Chapter 7 พรหมจรรย์แลกปราณชีวิต [2]
ราวกับทุกสรรพสิ่งรอบกายหยุดเคลื่อนไหว เมื่อความซ่านเสียวบีบรัดกลางแกนกายจนหน่วงหนึบ ความสุขแล่นปราดไปทั่วทั้งร่าง ผิวกายที่ขาวนวลแดงระเรื่อไปด้วยเลือดฝาดที่สูบฉีดอย่างรวดเร็ว ซูเยี่ยนรับรู้ได้ว่าภายในช่องแคบชื้นของนางตอดรัดอาวุธแห่งบุรุษเพศเอาไว้เป็นจังหวะสม่ำเสมอ
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
มันตอดตุบๆ ราวกับจะดูดกลืนท่อนเอ็นให้กลืนหาย ขณะเดียวกันกับที่เฉินฮ่านหลานหลับตาพริ้มปลดปล่อยสายน้ำแห่งชาติพันธุ์ให้พรั่งพรูเข้าไปในร่างกายของนางจนหมดสิ้น
เขายังคงนอนแช่ค้างโดยทาบทับร่างของนางเอาไว้ อาวุธร้ายยังคงสอดใส่ไว้ในกายไม่ได้ดึงออก ปล่อยให้ร่างกายของทั้งสองได้ผ่อนคลายและดื่มด่ำจากรสกามรมณ์ที่แสนหอมหวานเนิ่นนาน
นาน...จนคนตัวเล็กในอ้อมกอดเริ่มดิ้นยุกยิก เขาจึงพลิกตัวนอนหงาย แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาแรงๆ
“ข้าไม่ยักรู้ว่าหอนางโลมเหม่ยซิงมีหญิงพรหมจรรย์”
คำพูดของชายหน
