ยงข้าวขอบคุณคุณด้วย” แดเนียลบอกเธอ เขาสามารถให้ที่บ้านขับรถมาให้เขาตอนนั้นเลยก็ได้ แต่เพราะอยากใกล้ชิดกับเปรมจิตทำให้เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น “ค่ะ” เปรมจิตรับปากเขา หลังจากที่รู้ว่าเขาเป็นคนดี เธอก็เลิกมองเขาในแง่ลบ รถของเธอที่ขับโดยแดเนียลแล่นออกไปจนลับตา เธอเดินเข้าไปยังคอนโดมิเนียมของตนเองแล้วคิดเรื่องที่เกิดขึ้นจากฝีมือดินว่าเขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ เขารับปากเกวลินไว้เรื่องของตัวเธอกับแดเนียล แต่ไม่ได้ทำตามแผน บางทีเขาคงไม่มีโอกาสทำ หรือว่าเขาจะทำอะไรในระยะยาวอย่างที่แดเนียลคาดเอาไว้ ระหว่างทางที่นั่งรถกลับมาด้วยกัน ทั้งสองพูดถึงเรื่องนี้ด้วยความกังวล และแดเนียลแนะนำให้เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าทุกอย่างคือแผนของดิน และให้เล่นตามน้ำไป เพื่อดูว่าจุดประสงค์ของเขาที่มีต่อเธอนั้นคืออะไรกันแน่ เปรมจิตตัดสินใจจะทำตามในสิ่งที่เขาบอก เธอเองก็อยากรู้เช่นกันว่าดินต้องการอะไร เขาเคยเป็นแฟนคลับของเกวลินมาก่อน แต่ถูกเกวลินด่าทอจึงเปลี่ยนใจมาเป็นแฟนคลับของเธอ หรือว่าเขาต้องการมากกว่านั้น ‘แล้วถ้าต้องการมากกว่าเป็นแฟนคลับ คุณต้องการอะไรจากฉัน’ เธอนึกในใจอย่างเป็นกังวล ********************** ณมนกลับถึงบ้าน เธอเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวเข้านอน หญิงสาววัยสี่สิบสามปียามที่ล้างเครื่องสำอางออกแล้วเธอดูเป็นคนละคนในตอนแรก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยฝ้ากระ และริ้วรอยต่างๆ บนใบหน้า ทำให้เธอรู้สึกเป็นกังวล ไม่ใช่เพราะอยากสวยเพื่อตัวเอง แต่เธออยากมัดใจสามีเอาไว้ เธอมีโรคประจำตัวมากมาย การศัลยกรรมเป็นทางเลือกที่เธอไม่สามารถทำได้ ครีมบำรุงผิวและการแต่งหน้าเท่านั้นที่ทำให้เธอดูดีและมีความมั่นใจมากขึ้น แต่ว่าสิ่งที่รั้งภูริเอาไว้ได้จนถึงตอนนี้ก็คือชื่อเสียงกับฐานะของเธอ รวมถึงการที่เธอปล่อยให้เขาได้ไปปลดปล่อยกับคนอื่น ตอนนี้ภูริกำลังเรียกร้องอยากได้ ‘ภรรยารอง’ เขาต้องการผู้หญิงสาวสวยมาคอยบำเรอรักให้เขา โดยคนที่เขาหมายตาเอาไว้ในตอนแรกคือเกวลิน แต่พึ่งมาบอกว่าคนที่เขาต้องการมาเป็นภรรยาอีกคนคือเปรมจิต ทำให้ณมนต้องดีกับเปรมจิตเอาไว้ เพื่อหาทางชักชวนให้เธอคล้อยตาม ยอมมาเป็นภรรยาของภูริอีกคน “ผมกลับมาแล้ว” ภูริที่พึ่งกลับมาถึงบอกภรรยาที่แก่กว่าเขาสิบกว่าปี แล้วเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ก่อนจะเดินกลับมานอนกอดเธอลงที่เตียงด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนพอใจอะไรบางอย่าง “อารมณ์ดีเชียว ไปเจอเปรมมาอีกแล้วเหรอคะ” “เปล่าหรอก พอดีว่าผมพึ่งจัดการแก้เผ็ดคนปากเสียมา” เขาบอกภรรยาแล้วดึงเธอมากอด รู้ว่าณมนยอมเขาทุกอย่างเพราะเธอขาดเขาไม่ได้ เขาทำอะไรก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังเธอ “คุณทำอะไรคะ” “เอากับลิน แล้วส่งต่อให้เพื่อนของผมอีกคน” ภูริหรือที่เขาบอกคนอื่นไปว่าชื่อดินกล่าวขึ้นมา ชายวัยสามสิบหน้าตาคมคาย มีลีลาเอวที่มัดใจณมนเอาไว้ได้ เขานึกสะใจที่ได้เห็นคนที่ด่าเขาว่าชั้นต่ำ ต้องรับการกระทำจากเขาอย่างสาสม “ตายจริง ภูทำเกินไปหรือเปล่า” ณมนบอกอย่างเป็นกังวล “ไม่เกินไปหรอก ผมเล็งว่าจะเอามาทำเมีย แต่ปากเสีย ชอบดูถูกคนแบบนั้น เป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่เท่านั้นแหละ ผู้หญิงปากแบบนั้นใครจะอยากได้ทำเมีย อีกอย่างเขาเองก็จ้องจะฟันแดเนียล ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ผมล่อแดเนียลไปให้เขา ผู้หญิงที่ร่านรักแบบนี้ สมควรโดน” ณมนเงียบไป ถึงภายในใจรู้สึกขัดใจกับวิธีการของสามีวัยอ่อนกว่าแค่ไหน แต่ก็ต้องทำเป็นคล้อยตามทุกครั้งไม่กล้าขัดใจเขา เพราะกลัวภูริจะไม่รักและเลิกกับเธอไป ไม่นานนักเกวลินก็โทรเข้ามาที่เบอร์มือถือที่ภูริให้ไว้ เขารับสายพอรู้ว่าเป็นเธอก็ยิ้มอย่างพอใจ “ให้ฉันโทรหาแกทำไม” เธอถามแบบใจดีสู้เสือ “พูดแบบนี้เดี๋ยวผมจัดให้อีกรอบ จะได้รู้จักพูดดีกับคนอื่นเขาบ้าง” เขาบอกเธอถึงพฤติกรรมที่เธอ “ตอนนั้นที่คุณบอกว่ามีหลักฐาน หมายความว่ายังไง” “หลักฐานที่ผมอัดคลิปคุณตอนที่เรามีความสุขในชุดฟีนาเล่กันไง” ภูริพูดโกหกเธอออกไป ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วเขาไม่มีอะไรด้วยซ้ำ ณมนรู้สึกใจคอไม่ดี เขาเริ่มถลำตัวทำเรื่องเกินกว่าที่เธอรับได้หลายเรื่องมากแล้ว และที่เขาไม่ให้เกียรติงานของเธอ ลอบมีความสัมพันธ์กับนางแบบที่สวมชุดฟีนาเล่ที่เธอภูมิใจที่สุดในงาน มันเริ่มทำให้ณมนลังเลว่าที่เธอรั้งเขาเอาไว้นั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ “คุณต้องการอะไรจากฉัน” เกวลินพูดเสียงสั่นอยู่ที่ปลายสาย “ทุกครั้งที่ผมต้องการคุณ ผมจะต้องได้ รวมถึงเพื่อนผมที่เป็นผัวคุณอีกคนด้วย พอดีว่าเราชอบแบ่งปันของใช้ร่วมกัน” ภูริพูดด้วยความสะใจ ในอำนาจของผู้ชายที่เขาสามารถควบคุมผู้หญิงอย่างเกวลินได้ “ได้ ฉันตกลง” เกวลินรับปากแล้วกดตัดสายไป “คุณอัดคลิปลินไว้จริงเหรอคะ” ณมนถามสามีเด็ก “เปล่า