บทที่ 4

1637 Words

วันต่อมา… เพราะบ่ายวันนั้นฉันเป็นคนลั่นวาจาออกไปเอง เช้าวันต่อมาพวกเราเลยนัดรวมตัวกันที่หน้าตึกคณะวิศวฯ แต่พอมาคิดได้ว่า ฉันเองก็ไม่ได้รู้จักนักศึกษาชายคนนั้นเป็นการส่วนตัว ที่สำคัญการพบกันระหว่างเรามันก็เกิดขึ้นเพราะความบังเอิญทั้งสองครั้ง แผนการที่คิดว่าจะทำก็เลยเหมือนจะต้องเป็นอันยกเลิกไป “ไงล่ะเจ้าชายของมหาชน เมื่อวานพูดซะดิบดี เอาเข้าจริงงานดันล่ม” ไอ้พีบ่นอุบท่าทางเซ็งชีวิตหลังจากที่เมื่อวานมันแสดงท่าทีครึกครื้นมาตลอดหลังจากมั่นอกมั่นใจเป็นอย่างมากว่าวันนี้จะได้ใช้กำลัง “ก็ข้าลืมนี่หว่า ว่าไม่รู้จักมัน” ฉันแย้ง ลึกๆ ก็รู้สึกเสียดายใช่เล่นที่วันนี้อาจต้องพลาดเรื่องสนุกๆ “ถ้าไม่มีไรทำ ไปเตะบอลกับพวกพี่โอ๊ตป่ะ แก้เซ็ง” เทาที่น่าจะมองความรู้สึกฉันออก เสนอขึ้น พลางตบไหล่เบาๆ ขณะลุกขึ้น เหมือนเป็นการเรียก เมื่อไม่มีทางเลือก พวกเราทั้งหมดก็จำต้องลุกตามคำชวนของมัน ทว่า… “พี่เก้าคะ…” เสียงหวานเล็กๆ ของใครบางคน ทำพวกเราทั้งหมดเหลือบมองไปยังเจ้าของเสียงโดยพร้อมเพรียง ก่อนพบเข้ากับนักศึกษาหญิงตัวเล็กๆ น่าตาน่ารัก เธอทำผมทรงบ๊อบสั้นเหมือนตุ๊กตา ถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนว่าเธอจะชื่อ ‘โกกิ’ แถมป๊อบมากในหมู่ผู้ชายเพราะตัวเล็ก แถมยังมีความน่ารักในแบบที่เด็กผู้หญิงควรจะมี ที่สำคัญผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนเป็นแฟนคลับของฉันเอง “ขอเวลาคุยด้วยหน่อยได้ไหมคะ?” โกกิเอ่ยปากถามน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ ท่าทางนอบน้อมและเคอะเขินทำให้เธอดูน่ารักเข้าไปอีก “เอาสิ” ฉันรับปาก พลางก้าวเท้าลงบันไดหน้าตึกคณะเข้าไปหาเธอ ปล่อยเพื่อสนิทสองคนยืนมองด้วยความอิจฉา “คืออย่างงี้ค่ะ หนูว่าหนูจะซื้อเค้กให้พี่เก้าตอนวันเกิด” เธอเริ่มพูดเข้าประเด็นทันทีที่ฉันก้าวลงบันไดขั้นสุดท้ายมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ “ความจริงแล้วหนูก็ไปสั่งเค้กมาให้แล้วนะคะ แต่ดูเหมือนว่าทางร้านเขาจะไม่เข้าใจรสชาติที่หนูต้องการ” “อ่าหะ… แล้วยังไงต่อ?” ฉันถามพลางแขนลงกับราวกั้นบันได มองหน้าคนพูดตามนิสัยเคยชิน โกกิแสดงสีหน้าเขินอาย บิดตัวไปมา ใบหน้าขาวเนียนเธอกำลังขึ้นสีจางๆ จากนั้นก็พูดออกมา “หนะ หนูอยากชวนพี่เก้าไปที่ร้านเค้กที่ว่าน่ะค่ะ” เค้กเหรอ? น่าแปลกนะที่ผู้หญิงหลายๆ คนชื่นชอบเค้กเป็นชีวิตจิตใจ กินได้ไม่รู้จักเบื่อ ต่างจากฉันเพียงแค่ได้ยินชื่อก็รู้สึกเลี่ยนในคออย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่แค่เค้กหรอก ทุกอย่างที่ขึ้นชื่อว่าขนมหวาน ไม่ว่าอะไรก็ไม่ชอบทั้งหมดนั่นแหละ “กิไม่ต้องซื้อให้พี่ก็ได้ พอดีว่าพี่ไม่ชอบกินพวก…” ฉันพยายามปฏิเสธน้ำใจของเธอให้ดูไม่ทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายจนเกินไป