Vicious/กำราบรัก NC25

ตอนที่ 4 เริ่มต้นการอยู่ใกล้กัน

"......" พอส่งทุกคนกลับออกไปเสร็จสิ้น เหลือเพียงความเงียบเข้ามาแทรกซึม ระหว่างสองคนยังหยุดยืนที่เดิมตรงประตู เหมือนมีบางอย่างยังค้างคาในใจ พื้นที่ส่วนตัวกำลังโดนลุกล้ำ แล้วคาดว่าคงอีกนาน จนขาแกร่งเตะบานประตูปิดทำลายบรรยากาศเงียบ

"ที่นี่เป็นของพี่ไม้ มีส่วนไหนที่หวงแหนบ้างหรือป่าวคะ"

"ทุกที่"

"เหลือแต่ในห้องเบลถูกไหม" แววตากลมสะท้อนประกาย ดูบริสุทธิ์คล้ายอ่อนต่อโลก ใบหน้าใสซื่อน่าเอ็นดู ยิ่งโคนไรผมอ่อนสะท้อนวัยเยาว์ ทว่าชวนดึงดูดผิดคน เด็กสาวช่างถามมุ่งเดินตามเจ้าของห้องก็เดินหนี จวนเจียนใกล้ถึงเวลาทำงานตำแหน่งรองประธาน ผู้ซึ่งค่อนข้างเคร่งคัดต่อกฎตรงระเบียบ หยิบนาฬิกาเรือนมีไม่กี่เรือนในโลกสวมใส่

"ฉันไม่ชอบให้ล้ำเส้น" ส่วนนึงในนั้นคือหมายถึงเธอเอง แต่กลายเป็นนึกสนุก ปากบางยิ้มเหยียดก้าวขาเรียวโจมตีประชันชิด จนเกิดความน่ารำคาญ กระโปรงตัวสั้นพริ้วไหวเกือบเห็นโคนขาอ่อน คว้าหยิบสมาร์ทโฟนตรงโต๊ะริมหน้าต่างยกชูขึ้น ดันวิ่งหนีอ้อมโซฟาหรู

"เอามา!"

"ล้ำเส้นหมายถึงแบบนี้ด้วยหรือป่าวเอ่ย ฮิฮิ" เด็กสาวหัวเราะเยาะชอบใจ ได้ก่อกวนอารมณ์โมโหต่อเจ้าของใบหน้านิ่ง ชวนนึกถึงวัยย้อนอดีตชายหนุ่มชอบแกล้งเธอเป็นที่สุด แค่เพียงไม่กี่ก้าวขายาวก็ต้อนจนมุม ผู้ปกครองของเธอคงไม่รู้ว่าลูกสาวตัวเองแสบขนาดไหน

"ขอดีๆแล้วหนูจะให้ค่ะ" แขนเรียวตวัดหลบหลีก ชูขึ้นเหนือศีรษะตัวเองในระดับนัยน์ตาคม แถมยังทำตากลมกลอกกลิ้ง ยั่วยวนชวนปั่นประสาท

"ฉันมีวิธี" ไม่พูดเปล่า ร่างกำยำบดเบียดจนนาเบลแนบชิดผนังเรียบ หัวเข็มโดนหน้าท้องราบพานร้อนรุ่ม รับรู้ถึงลมหายใจกลิ่นนิโคตินพ่นรดหน้าผากมน ชวนใจดวงน้อยหวิวไหว เกือบสูญเสียความเป็นตัวเอง

"จะทำไรอะไรคะ" หน้าอิ่มเอมเงยขึ้นมอง แม้จะแอบหวั่นเกรงฝืนเก่งสู้กลับ

"ถ้าไม่คืน...."

"คืนค่ะคืน เอาคืนไปเลย" น้ำเสียงใสตะกุกตะกักแทบกลั้นหายใจ ยามต้นไม้ก้มหน้าลงกระซิบบอกให้หูบาง ปากหยักประชันชิดซอกคอระหงไม่เหลือพื้นที่เว้นระหว่าง กลิ่นหอมแป้งเด็กช่างน่าหมั่นเขี้ยว ดึงแก้มป่องจนแทบหลุดติดมือ เธอคว้าข้อมือใหญ่ฉุดไว้ ยอมยัดคืนสมาร์ทโฟนใส่โดยดี

"นายครับ" เสียงของโจแทรกขัด เขาคือลูกน้องคนสนิท อยู่รับใช้ครอบครับเจ้านายตั้งแต่รุ่นก่อน รีบก้มหัวเคารพบุคคลตรงหน้าทั้งสองไม่เกี่ยงว่าเด็กสาวจะอายุน้อยกว่าตัวเอง

"อะไร" ร่างสูงหมุนตัวหันกลับสนใจลูกน้อง เป็นนาทีผันตัวให้นาเบลวิ่งเข้าห้องเธอ เอามือบางแนบอกเช็คชีพจร เรือนร่างสาวไม่เคยเข้าใกล้ชายใดนอกจากพ่อและพี่ชาย ย่อมรู้สึกผิดแปลกไป

"ผู้ร่วมประชุมจากยุโรปเดินทางมาถึงแล้วครับ"

"จัดการได้เลย"

"ครับ"

.

.

.

~~~ จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง เด็กสาวยังคงเห่อห้องนอนใหม่ จัดตกแต่งไม่เสร็จ แถมยังไหว้วานบอดี้การ์ดด้านนอก ช่วยไปขนย้ายสิ่งของจากที่บ้านมาส่ง

"ถ้าเราเอาน้องหมีวางตรงนี้ แล้วเจ้าลิงตัวนั้นจะวางตรงไหน" ตุ๊กตาหลากหลายตัว ถูกจัดบนหัวเตียงลามถึงโต๊ะทำงานเล็กๆ ใกล้ริมหน้าต่างบานกระจก มองออกไปเห็นวิวตึกสูงลิ่ว แสงยามบ่ายพานเหงาหงอย เธอแทบไม่เคยอยู่ห่างครอบครัว นึงคิดถึงผู้เป็นแม่กับพ่อมิคลาย มือบางเอื้อมคว้าโทรศัพท์กดเบอร์คุ้นเคยพูดคุย

กระทั่งเวลาแล้วเวลาเล่า นาฬิกาบนฝาผนังเดินไปเกือบหนึ่งทุ่ม เจ้าของห้องก็ยังไม่มีท่าทีจะกลับ ถึงแม้ตัวเธอเองกำลังจะเปิดเรียนในวันมะรืนนี้ สกายกับโนวายังไม่อนุญาตให้นำรถไปใช้ส่วนตัว นอกจากต้องมีบอดี้การ์ดคอยดูแลเท่านั้น

"หนูหิวแล้ว....คงไม่ล้ำเส้นพี่ไม้หรอกเนอะ"

....................................................

สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะ มีใครอ่านอยู่ไหมเอ่ย กดถูกใจกดคอมเม้นท์แก้เหงากันด้วยค่าาา