ขู่ไปอย่างนั้น” เขาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มหงุดหงิด เป็นนัยว่าไม่อยากให้เธอเซ้าซี้อะไรต่อ “แต่ว่าคุณทำเกินไปนะคะ ฉันยอมให้คุณมีอีกคนได้ แต่ต้องเกลี้ยกล่อมอย่างเต็มใจ” ณมนบอกเขา เป็นครั้งแรกที่เธอขัดใจเขาตอนนี้ “ถ้าคุณพูดไม่รู้เรื่อง ผมไม่คุยด้วยแล้ว” ภูริพูดแล้วใช้ไม้ตายแกล้งหยิบหมอนจะไปนอนอีกห้อง ณมนรีบกอดแขนเขาเอาไว้ “ฉันยอมแล้ว ภู” ภูริอมยิ้ม เขานอนลงข้างๆ เธอแล้วดึงเธอมากอดเอาไว้ “ผมต้องการเปรม เธอเป็นคนดี ถ้าได้มาเป็นภรรยาอีกคนเธอคงช่วยงานคุณได้ แต่กับลิน ผู้หญิงคนนี้ร้ายมาก ผมเลยแค่สั่งสอนเล่นๆ เท่านั้น ให้เธอได้รับบทเรียน คุณไม่ต้องคิดมากเข้าใจไหม ผมเลือกผู้หญิงที่จะอยู่ในโอวาทคุณ ทุกอย่างผมก็ทำเพื่อคุณทั้งนั้น ทั้งๆ ที่ผมจะเลือกใครที่สวยกว่านี้ก็ยังได้ แต่ผมไม่ทำ” เขาอธิบายกับเธออย่างใจเย็น “ค่ะ” เธอรับปากเขา ถึงจะลังเลกับสิ่งผิดๆ ที่เขาทำ แต่ว่าอีกใจก็รักเขามากและยังไม่พร้อมเสียเขาไปในตอนนี้ ********************** เปรมจิตถูกเรียกเข้าไปพบณมนในวันถัดมา เธอตั้งใจว่าจะนั่งรถแท็กซี่ไป แต่บังเอิญว่าแดเนียลนำรถมาคืนในตอนเช้า และให้คนขับรถขับรถเขาตามมา อาสาพาเธอไปหาณมนและขากลับจะพาเธอไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน “มัดมือชกเปรมหรือเปล่าคะ” “ถ้าคุณเปรมคิดว่าอย่างนั้น หรือคิดว่าผมรบกวนก็เอาไว้วันหลังก็ได้ครับ” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่ดูเกรงใจนิดๆ “เปรมแค่พูดไปเรื่อยค่ะ งั้นวันนี้รบกวนคุณแดเนียลเป็นสารถีให้เปรมด้วยนะคะ” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่ดูสดใสและเป็นกันเองขึ้นกว่าแต่ก่อน ทำให้อีกฝ่ายยิ้มแก้มปริ เขาขับรถพาเธอไปที่ห้องเสื้อณมน ที่นั่นภูริเองก็อยู่ด้วย เขามองดูแดเนียลเดินมากับเปรมจิตอย่างไม่ชอบใจนัก ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรให้เธอรู้สึกดีด้วย ทั้งๆ ที่สร้างเรื่องให้เธอไม่ไว้ใจแดเนียลไปแล้วแท้ๆ “อ้าวสองคนนี้ทำไมมาด้วยกันได้” ณมนทักถามเชิงหยอกเอิน ในใจคิดว่าหากสองคนนี้ชอบพอกันเธอก็จะประวิงเวลาให้ภูริไปหาคนอื่นแทน “พอดีคุณแดเนียลอาสาพาเปรมมาค่ะ” “งั้นผมออกไปรอข้างนอกดีกว่านะครับ” แดเนียลบอกอย่างสุภาพแล้วออกไปรอข้างนอกเพราะรู้ว่าณมนคงอยากคุยกับเปรมจิตเป็นการส่วนตัว “ไปแอบคุยกันตอนไหนจ๊ะ พี่ไม่เห็นรู้เรื่อง” “เปล่าหรอกค่ะ ไม่ได้สนิทกันด้วยซ้ำ แต่มีเรื่องสุดวิสัยเลยต้องติดรถคุณแดเนียลมาด้วย” เปรมจิตตอบออกไปอย่างนั้น