แต่… “หนูรู้ค่ะ ว่าพี่เก้าไม่ชอบกินของหวานๆ หนูเลยสั่งให้เขาทำเค้กที่มีรสชาติเหมือนดาร์กช็อกโกแลตเอาไว้ แต่หนูกลัวว่ารสชาติอาจจะไม่ถูกปากพี่น่ะค่ะ ก็เลยอยากจะลองชวนพี่ไปชิมเค้กที่ร้านนั้นทำสักหน่อย…” “คือว่าวันนี้พี่…” ฟึ่บ! “น้องอุตส่าห์ชวน ก็ไปสักหน่อยดิ วันนี้มึงตั้งใจจะโดดอยู่แล้วไม่ใช่อ่อเก้า?” เสียงเข้มเอ่ยขัดขึ้น พร้อมด้วยท่อนแขนหนักๆ ของไอ้พีพาดวางลงบนบ่าอย่างรู้มาก พลอยให้เด็กสาวตัวเล็กตรงหน้าฉีกยิ้มกว้างพลางปรบมือแปะๆ “พวกพี่ๆ ก็ไปด้วยกันนะคะ เดี๋ยวหนูเลี้ยงเองก็ได้” แถมยังเอ่ยปากเสนออย่างมีความหวัง “เอาสิ ถ้าที่นั่นมีเอสเพรสโซ่ให้ดื่ม เก้าก็คงไม่ตายเพราะเค้กหวานๆ หรอกเนอะ” คำพูดหักคอแถมยังตอบรับกันเองอย่างหน้าตาเฉยของเพื่อนสนิท ทำให้ฉันได้แต่เหลือบมองพวกมันตาขวางที่บังอาจรู้ดี และเมื่อหันกลับไปมองหน้าโกกิซึ่งเต็มไปด้วยความหวังเกินร้อยเปอร์เซ็นต์ด้วยแล้ว ฉันก็เลยไม่มีทางเลือก จำต้องตอบรับคำชวนในที่สุด “อ่าๆ ไปก็ไป” ไอ้พีที่แสดงออกว่าอยากไปจนออกนอกหน้าร้องเยส! เสียงดังลั่น ด้วยความหมั่นไส้ฉันจึงจงใจกระแทกศอกใส่ท้องมันอย่างเต็มแรง แล้วหันไปคว้ามือโกกิให้เดินตามไปจุดที่จอดรถมอเตอร์ไซค์เอาไว้ ฉันให้โกกิซ้อนท้ายไปด้วยกัน และบึ่งรถไปตามทางที่เธอบอก แน่ล่ะ ในเมื่อทั้งชีวิตฉันไม่เคยพาตัวเองเฉียดเข้าใกล้ร้านเค้กอะไรแบบนี้สักนิด ส่วนไอ้เทากับพีก็บิดรถตามหลังมาอย่างติดๆ พวกเราทั้งหมดถึงร้านที่เป็นเป้าหมายในเวลาไม่ถึง20นาที นับระยะทางตั้งแต่หน้าตึกคณะไปจนถึงร้าน ร้านเค้กแห่งนี้หนาตาไปด้วยนักศึกษาจากหลายๆ ที่ รวมไปถึงพนักงานสาวออฟฟิต น้อยมากที่จะเห็นผู้ชายสักคน เพราะที่เห็นก็คงจะเป็นพวกที่มากับแฟนเท่านั้น บรรยากาศของร้านเหมือนหลุดออกมาจากในหนังสือนิตยสารต่างประเทศไม่เล่มใดก็เล่มหนึ่ง มีพื้นที่ให้นั่งทั้งภายในตัวร้านและนอกร้าน ในตัวร้านตกแต่งสไตล์โมเดิลหน่อยๆ ส่วนด้านนอกร้านให้บรรยากาศเหมือนนั่งจิบชากาแฟกินเค้กอยู่กลางทุ่งดอกไม้ ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมคนถึงเต็มร้านแบบนี้ “พี่เก้า ไปนั่งรอกิที่โต๊ะหมายเลข 3 นะคะ กิจองไว้แล้ว” คนตัวเล็กรัวคำพูดบอกทางทันทีเมื่อลงจากรถ ท่าทางเธอดูรีบร้อนคล้ายกับมีธุระ “แล้วเอ็งจะไปไหนอ่ะ?” “หนูสั่งของที่ร้านหนังสือข้างๆ เอาไว้ค่ะ ขอตัวไปเอาแป๊บนะคะ” โกกิพูดน้ำเสียงเขินๆ เธอก้มหัวลงเล็กน้อย ก่อนหันหลังวิ่งย้อนกลับไปอีกทาง ปล่อยให้ฉันยืนนิ่งแบบคงไม่รู้ที่กับเพื่อรักสองคน “ไหนๆ ก็พลาดเรื่องไอ้เด็กนั่นไปแล้ว คิดซะว่ามาเปลี่ยนบรรยากาศดิ” เทาพูดยิ้มๆ พร้อมทั้งเดินตบไหล่ฉันสองทีก่อนเดินตรงเข้าไปในร้าน ตรงไปยังจุดที่โกกิบอกให้รอ เปลี่ยนบรรยากาศเหรอ… ขอให้มันดีเถอะ ฉันได้แต่ภาวนาในใจยอมกลับหันหลังเดินตามหลังไอ้เทากับไอ้พีเข้าไปในร้าน วินาทีที่เดินย่างกรายเข้ามาภายในบริเวณ สายตาของผู้หญิงซึ่งกำลังมีความสุขกับขนมหวานตรงหน้ารวมไปถึงเครื่องดื่มสีสันสดใส ก็เริ่มจับโฟกัสมาที่ฉันทันที เพราะคล้ายกับเป็นเรื่องชินไปแล้วฉันจึงทำได้แค่กลอกตาเซ็งๆ เดินผ่านโต๊ะพวกเธอไป ท่ามกลางเสียงซุบซิบที่ฟังแล้วโคตรจะขัดใจ “หนุ่มวิศวฯมหาวิทยาลัยไหนอ่ะแก หล๊อหล่อ~” “คนสุดท้ายหล่อปังพังจิตใจมาก มีแฟนยังก็ไม่รู้~~” ถึงจะบอกว่าไม่ค่อยสนใจสายตาหรือคำชมคนนอกที่มักมองว่าฉันเหมือนผู้ชายก็ตาม แต่เอาเข้าจริงลึกๆ ฉันก็อยากตะโกนแซกหน้าพวกเธอกลับไปเหมือนกันนะ ว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ถูกเลี้ยงมาด้วยฝีมือผู้ชายเท่านั้น ! แต่ก็นะ บอกไปพวกเธออาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกก็ได้ ก็ฉันดันตัวสูงอย่างกับเปรต แถมยังเสียงห้าวออกไปทางแมนขนาดนี้ แถมตอนนี้ชุดแต่งกายฉันยังเป็นเสื้อกล้ามสีดำสวมทัมด้วยช็อปวิศวะด้านนอก กับกางเกงยีนเข้ารูปขาดๆ เซอร์ๆ แบบผู้ชาย บอกให้ตายพวกเธอคงจะเชื่อหรอก… “เฮ้อออ~” ฉันถอนใจอย่างเหนื่อยหน่ายชีวิต พลางทิ้งตัวลงนั่งยังโต๊ะหมายเลข 3 พานให้ไอ้เทากับไอ้พีเหลือบมองอย่างพร้อมเพรียงกัน “นั่งปุ๊บก็ถอนหายใจเลยนะมึง” ไอ้พีมนุษย์ปากไวเอ่ยปากแซว ขณะมือไม้ยุ่งอยู่กับการแจกเมนูอาหารส่งให้ฉันกับไอ้เทาคนละใบ “กินไรสั่ง น้องคนนั้นเลี้ยง~” งานกินฟรี ทำให้เพื่อนชายคนนี้อารมณ์ดีกว่าที่เคย ฉันพยายามเลี่ยงความสนใจจากสายตาของเด็กสาวๆ รอบโต๊ะที่นั่ง ลดสายตาไล่อ่านเมนูทีละรายการแก้เซ็ง โดยมีเสียงของไอ้พีถามอยู่ตลอดเวลา “พวกมึงจะสั่งอะไรกันวะ?” “ไม่รู้ ถามเก้า” ส่วนไอ้เทาก็โบ้ยมาที่ฉัน จำต้องไล่อ่านรายชื่ออาหารที่ไม่คุ้นตาเลยสักนิด “สวัสดีครับ ชูเคร่ คาร์เฟ่ยินต้อนรับ” เสียงของบุคคลซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นพนักงานของร้านเอ่ยทักขึ้นอย่างนอบน้อม ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฉันลดเมนูในมือลง จนสามารถมองเห็นหน้าของเด็กหนุ่มในชุดพ่อครัวทำขนมได้อย่างชัดเจน เขาไม่ได้สนใจฉัน สายตาเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง แต่ก็ครู่เดียว นัยน์ตาคมแสนคุ้นจึงค่อยๆ เหลือบกลับมามองพวกเราที่โต๊ะ เมื่อสายตาของเราสองคนสบเข้ากันโดยบังเอิญ วินาทีนั้นสีหน้าเรียบเฉยของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป แต่นั่นไม่ใช่กับฉันที่จู่ๆ รอยยิ้มมันดันกระตุกเหยียดเองแบบไม่สามารถบังคับได้ ใช่ เขาคือผู้ชายคนเดียวกับที่ฉันกำลังตามหาตัวอยู่ เข้าข่ายบังเอิญโลกกลม พรหมลิขิต ก็ว่าได้ ไอ้ลูกเจี๊ยบ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more