‘ ทำไมล่ะ? ผมมาที่นี่ไม่ได้เหรอ?’
จะเรียกว่านั่นคือคำตอบมันก็คงไม่ใช่ซะทีเดียว มันเหมือนกับว่าเขากำลังบอกย้อนฉันซะมากกว่า
“ก็มาได้” เพราะงั้นฉันเลยตอบความจริงไปแบบไม่ได้ปิดบังความรู้สึก
กุ๊กไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แต่เขาเลือกที่จะเงียบและนิ่งไป จากมุมนี้ฉันมองเห็นใบหน้าของเขาไม่ถนัดนักเพราะเขาเอาแต่ก้มหน้างุดเหมือนกับอมทุกข์อะไรบางอย่างอยู่ ดังนั้นฉันเลยตัดสินใจกวาดขาลงจากเบาะรถ จัดการตั้งขาตั้งเพื่อค้ำรถเอาไว้ จากนั้นเท้าทั้งสองข้างก็พาฉันก้าวเดินไวอ้อมไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาในทันที
ฟึ่บ!
“อะ พี่!” เด็กหนุ่มส่งเสียงอุทานคล้ายกับตกใจ เมื่อถูกฉันเชยคางให้เงยขึ้นสบตาแบบตรงๆ เขาในตอนนี้กำลังทำสีหน้าตกใจ แต่ก็ครู่เดียวก่อนใบหน้าทะเล้นๆ แบบที่ฉันเคยเห็นจะค่อยๆ ซึมลงจนเห็นได้ชัด
เขาแปลกไป...
“เป็นไร?” คำถามถูกพ่นออกไปอย่างไม่ต้องคิดเมื่อฉันรู้สึกถึงความผิดแปลก ไม่ใช่แค่ท่าทางซึมๆ ที่เขาแสดง