เพราะเธอไม่รู้ว่าผู้ชายที่ชื่อดินคนนั้นเป็นใคร เขาอาจเป็นลูกน้องสักคนของณมนก็ได้ “งั้นพี่ขอพูดตรงๆ เลยนะคะ” ณมนพูดออกมาอย่างกังวล “พี่รู้ว่าช่วงนี้เปรมมีปัญหาด้านการเงิน คอนโดที่อยู่ก็ค้างค่างวดมาแล้วสามเดือน เพราะต้องส่งเงินไปเป็นค่ารักษาพยาบาลของน้องสาวที่ต่างจังหวัด พี่เลยมีข้อเสนออะไรบางอย่างให้กับเปรม” ณมนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันหน้าไปมองสามีที่นั่งอยู่ข้างๆ ภูริมองดูแววตาที่มีความหวังของเปรมจิต เขารู้สึกว่าเรื่องน่าจะง่ายกว่าที่คิดจึงรีบเฉลยตัวตนกับเธอไป “นี่สามีพี่ ชื่อภูริ” “สวัสดีค่ะ คุณภูริ” เปรมจิตยกมือขึ้นไหว้เขาอย่างเป็นทางการ “จำผมได้หรือเปล่าครับ” เขาถามเธอ แล้วมองดูสีหน้างุนงงนั้นของเปรมจิต เธอช่างดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเหลือเกิน “ผมเคยปลอมตัวไปคุมงานเบื้องหลัง ใช้ชื่อว่าดิน ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกคุณนะครับ แต่ในตอนนั้นผมต้องปิดบังตัวตนเพื่อดูว่าทีมงานเบื้องหลังเขาทำงานกันยังไง” ภูริพูดให้ตัวเองดูดี ถึงสาเหตุที่ต้องปลอมตัว เปรมจิตตกใจ เธอแสร้งทำเป็นว่าดีใจที่เป็นเขา “ตายจริง คุณดินนี่เอง ขอบคุณมากๆ นะคะที่ช่วยเหลือเปรมเอาไว้ครั้งก่อน” เธอแกล้งบอกเขาเสียงสดใสแล้วยิ้มให้ด้วยความดีใจ ทั้งๆ ที่รู้ว่าทุกอย่างเขานั่นแหละเป็นคนทำ “พี่อยากให้เปรมมาเป็นภรรยาอีกคนของภู พี่ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น เปรมเป็นคนดี พี่คิดว่าเราสองคนน่าจะเข้ากันได้ หากต้องสามีคนเดียวกัน” ณมนตัดสินใจพูดออกมาให้มันจบๆ ไป เปรมจิตนิ่งอึ้งไป เมื่อรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของเปรม ว่าเขานั้นต้องการภรรยาอีกคน จึงปลอมตัวไปหาแบบนั้นและเจอฤทธิ์ของเกวลินเข้า จึงเบนเข็มมาทางเธอ “นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ผมต้องปลอมตัวไปลองใจคุณ” ภูริบอกเสียงนุ่ม “พี่ไม่ได้ให้เปรมมาเป็นเมียน้อยนะ เปรมจะได้แต่งงานกับภู ออกหน้าออกตาว่าเป็นภรรยาอีกคนที่ได้รับการยอมรับ พี่จะช่วยเหลือเปรมเรื่องเงิน ทั้งค่าคอนโดที่ค้าง ทั้งค่ารักษาพยาบาลน้องสาวของเปรม รวมถึงส่วนแบ่งจากห้องเสื้อแห่งนี้ด้วย” เธอรีบพูดต่อเมื่อเห็นว่าเปรมจิตนิ่ง ไม่ได้โวยวายออกมา “เปรมขอคิดดูก่อนนะคะ มันเร็วเกินไป” “แค่เปรมยังไม่ปฏิเสธผมตอนนี้ก็ดีแล้วครับ ผมชอบคุณเปรมจริงๆ” ภูริบอกอย่างไม่อายปาก เพราะเข้าใจว่าเธอต้องตอบตกลงในไม่ช้าก็เร็วนี้อย่างแน่นอน เปรมจิตขอตัวกลับออกมา