พ่ายรักสิบแปดมงกุฎ

น้อง

คามินเดินเข้ามาก่อนที่จะมองไปที่เตียงนอนของเขาที่มีร่างเล็กของที่รักนอนหลับสนิทอยู่ ดวงหน้าสวยน่ารักยังคงซีดเซียวแต่ก็ดีขึ้นมากกว่าวันที่เธอนอนอยู่ในห้องมืดที่หน้าสวยนี้ขาวซีดไร้สีเลือดโดยสิ้นเชิง เขาขยับเข้าไปนั่งข้างร่างบางก่อนจะไล้มือไปที่หน้าใสนั่นแผ่วเบาเพราะกลัวคนตรงหน้าจะตื่นขึ้นมาเจอเขา ทำไมนะทั้งที่เด็กคนนี้ทำเขาโมโหอีกทั้งยังเสียหน้าอย่างหนักที่ปล่อยให้เธอฉกกระเป๋าจากตัวเขาได้แต่เขากลับยังไว้ชีวิตเธอ ไม่ใช่ว่าเขาหลงหรือชอบเธอตอนแรกเห็นเหมือนอย่างเด็กวัยรุ่นหรอกนะ ความจริงเขาจะให้คนของเขาฆ่าเธอทิ้งซะด้วยซ้ำแต่เธอกับทำให้เขาทึ่งที่เธอสามารถเอาตัวรอดจากชายฉกรรจ์ตัวสูงใหญ่ทั้งสองคนได้ โดยที่เล่นซะคนของเขาหลับเป็นหมาข้างถนน ไม่ธรรมดาแลดูเก่งเกินตัวเกินอายุจริงๆ ผู้หญิงแบบนี้มันน่าท้าทายจริงๆ อยากรู้นักเธอจะพิษสงเยอะได้ขนาดไหน เขาอยากรู้จริงๆ คามินคิดพลางยกยิ้มร้ายกาจออกมาถ้ามีใครได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้จากมาเฟียอย่างเขาก็คงจะหลีกหนีไปให้ไกล

“หึ! เด็กอย่างเธอมันต้องถูกสั่งสอนจะได้เข็ดหลาบยัยเด็กน้อยที่รัก”

“อื้อ!” เหมือนจะรับรู้ว่าเขากำลังพูดกับเธอร่างเล็กครางออกมาเสียงเบาก่อนที่จะพลิกตัวนอนตะแคงข้างมาหาเขาแล้วมุดหน้าสวยใสน่ารักนั่นเข้าหามือหนาแล้วใช้มือน้อยๆ จับมือเขาเอาไว้แนบแก้มกับมือเขาแล้วนอนต่อ ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา สงสัยลูกน้องของเขาคงให้ยานอนหลับกับเด็กคนนี้เป็นแน่ ไม่อย่างนั่นคงตื่นขึ้นมาตั้งแต่พวกนั้นลักพาตัวออกมาจากโรงพยาบาลแล้วละ

“...”

คามินมองคนที่นอนจับมือเขาเอาไว้ไม่รู้ตัวนิ่งก่อนที่จะดึงมือหนาออกมาไม่เบานักแล้วก้มลงกระซิบไปที่ข้างหูของคนหลับลึกน้ำเสียงเหยียบเย็น ถ้าเธอตื่นอยู่คงจะขนลุกไม่น้อยกับคำพูดนั่น

“นอนให้เต็มที่หลังจากตื่นมาเธอจะต้องพบเจออะไรอีกเยอะที่รัก”

“อืม...” เด็กสาวยังคงครางขานรับคำพูดของเขาเหมือนกับเมื่อกี้ไม่มีผิดจนทำเขาต้องขมวดคิ้วยุ่ง เพราะขนาดนอนยังครางตอบได้ขนาดนี้ถ้าตื่นขึ้นมาจะขนาดไหน คงไม่ทำให้เขาต้องปวดหัวหรอกนะเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาจะฆ่ายัยเด็กนี่ทิ้งซะ

ที่รักที่หลับสนิทเด็กสาวได้ฝันร้ายอย่างน่ากลัวเพราะในฝันของเด็กสาวตอนนี้คือเธอกำลังวิ่งหนีงูยักษ์ตัวใหญ่ที่มันเลื้อยไล่เธออย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ว่าเธอจะวิ่งหนีไปทางไหนเจ้างูยักษ์ก็ยังคงตามติดไม่ลดละ เธอเหนื่อยแต่ความกลัวตายมีมากกว่าจนเกินจะหยุดนิ่งให้เจ้างูตัวนนี้มันกลืนกินเธอลงท้องได้ ผู้คนมากมายที่เธอวิ่งผ่านได้แต่มองดูเธอวิ่งหนีแต่ไม่มีใครกล้ายื่นมือเขามาช่วยเหลือเธอสักคน จนสุดท้ายเจ้างูยักษ์นั่นก็ตามทันก่อนที่จะพันรัดร่างของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนาจนเธอขยับตัวแทบไม่ได้ เจ้างูยักษ์ชูคอขึ้นจ้องมองสบตาเธอที่ตอนนี้น้ำตาไหลพรากด้วยความกลัวสุดขีดก่อนที่ภาพตรงหน้าจะมืดไปก่อนที่งูร้ายนั่นมันจะกินเธอเธอจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด

ดูไบ

การกลับมาของเจ้าของคฤหาสน์ทำให้พวกลูกน้องตื่นตัวกันมาก ไม่เว้นแม้กระทั่งสาวใช้ที่พากันวิ่งวุ่นเพราะต้องจัดเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะก้าวเข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้ เวลาผ่านไปไม่นานขบวนรถหรูก็ขับเคลื่อนเข้ามาจอดก่อนที่ร่างสูงของคามินจะก้าวลงมาแล้วเดินเข้าไปข้างในแต่แล้วเขาก็หยุดซะงักก่อนถึงประตูคฤหาสน์เขาหันหลังกลับไปมองราฮิมที่อุ่มร่างน้อยของเด็กสาวเอาไว้ คิ้วเขากระตุกอย่างไม่รู้สาเหตุเมื่อเห็นลูกน้องอุ้มร่างน้อยนั่น

“...” ราฮิมยืนนิ่งเมื่อคามินจ้องมาที่เขาหน้าทมึงทึงจนเขาก้าวขาไม่ออก นี่เขาทำอะไรผิดอีกอย่างนั่นหรอ?

“อ้าวไอ้นี่ทำไมไม่เดินเข้าไปว่ะ” เบนจามินที่เดินอ้อมมาจากอีกฝั่งของรถเอ่ยถามเพื่อนที่เอาแต่ยืนอุ้มร่างเด็กสาวนิ่งไม่ยอมเดินไปสักที

“กะ...กูรู้สึกเหมือนกำลังจะตายว่ะ” ราฮิมพูดพึมพำเบาๆ กับเพื่อนคู่หูที่ตอนนี้มันยังคงมองไม่เห็นว่าเจ้านายกำลังเดินตรงเข้ามาหาพวกเขาท่ามกลางสายตาสงสัยใคร่รู้ของทุกคนที่คอยต้อนรับอยู่

“มึงนี่ท่าจะบ้า กูว่ามึงจะตายเพราะเอาแต่ยืนตากแดดตากลมอยู่นี่ละ” เบนจามินที่ยืนหันหน้าเข้าหาเพื่อนไม่ได้รู้เลยว่ากำลังมีคนเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของเขา ราฮิมเหงื่อซึมออกมาตามไรผมก่อนจะก้มหน้าลง

“...”

“อะไรของมึงวะ ไปสิอุ้มน้องเข้าบ้านได้แล้วเดี๋ยวน้องก็ไม่สบายขึ้นมาอีกหรอก” คามินคิ้วกระตุกอีกครั้งเมื่อได้ยินเบนจามินเรียกเด็กแสบว่าน้อง พวก**มันไปนับยัยเด็กนี่เป็นน้องเป็นนุ่งตั้งแต่ตอนไหนกัน ใครอนุญาต?

