เมียเด็กแสนรัก

ตอนที่ 5 รักไก่ แต่ไม่รู้เรื่องไก่

ตอนที่ 5 รักไก่ แต่ไม่รู้เรื่องไก่

ไอ้หมีหันกลับมามองคนตัวโตที่เดินยิ้มร่าเข้ามาหา เด็กชายยกมือขึ้นเกาหัว ก่อนจะหันกลับไปมองลูกพี่ตัวเอง ปรียาดาเองก็หรี่ตามองชายหนุ่มที่เดินเข้ามาหาเช่นกัน

“บ่อนไก่ที่ว่านั่นอยู่ตรงไหน”

“บ่อนไก่กำนันมีน่ะเหรอครับ อยู่ท้ายหมู่บ้านทางเข้านาโน่นอาสิงห์จะไปด้วยกันจริง ๆ แน[1]ครับ” ปรียาดาหลุดหัวเราะออกมากับภาษากรุงเทพที่ตกโคราชจนปวดฟันของเด็กชายตัวผอม เด็กชายหมีเห็นว่าลูกพี่ตนเองยืนกลั้นขำหน้าดำหน้าแดงก็อายแทบแทรกแผ่นดินหนี เขากระทืบเท้าอย่างขัดใจ

“คั่น...เอ่อ...ถ้าอย่างนั้นอาสิงห์ก็ตามมา แต่หมีเอารถจักรยานไปเด้อ”เกือบหลุดภาษาบ้าน ๆ อีกแล้ว ไอ้หมีปวดหัวจนแทบจะบ้า ทำไมพูดภาษากลางมันยากอย่างนี้

“ไม่ต้องเอาจักรยานไป เดี๋ยวซ้อนมอ’ไซค์อาไปเลย” ตาบุญเลิศเห็นว่าหลานชายมาอยู่ด้วย จะไปไหนมาไหนก็ลำบาก จึงได้ตัดสินใจถอยรถมอเตอร์ไซค์คันใหม่ให้หลานได้ใช้ ซึ่งมฤคินทร์ก็ไม่ทำให้ตาเขาผิดหวัง ทุกวันยามเย็นจะต้องแว้นรถออกไปเที่ยวเล่นอยู่เป็นประจำ

เด็กหมีพยักหน้ารับและยืนรอนิ่ง ๆ เขามองหลานชายเจ้าของฟาร์มไก่ชน เดินหายเข้าไปที่คอกไก่หนุ่ม มฤคินทร์ยกมือขึ้นกอดอก อีกมือก็ใช้นิ้วเคาะลงไปที่ปลายคาง เดินวนเวียนไปมาอยู่หลายรอบ

“ใบหน้าแหลม หน้าอกแดงกว้าง คอยาวใหญ่ หงอนตั้ง เดือยแหลม”เขาเดินท่องตามตำราไก่เก่งที่อ่านมาเป็นอย่างดี ครั้นมองเข้าไปในกรงก็เห็นอยู่หนึ่งตัวที่ตรงตามลักษณะนั้นจริง ๆ

“ตัวนี้แหละสวยงาม สุดยอดไก่ชนลูกพ่อ” ร่างหนาเปิดสุ่มไก่ออกมา ยื่นมือไปอุ้มไก่ชนตัวผู้ที่โก่งคอร้องรับรู้ได้ถึงภัยอันตราย แต่กระนั้นก็ไม่พ้นมือที่ดึงมันออกมาจากสุ่ม

“ป้ะลูกพ่อ...พ่อจะพาไปอวดศักดา ทุกคนจะได้รู้ว่าไก่ชนของพ่อเก่งแค่ไหน หึหึ” ริมฝีปากหยักกระตุกขึ้น เดินเชิดหน้าอุ้มไก่ออกมาอย่างมาดร้าย ปรียาดาถึงกับมองตาค้าง แต่ไม่ทันได้อ้าปากพูดชายหนุ่มต่างวัยก็พากันขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปก่อนแล้ว

“เขาจะเอาไก่อ่อนไปไหน” ใช่แล้ว...นั่นมันไก่หนุ่มก็จริง แต่มันยังละอ่อนอยู่มาก ทั้งยังไม่เคยซ้อมชนมาก่อน มันก็แค่ไก่ตัวผู้ธรรมดาตัวหนึ่ง

มฤคินทร์กับเด็กหมีเดินเข้ามาในบ่อน ครั้นเด็กบ่อนเห็นว่าคนตัวโตอุ้มไก่เข้ามา ก็รีบเข้ามาถาม แน่นอนว่าคนที่กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะชนไก่จริง ๆ จัง ๆ ย่อมบอกความต้องการออกไปทันที

