คามินเดินดิ่งเข้าไปที่ห้องฝึกทันทีเมื่อเขาให้คนตามหายัยเด็กแสบจนทั่วแล้วไม่เจอ เขาแทบจะอาละวาดถ้าคาร่าไม่เดินเข้ามาซะก่อน
'หาอะไรกันอยู่เหรอคะ'
'หาเมีย'
'เมีย? เอ่อ..หมายถึงคุณที่รักหรือเปล่าคะ'
'เมียฉันมีแค่คนเดียวนะคาร่า' เขากดเสียงต่ำ
'ค่ะ ค่ะ'
'เธอเห็นที่รักหรือเปล่าคาร่า? '
'ค่ะ เห็นเดินเล่นที่สวนทางไปห้องฝึกค่ะนาย' บอกพลางก้มหน้าหลบสายตาดุดันของเขา
'เมื่อไหร่'
'สักพักหนึ่งแล้วค่ะ'
'ขอบใจ'
นั่นแหละที่เขารับรู้มา แล้วคิดว่านิสัยสอดรู้สอดเห็นอย่างที่รักนะหรือจะหยุดแค่เดินเล่นที่สวน
เป็นไปได้ยาก!!
เขาเดินเข้ามาในห้องฝึกกวาดสายตามองหาคนตัวเล็กทันที ไม่ได้สนใจลูกน้องที่มองเขาเหมือนเห็นตัวประหลาด
"เมียกูอยู่ไหน? " เขาถามลูกน้องที่ซ้อมยิงปืนอยู่ใกล้ๆ ชีวิตนี้เขาจะต้องพูดคำนี้อีกกี่ครั้งกันนะ
'เมียกูอยู่ไหน'
'เมียกูไปไหน'
'เมียกูหาย'
อ้ากกก!! ชีวิตแลดูติดเมียเกินไปแล้วไอ้คาม