ในใจเธอนั้นเต้นโครมครามเมื่อรู้ว่าภูริต้องการตัวเธอ ถึงต้องวางแผนทำขนาดนั้น เธอเดินไปหาแดเนียลแล้วชวนเขากลับไป พร้อมทั้งเล่าเรื่องราวต่างๆ เมื่อสักครู่ให้เขาฟังจนหมด แล้วทั้งคู่ก็เริ่มวางแผนกันเปิดโปงภูริ เพราะคิดว่าเรื่องนี้ณมนรู้เห็นเป็นใจอย่างแน่นอน ********************** หลายวันต่อมาภูริที่เบื่อภรรยาแก่ เขาโทรหาเกวลินเพื่อนักมาระบายความใคร่ เกวลินรับปากอย่างว่าง่ายแล้วให้เขามาเจอที่ห้องเช่าของเธอ เพราะเธอไม่สะดวกให้เขามาหาที่บ้าน ภูริไปหาเกวลินตามที่อยู่ที่เธอให้ไว้โดยไม่ลืมสวมหมวกแก๊ปและหน้ากากอนามัยปิดบังใบหน้าเอาไว้ เกวลินรอเขาอยู่ในหน้ากากครึ่งหน้าสวมชุดนอนวาบหวิว พร้อมทั้งแส้และกุญแจมือที่เธอเตรียมเอาไว้ “ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก” ภูริมองตามอย่างตื่นเต้นเมื่อว่าเธอล็อกกุญแจมือใส่ตัวเองไว้กับเสาเหล็กหัวเตียง “ลินเช่าห้องนี้เพื่อรอคุณเลยนะคะ” เธอพูดเสียงหวาน “ดีมาก ถ้าคุณพูดดีๆ แต่แรกผมคงไม่ใจร้ายกับคุณ” “ถอดหน้ากากออกก็ได้นะคะ ลินไม่อยากให้คุณอึดอัด” เธออ้อนเขา “ไม่ดีกว่า” ภูริบอก เขาระวังตัวแจ เพราะไม่รู้ว่าเกวลินอาจจะมีแผนอะไรบางอย่าง “ตามใจคุณดิน ลินยังไงก็ได้” เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยวนแล้วเริ่มให้เขาลงมือทันที “แส้อยู่ตรงนั้น จะฟาด จะขบ จะกัด จะกระชากเสื้อให้หลุด ก็ตามสบายนะคะ ลินชอบ” เธอพูดพลางแอ่นสะโพกเพื่อยั่วยวนเชิญชวนให้เขารีบเข้ามา ภูริถอดเสื้อผ้าของเขาออกจนหมด เหลือแค่สิ่งที่อำพรางหน้าตาของตนเองเอาไว้ แล้วถือแส้นั้นมาฟาดเธอเบาๆ ที่ขา “โอ๊ย อื้อ”เธอครางออกมาอย่างเจ็บปวด หากแต่ก็ยังยิ้มได้ เขาฟาดเธอลงไปอีกครั้งจนเกิดรอยแดงตามเนื้อตัว แล้วฟังเสียงครางนั้นอย่างชอบใจ ก่อนจะกระชากเสื้อผ้าของเธอจนหลุดติดมือมาแล้วมองทรวดทรงของเธอด้วยความตื่นตา แล้วกระโจนเข้าหาเพื่อร่วมรักกับเธอด้วยความหื่นกระหาย เขากดสะโพกดันแท่งร้อนเข้าไปอย่างรีบร้อนแล้วซอยใส่เธอไม่ยั้ง หญิงสาวร้องครางออกมาอย่างหฤหรรษ์แล้วแอ่นหน้าอกให้เขาดูดมัน ภูริก้มลงดึงหน้ากากอนามัยไว้ที่คางของตน ดูดขบยอดปลายอกของเธออย่างเมามัน แล้วดูดไปตามเนินอกของเธอกัดมันจนเกิดเป็นรอยฟันด้วยความตื่นเต้นกับบทรักแสนเร่าร้อนที่เกวลินนำเสนอ หญิงสาวครางออกมาเสียงดัง น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังแอ่นสะโพกรับแท่งลำของเขาอย่างไม่ลดละ “อื้อ อ๊ะ ดิน แรงๆ” เธออ้อนเขาเสียงกระเส่า ทำให้ดินเร่งโถมแรงเข้าไปหาเธออย่างบ้าคลั่ง “ห้องนี้เก็บเสียง