ได้ยินดังนั้นเด็กบ่อนก็นำคนตัวโตไปลงชื่อวัดคู่ชน เด็กหมีหันไปมองตาค้าง

“ตายห่าทวดเลิศเอากูตายแน่ไอ้หมี” มองร่างสูงที่เดินหายไปกับไอ้ก้องสายตาละห้อย แต่กระนั้นเด็กอย่างมันจะทำอะไรได้

“ไอ้หมีไปซื้อเซี่ยงชุน[2]มาขวดหนึ่งถิ[3]” ไอ้หมีโยนเรื่องอาสิงห์จอมหาเรื่องทิ้งไป วิ่งไปรับเงินจากพ่อใหญ่คำ แล้วคว้าจักรยานแถวนั้นปั่นไปซื้อเหล้าที่ร้านขายของชำ

ทางด้านมฤคินทร์ก็ลุ้นดูว่าคู่เปรียบของตนเองจะเป็นใคร แต่กระนั้นรอแล้วรอเล่าก็หาคู่ชนไม่ได้ เพราะไก่เขามันไก่อ่อน นักเลงไก่เห็นก็พากันหัวเราะบ้าง พูดเหน็บแนมบ้าง จนอารมณ์ของหนุ่มกรุงเทพฯเดือด

ปุด ๆ

“เอางี้...ถ้าพี่ชายคิดว่าไก่ตัวเองเจ๋งกว่าไก่ผม ก็ลองมาชนกันสักยก ไม่ต้องเอาให้ครบสองรอบหรอก แค่รอบเดียวพอ 25 นาทีแรก ถ้าไก่ผมตีไก่พี่ให้หมอบไม่ได้ ต่อให้เสมอก็ปรับผมแพ้ไปเลย”ไอ้หมีถือเซี่ยงชุนเข้ามาถึงกับชะงักค้าง ขวดเหล้าแทบหลุดจากมือ

มันมองจอมหาเรื่องพร้อมกับมองเสียงหัวเราะทั้งโห่ร้องไป พร้อม ๆ กันดังลั่นบ่อนของนักเลงไก่ หัวใจเด็กน้อยเต้นตุบ ๆ มันรีบเอาเหล้าไปให้พ่อใหญ่คำ และปั่นจักรยานไปที่ฟาร์มบุญเลิศ ก.ไก่ชนทันที

“ได้!!!...แล้วอย่ามาหาว่าข้ารังแกเอ็งนะไอ้หน้าอ่อน ว่าแต่ตีไก่เฉย ๆ มันจะไปได้อะไร เอ็งรู้ใช่ไหมว่าต้องมีเดิมพัน” มฤคินทร์ควักเงินปึกใหญ่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนขาด ๆ ของตนเอง

ครั้นไอ้ผาเห็นเงินก้อนโตมันก็ตาลุกวาว รีบจัดแจงดึงเงินมากองไว้กับเจ้าของบ่อน มันเองก็นักเลงพอตัว ดึงเงินในกระเป๋ากางเกงตนเองออกมาจนหมดกระเป๋า แต่กระนั้นก็ยังห่างไกลเงินเดิมพันของมฤคินทร์อยู่ดี

“กูมีซ่ำนี่[4]แหละไอ้หล่อ มึงจะเดิมพันไหม”

“เดิม!!!...เท่าไรก็วางมา เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาเพราะไก่ผมไม่มีทางแพ้”

“ฮ่า ๆ มึงมันแน่ แต่อย่ามาร้องไห้หาแม่ว่ากูรังแกก็แล้วกัน” ทุกสายตาจ้องมองชายหนุ่มอุ้มไก่ทั้งสองคน ไปยังคอกไก่ ไอ้ผาอุ้มไก่ไปนั่งให้น้ำพลางมองหนุ่มกรุงเทพฯ ที่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนกับคนที่ทำอะไรไม่เป็น ในใจก็กระหยิ่มยิ้มย่อง วันนี้มีไก่อ่อนมาให้เชือดถึงที่ ลาภปากจริงแท้

“มึงไม่ให้น้ำก่อนนี[5]ถ้างั้นจะเอาเลยไหม”

“เอา” / “ให้น้ำก่อน น้าผาจะชนจริง ๆ ใช่ไหม จะชนทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไก่ตัวนี้มันเป็นไก่อ่อนนะนี” ปรียาดาและมฤคินทร์พูดขึ้นมาพร้อมกัน แต่คำพูดของชายหนุ่มถูกเสียงหญิงสาวกลบไปจนหมด เขาจึงหุบปากและยืนนิ่ง ๆ

