บทที่ 13
หลงเหยียนเริ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นในบรรยากาศที่เงียบสงบของร้าน เสียงฝนพรำข้างนอกยิ่งทำให้ร้านอาหารนี้รู้สึกเหมือนที่พักพิงที่ปลอดภัยเธอคิดว่าที่นี่คงกลายเป็นที่โปรดในไม่ช้า
"ช่วงนี้งานคุณ คงเหนื่อยมากเลยนะ ผมเห็นคุณทำงานหนักทุกวัน"
"งานหนักจริงค่ะ แต่ฉันไม่เหนื่อยหรอก ยิ่งได้เห็นยิ่งได้รู้มากขึ้นก็ยิ่งทำให้รู้สึกดี โดยเฉพาะเรื่องราวที่บันทึกเอาไว้"
“คุณเก่งจริง ๆ ที่เข้าใจเรื่องที่ผ่านมาเป็นร้อย ๆ ปีได้ คงเรียนยากมากสินะครับ ขนาดบางอย่างน่าจะเป็นของต้นตระกูลของผมเอง ผมยังไม่เข้าใจเลยสักนิด”
ทั้งสองพูดคุยกันไประหว่างรออาหาร
“ไม่หรอกค่ะ ฉันก็แค่ทำตามที่เรียนมา อีกอย่างคงเป็นเพราะอยากเรียนรู้เรื่องของคนที่จากไปแล้ว บางทีฉันอาจจะทำอะไรเพื่อพวกเขาได้ ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมานานมากแล้วก็ตาม”
“อย่าถ่อมตัวเลยครับ ผมมองออกว่าคุณเก่งมาก ผมเห็นว่าคุณพยายามและทุ่มเทขนาดไหน ไม่ใช่ทุกคนที