“ไอ้เบน” ราฮิมขยับคิ้วส่งสัญญาณให้เพื่อนหันกลับไป กว่าเพื่อนตัวดีจะหันไปเล่นเอาเขาแทบขาดอากาศหายใจตายเพราะสายตาที่จ้องมองมาของเจ้านาย

“อะไรของมึง นะ...นาย!” เบนจามินกระโดนไปอยู่หลังเพื่อนแทบไม่ทันเมื่อเขาหันกลับไปเจอคามินที่ยืนหน้าทมึงทึงอยู่ ก่อนที่จะก้มหน้าหลบสายตาที่ถูกส่งมา ซิบหายอีกแล้วไอ้เบนเอ๊ย!

“...” คามินมองไปที่ที่รักที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของราฮิมแม้จะผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วก็ตาม นี่พวกมันอัดยาให้เธอไปมากน้อยแค่ไหนกันวะเนี่ย? เขามองนิ่งอยู่แบบนั่นจนทุกคนในที่นี้ต้องกลั้นหายใจตามแต่ที่อาการหนักเห็นจะเป็นมือซ้ายและมือขวาอย่างเบนจามินและราฮิมที่เหงื่อไหลโซกไปทั้งตัว ไม่รู้ต้องทำยังไงในเมื่อคามินเอาแต่มองมาที่ร่างน้อยนิ่งๆ ไม่พูดหรือสั่งอะไรพวกเขาก็ไม่กล้าขยับหรือแม้แต่จะหายใจให้ออกมาอย่างปกติได้

“อะ...เอ่อ...” ราฮิมติดอ่างไม่รู้จะพูดยังไงดี เพราะสถานการณ์มันไม่ได้บ่งบอกไปทางใดที่พอจะให้เขารู้สึกและพูดออกไปอย่างไม่ให้ตัวเองตายได้ แต่ถ้าพูดผิดก็อาจตายได้เร็วขึ้นเช่นกัน!

“ส่งเธอมาให้ฉัน” คามินสั่งเสียงเรียบราฮิมรีบส่งคนตัวเล็กที่นอนหลับไหลอยู่ให้กับคามินทันที พออุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนเขาก็หันหลังออกเดินเข้าไปในคฤหาสน์ทันที ท่ามกลางสายตางงงวยของลูกน้องที่มองการกระทำของผู้เป็นนายอย่างแปลกใจ

‘เด็กสาวคนนั้นเป็นใคร’

สิ่งที่ทุกคนคิดไม่ต่างกันเลยสักนิด เพราะคามินไม่เคยพาผู้หญิงหรือเด็กที่ไหนเข้ามาที่คฤหาสน์หลังนี้เลยแม้สักครั้ง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปเพราะเจ้านายหนุ่มของพวกเขาพาเด็กสาวที่เอาแต่นอนหลับเข้ามาในคฤหาสน์อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หรือครั้งนี้จะมีข่าวดีเกิดขึ้น?

“อื้ม...” เสียงครางน้อยๆ ดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวพลิกตัวบิดขี้เกลียดไปมาก่อนแต่ยังไม่ลืมตาขึ้นมองสิ่งใดเพราะตอนนี้เธอรู้สึกแค่ว่าร่างกายมันปวดร้าวไปหมดทั้งตัวเหมือนเธอไปวิ่งมาหลายสิบกิโลอย่างไรอย่างนั่น

“อ่า...ทำไมมันปวดไปทั้งตัวแบบนี้นะ โอ้ย...อู้ย...” ปากน้อยขยับพูดก่อนที่จะเปิดเปลือกตาขึ้นกระพริบตาอยู่สองสามครั้งเพื่อปรับโฟกัส ก่อนที่สมองของเธอจะประมาณผลอย่างช้าๆ ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้างแล้วถลึงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วเพราะความตกใจ

“ว้าย!!”

ตุบ!

แต่ด้วยความที่ร่างกายยังไม่แข็งแรงเต็มที่ทำให้ตัวเธอเอนไปด้านข้างจนเสียการทรงตัวทั้งๆ ที่ยังนั่งอยู่จนตกลงไปนอนแอ้งแม่งอยู่ข้างเตียง ที่รักพยายามพยุงตัวให้ยืนขึ้นทั้งๆ ที่โอนเอนไปมาก่อนที่จะจับยึดโต๊ะข้างเตียงเพื่อพยุงตัวเองไว้โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาที่เธออย่างเสือที่จ้องจะตะคุบเยื่อตัวน้อยๆ อย่างเธออยู่