ร้องได้ตามสบายเลยค่ะ อ๊า” เธอบอกเขาเสียงสั่นเครือ “ตอดฟิตดีชะมัด อ๊า” เขาพูดเสียงพร่าแล้วปลดปล่อยเข้าไปในตัวเธอ ในขณะที่หญิงสาวเองก็ถึงเส้นชัยไปในตอนนั้น “อีกรอบนะ เมื่อกี้ผมตื่นเต้นเกินไป” เขาบอกเธอแล้วนำกระดาษชำระมาเช็ดคราบคาวออกไปแล้วสอดใส่แท่งลำนั้นเข้าไปอีกรอบ “อย่า อ๊า อย่าทำฉัน” เธอครางออกมาอย่างนั้น แต่ริมฝีปากบางนั้นกลับยิ้มแล้วแอ่นสะโพกรับการเข้ามาของเขาไม่หยุด “เธอต้องเป็นของฉัน อย่าขัดขืน” ภูริตวาดตามน้ำเมื่อเธอพยายามเล่นบทถูกขืนใจ “อย่า ได้โปรด อ๊า อย่า” เธอร้องเสียงหลงเสมือนจริง ภูริยิ้มอย่างพอใจกระแทกแท่งลำเข้าไปอย่างดุดันแล้วบีบต้นแขนเธอจนเป็นรอบช้ำในขณะที่ร่วมรัก ในขณะนั้นเองประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับตำรวจสองนายเป็นชายหนึ่งนายและเป็นตำรวจหญิง และเกวลินกับณมนที่ยืนอยู่ด้วยกัน ภูริตกใจเป็นอย่างมาก ที่เห็นเกวลินอีกคน แล้วมองดูผู้หญิงที่นอนอยู่ตรงนั้นมีตำรวจหญิงดึงผ้าห่มมาปิดบังร่างกายเอาไว้ ขณะที่กำลังพยายามไขกุญแจมือออกให้เธอ ในขณะที่ตำรวจอีกนายโยนเสื้อผ้าให้เขารีบสวมใส่ก่อนที่จะใส่กุญแจมือเอาไว้จากด้านหลัง ณมนมองสามีด้วยความรู้สึกเสียใจ แต่เธอจำเป็นต้องทำตามแผนการของเกวลิน ไม่เช่นนั้นห้องเสื้อก็จะพลอยเสียหายไปด้วย เธอต้องเอาตัวรอดก่อน เพื่อให้เกวลินและตำรวจเชื่อว่าเธอไม่มีส่วนรู้เห็น เกวลินมองภูริที่ถูกจับไปด้วยความสะใจ หลังจากที่เปรมจิตกับแดเนียลตัดสินใจมาพูดเรื่องนี้กับเธอ และรู้ตัวจริงของดินหรือภูริ มันก็ทำให้เกวลินโกรธแค้นเป็นอย่างมาก เธอจึงไปหาณมนเพื่อคุยถึงเรื่องนี้และเอาชื่อเสียงห้องเสื้อของณมนมาเป็นเครื่องต่อรอง จนณมนเองยอมที่จะทำตามแผนการนี้ และจะขอหย่าขาดกับภูริเพื่อไม่ให้เขาอยู่กับณมนอย่างสุขสบายอีกต่อไป “พี่ณมนต้องเอาเรื่องนี้มาฟ้องหย่าจากเขา และไม่ให้เขามีสมบัติติดตัว พี่อย่าลืมนะคะว่าพี่ยังหาผู้ชายที่ดีกว่านี้ได้ ผู้หญิงเราต้องอยู่อย่างมีคุณค่าด้วยตัวเอง ถึงไม่มีสามี ลินเชื่อว่าพี่ก็อยู่ได้ ส่วนเรื่องของลิน ลินมีคนหน้าคล้ายให้รับหน้าแทน ยังไงลินก็รอด” เธอบอกณมน เธอส่งยิ้มให้เกวลินตัวปลอมเป็นอันรู้กันว่าจะให้ปากคำกับตำรวจไปในทางไหน เพื่อให้ภูริรับกรรมที่เขาเคยทำเอาไว้กับเธอ และหากเขาเอาเรื่องที่เคยบังคับให้มีสัมพันธ์กับเขาและเพื่อนมาพูด เกวลินตัวปลอมก็จะรับไปเองว่าเป็นเธอ เท่านี้เกวลินก็ไม่เกรงว่าตัวเองจะเสียชื่อเสียงอีกต่อไป **********************

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more