“แฮ่ก… แฮ่ก…”
ฟึ่บ!
“พี่เก้า… ชะ ช้าลงหน่อย” เสียงหอบหนักๆ เล็ดลอดผ่านริมฝีปากบางของคนตัวเล็กตรงหน้า ขณะเขาขยับกายเป็นเป็นจังหวะ นัยน์ตาคมคู่เดิมกำลังจับจ้องประสานสายตากับฉันแบบตรงๆ ราวกับจะบอกว่าร่างกายของเขาตอนนี้มันเริ่มไม่ไหวแล้ว
“ไวๆ สิ เร็วให้มันมากกว่านี้” เพราะแบบนั้นฉันจึงเริ่มเป็นฝ่ายบุกเข้าใส่เขาแทนโดยที่ปากก็พูดเตือนสติ “หลบซ้าย”
“อะไรนะ…”
ผลัก! ตึง!!
เสียงแผ่นหลังกระแทกพื้นสังเวียนดังก้องลั่นห้อง เมื่อร่างของคนตัวเล็กกว่านิดหน่อย ล้มตึงอย่างหมดสภาพวินาทีที่เขาถูกหมัดเน้นๆ ซัดเข้าใส่หน้าเขาแบบเต็มๆ
“อ๋า… เจ็บฉิบ…” ไอ้ลูกเจี๊ยบบ่นพึมพำ สีหน้าเหยเกแสดงออกถึงความรู้สึกที่เขาได้รับ เสียงเนือยปนหอบกับเหงื่อไคลตามโครงหน้า บอกได้ชัดเจนว่า ตลอดเวลาเกือบ 35 นาทีที่เราต่อยกันบนสังเวียนแห่งนี้สร้างความเหนื่อยล้ามากแค่ไหนให้กับร่างกายของเขา ซึ่งนั่นไม่ใช่กับฉันที่ดุจะได้เปรียบกว่า