“เอ้า!!!...อีปรีไอ้หน้าอ่อนนี่มันท้ากูก่อนเด้อ มันอยากชนแต่หาคู่เปรียบไม่ได้ กูก็อุตส่าห์ยอมเล่นด้วย มึงจะมากล่าวหากูไม่ได้ เงินเดิมพันก็วางแล้ว ถ้าไม่ชนเงินก็เป็นของกูละเหนาะ[6]“ ปรียาดามองใบหน้าขี้โกงของไอ้ผาก็เริ่มไม่พอใจ แต่คนที่น่าโมโหยิ่งกว่ากลับเป็นผู้ชายที่ยืนโง่อุ้มไก่อยู่ข้าง ๆ เธอ

“อาสิงห์จะไม่เปลี่ยนใจใช่ไหมคะ”

“กลัวอะไรแพ้ชนะให้เป็นเรื่องของไก่เถอะ” ได้ยินดังนั้นปรียาดาก็ไม่พูดอะไรอีก เธอแย่งไก่มาจากมือของชายหนุ่ม เดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวเล็ก จับผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามไรขนของไก่ เอาเถอะต่อให้ไก่ตัวนี้มันจะไม่เคยลงสนาม แต่พันธุ์ของบุญเลิศก.ไก่ชนก็ไม่ธรรมดาสามัญแน่นอน

เสียงเคาะเกราะไม้ดังบอกเวลาที่ทั้งสองต้องนำไก่ลงสนามได้แล้ว ท่ามกลางสายตาที่มองมาอย่างดูแคลน ท่ามกลางสายตาที่กำลังมองเรื่องตลกของหนุ่มเมืองกรุง มีเพียงปรียาดาเท่านั้นที่มองด้วยความกังวล แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เธอปล่อยไก่ลงสนาม และถอยออกมายืนดูข้าง ๆ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกรรมการต่อไป ในขณะที่เธอกังวล แต่คนต้นเรื่องกลับดูตื่นเต้นจนทำให้เธอแทบจุกอกตาย

“เฮ้ ๆ ไอ้ฟ้าลั่นตีมันให้หมอบเลยลูก” เสียงไอ้ผาตะโกนสั่งไก่ชนตัวเก่งของมัน สายตาเยาะเย้ยมองมาทางหนุ่มเมืองกรุง จนคนตัวโตสัมผัสได้ เขาก็เห็นว่าชัยภูมิเป็นบ้านเกิดแม่ของเขา จึงพยายามจะเป็นกันเองกับทุกคนแล้วนะ แต่ไอ้สายตาดูถูกนั่นมันอะไรก่อน มฤคินทร์ไม่ทนอีกต่อไป ยกมือขึ้นป้องปากตะโกนออกไปเสียงดัง

“อีนมเย็นสู้เขาลูก!!!...”สิ้นเสียงทุ้ม ทั่วทั้งบ่อนไก่พลันเงียบลงเหมือนดังป่าช้าวัดชวน ทุกสายตาจ้องมองไปยังเจ้าของเสียง รวมทั้งปรียาดาเองก็ด้วย มฤคินทร์เห็นสายตาของคนตัวเล็ก ก็ก้มหน้าลงมายกคิ้วเป็นคำถาม

“อะไร? อีนมเย็นก็น่ารักดีออก อีกอย่างนมเย็นอร่อย” ใช่แล้วผู้ชายแมน ๆ อย่างเขาก็ชอบดื่มนมเย็นเป็นที่สุด

“อาสิงห์รู้ใช่ไหมว่าไก่ชนเป็นตัวผู้”

สิ้นคำถามของหญิงสาว มฤคินทร์ก็เบิกตาขึ้น มองไก่ที่สวยงาม อยู่ในสนามมันกำลังกระโจนตีไอ้ฟ้าลั่นอย่างองอาจ ดวงตาเรียวแข็งกร้าว กระโจนแต่ละครั้งไม่เคยพลาดเป้า มันสวยขนาดนั้นจะเป็นตัวผู้ได้อย่างไร

“ยัยปรีหรือว่าอีนมเย็นเป็นตัวผู้”

“...” ปรียาดาแทบจะล้มทั้งยืน สะบัดหน้าหนีจอมหาเรื่อง รักไก่ ชอบไก่ แต่เสือกไม่รู้เรื่องไก่เลยแม้แต่น้อย ใครที่ไหนชนไก่ตัวเมีย และโชคดีที่ไอ้คนเมืองกรุงมันอุ้มไก่ตัวผู้มา เฮ้อหัวจะปวด...

************************

[1]แน แปลว่า หรือ

[2]ยาดอง

[3]ถิ แปลว่า ดิ หน่อย

[4]ซ่ำนี่ แปลว่า เท่านี้

[5]นี แปลว่า เหรอ

[6]ละเหนาะ แปลว่า น่ะสิ (เงินก็เป็นของกูน่ะสิ)